พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 680

วารุณีหัวเราะทันที“ที่แท้ก็แบบนี้ ฉันไม่ได้ยินเลย”

“ก็ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้นี่ว่าผมที่เป็นสามีคุณมีการฟังดีแค่ไหน”นัทธีชี้ไปที่หน้าตัวเอง รู้สึกภาคภูมิใจอย่างไม่ปิดบัง

วารุณีกลอกตาใส่เขา ขี้เกียจสนเขา

ในห้อง พิชิตมองนวิยาที่เหมือนคนบ้า ในใจนั้นรู้สึกแย่

เขายื่นมือออกไป คว้าไหล่ของเธอไว้“นวิยา คุณใจเย็นหน่อยโอเคไหม”

“ใจเย็น？”นวิยามองเขาด้วยตาแดงก่ำ“พิชิต นายบอกฉันมา ฉันจะใจเย็นได้ไง ขาของฉันพิการแล้ว ยืนไม่ขึ้นอีกแล้ว ฉันเป็นคนพิการ นายจะให้ฉันใจเย็นได้ไง！”

เธอออกแรงตบผ้าห่มบนตัว

พิชิตเห็นเธอร้อนรนแบบนี้ ก็กอดเธอไว้แน่นๆ“อย่าขยับ นวิยาอย่าขยับ คุณทำแบบนี้จะทำให้อาการบาดเจ็บที่ขารุนแรงขึ้น แล้วก็จะยิ่งเจ็บ！”

นวิยาก้มหน้าลง กัดไปที่ไหล่ของพิชิต กัดอย่างแรงมาก

พิชิตเจ็บจนส่งเสียงฮึดฮัด มุมหน้าผากมีเหงื่อไหลออกมา สีหน้าดูเหยเกทันที

อย่างไรก็ตามถึงจะเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่ได้ผลักนวิยาออก ปล่อยให้เธอกัดเขา

เขารู้ ในใจเธอนั้นขมขื่น ปวดตัว ต้องการระบาย

เขาทำอะไรให้เธอไม่ได้แล้ว จึงช่วยเธอแบ่งปันความเจ็บปวดไปบ้าง ส่วนเขายังไหวอยู่

และก็เป็นเช่นนี้ พิชิตกำฝ่ามือไว้ อดทนความเจ็บบนไหล่

นวิยากัดอย่างแรง แรงมากจริง แรงเหมือนว่าจะกัดเนื้อเขาออกมา

แต่ว่าสุดท้าย นวิยาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมา ถึงได้ปล่อยพิชิตออก

ไหล่ของพิชิตเป็นอิสระ ก็ถอยหลังไป จากนั้นหันหน้าไปมองที่ไหล่

ตรงนั้น เสื้อเชิ้ตสีขาวมีเลือดไหลออกมา

รู้ได้เลยว่า ไหล่ตรงเสื้อเชิ้ตขาวนั้น ถูกเธอกัดแรงแค่ไหน

นวิยาจับแขนของพิชิตไว้ พูดเสียงสั่นอย่างมีความหวัง：“พิชิต นายกำลังหลอกฉันใช่ไหม？ขาของฉันยังมีหนทางอยู่ถูกไหม？พวกมันไม่ได้พิการใช่ไหม？นายบอกฉันสิ พวกมันไม่ได้พิการ พวกมันยังช่วยได้อยู่ ขอร้องนายล่ะ นายบอกฉันได้ไหม？”

สภาพอ้อนวอนแบบนี้ของนวิยา พิชิตที่เห็นในใจก็ไม่สบอารมณ์

เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอไร้ตัวช่วยขนาดนี้ ขอร้องเขาอย่างน่าสงสารขนาดนี้

เธอในเมื่อก่อนนั้น ด้วยความรักที่เขามีต่อเธอแล้ว ท่าทีที่มีต่อเขาเลยไม่เคยดีเลย มักจะเย่อหยิ่งใส่ โอหังอวดดี ไม่เคยเห็นเขาในสายตา รู้สึกว่ายอมพูดกับเขา จะสูงเกินเอื้อมไปสำหรับเขา

แต่ตอนนี้ เธอกลับยอมก้มหน้า ใช้ท่าทีเช่นนี้กับเขา

หากเป็นเมื่อก่อน เขาต้องดีใจแน่ เพราะว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ยอมละทิ้งตัวตน แล้วไม่พูดกับเขาด้วยท่าทางดูถูก

แต่ตอนนี้มาถึงแล้วจริงๆ เขากลับดีใจไม่ออก

นั่นเพราะว่า ท่าทางของเธอนี้ ไม่ได้ทำเพื่อเขาพิชิต แต่ทำเพื่อได้รับคำตอบว่าขาเธอยังช่วยได้อยู่ จากปากของเขา

ถ้าไม่ได้ เธอก็ยังจะกลับเป็นสภาพเย่อหยิ่ง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่เคยเห็นเขาในสายตา

“ขอโทษนะนวิยา ขาของคุณช่วยไม่ได้แล้วจริงๆ กระดูกที่เข่าถูกตีจนหักไปแล้ว จากเทคนิคทางการแพทย์ในตอนนี้ ไม่อาจรักษาได้”พิชิตมองนวิยา แล้วส่ายหน้าตอบกลับ