พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 69

วารุณีพยักหน้ารับ “ยังจะพูดอีก หม่ามี๊ตกใจแทบแย่ หนูจะกล้ามากเกินไปแล้ว”

อารัณบิดร่างกะเปี๊ยกเล็กน้อย พร้อมหัวเราะอย่างสะใจ “ช่วยไม่ได้ อยากให้พวกเขาได้เห็นดี หนูก็ต้องทำแบบนี้ ใครใช้ให้พวกนั้นรังแกแม่ก่อนล่ะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น วารุณีรู้สึกซาบซึ้งจับใจ “หนูนี่นะ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม? เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของหม่ามี๊ เด็กตัวเล็กๆ อย่างหนู ขอให้มีความสุขก็พอแล้ว”

“ในเมื่อหม่ามี๊ไม่มีความสุข แล้วหนูจะมีความสุขได้ยังไงกันล่ะ” อารัณส่ายหน้า ด้วยทีท่าที่จริงจัง

ไอรินอมอมยิ้มเอาไว้ในปาก พร้อมพยักหน้าตามด้วยเช่นเดียวกัน “นั่นสิ นั่นสิ”

การปกป้องของเด็กทั้งสอง ทำให้วารุณีรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

เธอรู้สึกขอบคุณนัทธีจริงๆ จากใจ ที่มอบเด็กทั้งสองคนนี้ให้กับเธอ

เมื่อคิดได้อย่างนั้น วารุณีคว้าเด็กทั้งสองเข้ามากอด ใช้หน้าผากถูไถกับแก้มนุ่มนิ่มของทั้งคู่ ทำให้เด็กทั้งสองหัวเราะลั่นอย่างมีความสุข

“หม่ามี๊ มีคนโทรมา” อารัณกล่าวเตือนกะทันหัน

ที่สุดวารุณีปล่อยเด็กทั้งสอง คว้าโทรศัพท์แนบที่ใบหู “คุณแม่คะ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของวรยาแล่นเข้ามา “วารุณี ไม่ยุ่งใช่ไหม?”

“เปล่านี่ เพิ่งไปรับเด็กๆ หลังจากเลิกเรียน มานี่เร็วเข้า มาทักทายคุณยายหน่อย” วารุณียื่นโทรศัพท์ให้กับเด็กทั้งสอง

เด็กทั้งสองรวมตัวกัน ประสานเสียงใส่โทรศัพท์เรียกคุณยายอย่างพร้อมเพรียงกัน ทำให้คุณยายหัวเราะกว้างจนปากฉีกถึงใบหู

หลังจากนั้น วารุณีคว้าเอาโทรศัพท์กลับมา “คุณแม่คะ โทรหาหนูมีอะไรรึเปล่า?”

“อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่เมื่อคืนนี้สุภัทรติดต่อฉันมากะทันหันน่ะ” วรยาหุบรอยยิ้มลง พร้อมกับกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงที่รังเกียจเล็กน้อย

วารุณีขมวดคิ้วอย่างสงสัย “แม่ แล้วเขาว่ายังไง?”

ห่างหายไปเจ็ดปี สุภัทรติดต่อหามารดาของเธอกะทันหัน ไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่นอน

เป็นไปตามคาด วรยากล่าวอย่างเย็นชา “เขาสั่งให้ฉันพาลูกออกไป อย่าให้ขายขี้หน้าคนอื่นในจังหวัดจันทร์ ที่ไปอ่อยคู่หมั้นของพิชญา”

“แม่คะ หนูไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน”

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าลูกสาวของฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน เพราะงั้นฉันก็เลยไม่ได้ตอบอะไรเขา แล้วอีกอย่าง แววตาของคนอย่างสุภัทร หาจะคนดีๆ ให้กับพิชญาได้ที่ไหนกัน” วรยาประเมินค่าของสุภัทรด้วยความต่ำต้อย

เมื่อได้ยินอย่างนั้นวารุณีกระตุกมุมปาก “แม่คะ คราวนี้แม่คาดเดาผิดแล้ว คู่หมั้นของพิชญา คือนัทธี”

วารุณีเสียงต่ำ “วารุณี นัทธีที่แกว่า คือคนของตระกูลไชยรัตน์คนนั้นใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ” วารุณีพยักหน้ารับ

วรยาเด้งกายลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง ทำให้ศรัณย์ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยสะดุ้งโหยง “ทำไมเขาถึงได้กลายเป็นคู่หมั้นของพิชญาไปได้ เขาเป็นคู่หมั้นของเธอนี่นา!”

ประโยคดังกล่าวทำให้วารุณีต้องเม้มริมฝีปากแดงแน่น “แม่คะ หนูอยากจะถามท่านสักหน่อย ทำไมทีแรกคุณปู่บรรพตถึงได้ให้หนูหมั้นกับนัทธี แต่หนูกลับไม่รู้อะไรเลย?”

หากไม่ใช่เพราะการประชุมเมื่อเช้านี้ ที่คุณชลธีพูดออกมา จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเหมือนอยู่ในกะลา

เมื่อวรยาได้ยินคำถามของวารุณี เธอนิ่งไปอยู่หลายวินาที ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เรื่องมีอยู่ว่า ตอนคุณปู่บรรพตแกล้มป่วยอยู่ข้างนอกเมื่อนานมาแล้ว ฉันเองที่เป็นคนพาแกไปส่งที่โรงพยาบาล เมื่อแกได้สติ แกเลยให้คำสัตย์กับแม่ ว่าจะให้หนูกับนัทธีหมั้นกัน แต่…..”

“แต่อะไรคะ?” วารุณีกำโทรศัพท์แน่นอย่างไม่รู้ตัว

วรยากล่าวตอบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “เพียงแต่ฉันยังไม่ทันได้บอกแก สุภัทรก็มาหย่ากับฉันเสียก่อน อันที่จริงฉันจะพาหนูสองพี่น้องไปที่ตระกูลไชยรัตน์เพื่อไปหานัทธี แต่ถูกบ้านใหญ่ของตระกูลไชยรัตน์ขัดขวางเอาไว้ บอกว่าไม่มีทางยอมรับในการหมั้นในครั้งนี้ แม่ก็เลยไม่ได้บอกหนู”

“เป็นแบบนี้นี่เอง” วารุณีก้มหน้าลงพร้อมกับพึมพำเสียงแผ่ว ในใจของเธอไม่รู้ว่าผิดหวังหรือรู้สึกยังไงกันแน่ ที่แน่ๆ เธอรู้สึกไม่ดี

เธอไม่เคยคิดมาก่อน ว่าในอดีตเธอและนัทธีจะเป็นคู่หมั้นกัน หากเธอรู้แต่แรก ไม่แน่คนที่อยู่ข้างกายเขาในตอนนี้ อาจไม่ใช่พิชญา แต่ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว นั่นอาจไม่ใช่เรื่องดีอะไร