พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 707

นัทธีก็มองไปทางเมรุ “จริงๆ แล้วก่อนที่นวิยาจะเสียชีวิต ได้เหลือคำพูดสุดท้ายไว้”

“อะไร?” พิชิตอึ้งไปเลย “คำพูดสุดท้าย?”

“ใช่ บอกกับนาย” นัทธีมองเขา

ดวงตาของพิชิตสั่นไหว อ้าปาก ผ่านไปนานมากจึงจะเอ่ยขึ้นว่า “ให้...ให้ฉัน?”

“อื้ม” นัทธีพยักหน้า

พิชิตเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ บนใบหน้าที่หน้าเด็กและน่ารัก มีความสับสนแฝงอยู่

นวิยา......กลับเหลือคำพูดสุดท้ายไว้ให้เขา!

เป็นไปได้ยังไง!

นวิยาไม่รักเขา ไม่มีความรู้สึกกับเขาเลยแม้แต่น้อย เห็นเขาเป็นเพียงเครื่องมือในการหลอกใช้มาโดยตลอด

ดังนั้นนวิยาในแบบนี้ จะเหลือคำพูดสุดท้ายไว้ให้เขาได้ยังไง เกรงว่าคงจะไม่นึกถึงเขาเลย

อย่างไรก็ตามนัยน์ตาที่จริงจังของนัทธีนั้น ชัดเจนเลยว่านี่คือความจริง นวิยาเหลือคำพูดสุดท้ายไว้ให้เขาจริงๆ

“นวิยา......พูดว่าอะไร?” พิชิตกำหมัด หมัดของเขาสั่นเล็กน้อย ถามอย่างเร่งรีบ

นัทธีมองดูเขา “นวิยาบอกว่า เธอรู้สึกผิดกับนายมาก อีกอย่างเธอรู้แล้วว่า คนที่เธอรักคือใคร”

“รู้สึกผิดฉัน คนที่รักคือใคร......” พิชิตเบิกตาโต “นี่......หมายความว่าอะไร?”

“เป็นความหมายที่นายคิดนั่นแหละ” นัทธีพูด

หัวใจของพิชิตกระตุกแรงขึ้นทันที อ้าปาก แต่พูดอะไรไม่ออก

ความหมายที่เขาคิด

สิ่งที่เขาคิดคือ ในขณะที่ที่นวิยารู้สึกผิดกับเขา ทำไมต้องบอกกับเขาด้วยว่าคนที่เธอรักคือใคร

ประโยคนี้ ชัดเจนเลยว่าจะบอกเขา คนที่เธอรักคือเขา!

ไม่เช่นนั้น เธอพูดขอโทษกับเขาตรงๆ ก็ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องเพิ่มประโยคที่ว่า ‘รู้ว่าคนที่รักคือใครแล้ว’

อย่างไรก็ตามนวิยาพูดแบบนี้แล้ว งั้นผลก็มีเพียงสิ่งเดียว นั่นก็คือคนที่นวิยารัก คือเขา!

พอคิดถึงจุดนี้ ร่างกายของพิชิตสั่นเล็กน้อย ผ่านไปนานมากจึงจะพูดออกเสียง “นวิยาเธอ......รักฉัน”

“อื้ม นวิยาหวั่นไหวกับนายตั้งนานแล้ว แต่แค่ตัวเธอไม่รู้” นัทธีซุกมือเข้ากระเป๋าแล้วพูด

พิชิตมองลงข้างล่าง นัยน์ตามีความร่าเริงขึ้นทันที “ใช่เหรอ?”

นวิยารักเขา ทว่าตัวนวิยาไม่รู้

เขารักนวิยา ทว่าไม่ได้รับรู้ถึงว่านวิยาหวั่นไหวกับเขา น่าตลกจริงๆ

คนสองคนที่รักกันแท้ๆ สุดท้ายกลับไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างรักกัน ยังมีอะไรที่น่าเยาะเย้ยมากกว่านี้อีก

ถ้าหากเขารับรู้ได้เร็วกว่านี้ เขาอาจจะชักชวนให้นวิยาทิ้งความชั่วและปฏิบัติแต่ความดี

อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่มีถ้าหาก

ถ้าหากถึงแม้เขาจะรู้จตั้งแต่แรก จุดจบของนวิยาก็คงไม่ดีไปถึงไหน เพราะว่าตอนที่นวิยาอายุสิบขวบ ก็ได้ฆ่าพ่อแม่ของนัทธีไปแล้ว

สิบขวบ พวกเขาต่างก็ยังไม่รู้เรื่องอะไร ในเวลานั้น เขาก็ไม่ได้ตกหลุมรักนวิยา นวิยายิ่งไม่มีทางชอบเขา ดังนั้นถึงแม้ว่าสุดท้ายเขากับนวิยาจะชอบกัน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตอนจบในวันนี้ได้

ตอนนี้ เขาสามารถรู้ว่านวิยารักเขา จึงโอบกอดเรื่องนี้ ชีวิตหลังจากนี้คงตกอยู่ในความโศกเศร้าอย่างสุดขีด

มองดูสีหน้าของพิชิตที่ร้องไห้อย่างไร้น้ำตา นัทธีหรี่ตาลงเล็กน้อยพูดขึ้นว่า “ฉันคิดว่าหลังจากที่นายรู้ว่านวิยารักนาย อารมณ์ของนายจะตื้นตันซะอีก”

เขาถึงขั้นเคยคิดว่า พิชิตรู้จุดนี้ อาจจะมีความคิดที่จะไปตายกับนวิยาขึ้นมาอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามนอกเหนือจากความคิดของเขา สถานการณ์ของเขาเงียบสงบมาก นอกจากน้ำตาไหลอย่างเงียบสงบแล้ว แม้กระทั่งการโห่ร้องก็ไม่มี