พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 717

หลังจากนั้นทั้งสองก็พูดคุยกันไปสักพัก ปาจรีย์ก็เตรียมตัวจากไปแล้ว “โอเควารุณี ฉันไปหาพี่รพีที่ห้องข้างๆ แล้ว วันนี้เขาก็จะออกจากเมืองธาราเหมือนกัน”

“เขาก็จะไป?” วารุณีแปลกใจ

ปาจรีย์พยักหน้า “ใช่แล้ว บริษัทของเขาพึ่งเปิดตัวไม่ถึงครึ่งปี อย่างน้อยก็คงต้องยุ่งสักปีครึ่ง สามารถหาเวลามาเยี่ยมบ้านฉันที่เมืองธารา ถือว่าสุดขีดจำกัดแล้ว ดังนั้นวันนี้ก็ต้องกลับแล้ว ไม่ว่ายังไงบริษัทก็ยังต้องการเขาที่เป็นเจ้านายกลับไปควบคุม”

“ก็พูดถูก” วารุณีพยักหน้า

ปาจรีย์ลุกขึ้น “งั้นฉันไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อน” วารุณีเรียกเธอไว้

ปาจรีย์หยุดเท้าเดิน “ทำไมเหรอ?”

“ปาจรีย์ ฉันอยากรู้ว่า เธอมีความเห็นยังไงกับรพี” วารุณีก็ลุกขึ้น

สีหน้าของปาจรีย์เต็มไปด้วยความสงสัย “ความเห็น? วารุณี เธอถามอันนี้ทำไม?”

“แน่นอนว่าสำคัญอยู่แล้ว ฉันอยากรู้ว่า เธอตัดสินใจจะคบกับรพีหรือเปล่า” วารุณีมองเธอ

เห็นได้ชัดเจนเลยว่าปาจรีย์ตกใจในคำพูดนี้ของเธอ เบิกตาโตกว้าง “ห๊ะ? คบกับพี่รพี? วารุณี เธอกำลังพูดอะไรเนี่ย ฉันจะคบกับพี่รพีได้ยังไง”

ปาจรีย์โบกมือแล้วยิ้ม เห็นได้ชัดเลยว่ารู้สึกเหมือนวารุณีจะเข้าใจผิด

อย่างไรก็ตามวารุณีมองเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ปาจรีย์ เธอไม่รู้เหรอ?”

“รู้อะไร?” ปาจรีย์กะพริบตา

วารุณีถอนหายใจ “รพีชอบเธอไง”

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว ปาจรีย์ไม่ได้รู้ความรู้สึกของรพีเลย

เหมือนที่คิดไว้เลย ปาจรีย์ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ก็ตกใจมาก “เธอบอกว่าอะไรนะ? พี่รพีเขา......เขาชอบฉัน?”

เธอตกใจจนพูดติดอ่างแล้ว พูดไม่ชัดแล้ว

วารุณีส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “เธอนี่เชื่องช้าจริงๆ ชัดเจนขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่รู้อีก”

ปาจรีย์กลับไปนั่งบนโซฟา ทั้งคนซื่อๆ บื้อๆ “ฉันจะรู้ได้ยังไง ฉันกับพี่รพีจากกันยี่สิบปี ฉันลืมเขาไปตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาปรากฏตัวกะทันหัน ทั้งชีวิตนี้ฉันคงคิดไม่ออก ว่ายังมีคนคนนี้ ดังนั้นฉันจะไปคิดได้ยังไง ว่าพี่รพีชอบฉัน”

เอาเถอะ วันนั้นตอนที่ไปดูหนัง จริงๆ แล้วเธอก็มีความรู้สึกนี้ รู้สึกว่ารพีอาจจะชอบเธอ

แต่ว่าสุดท้ายตัวก็ปฏิเสธไป รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

เพราะว่าจากกันยี่สิบปี รพีจะชอบเธอได้ไง

อีกอย่างตอนที่จากกัน พวกเขาต่างก็ยังเป็นเด็กอยู่เลย เด็กจะไปเข้าใจเรื่องความรู้สึกอะไร

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ เธอจึงจะรู้ถึง ความรู้สึกที่รพีมีต่อเธออย่างถ่องแท้

“คือแบบนี้จริงๆ ตอนแรกฉันก็ไม่รู้สึกว่าเขาจะชอบเธอ แต่ฉันมองออก เขาจริงจัง เขาชอบเธอจริงๆ ดังนั้นปาจรีย์ เธอคิดยังไง?” วารุณีก็นั่งลง

ปาจรีย์อ้าปาก “ฉัน......ฉันคิดยังไง?”

“อื้ม เธอตัดสินใจจะยอมรับรพี หรือว่า......”

“ไม่ ฉันไม่สามารถยอมรับเขาได้” จู่ๆ ปาจรีย์ก็ตอบกลับอย่างตื้นตัน “ฉันไม่รักเขา ฉันเห็นเขาเป็นเพียงแค่พี่ชาย ดังนั้นฉันไม่มีทางยอมรับเขาแน่นอน”

“ปาจรีย์ ฉันรู้ว่าเธอไม่รักเขา คนที่เธอรักคือพงศกรมาโยตลอด แต่ว่าพงศกรเป็นยังไงเธอรู้ดี เธอกับพงศกรไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน ฉันที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ พูดตามจริงนะ ฉันไม่อยากเห็นเธอจมอยู่ในความรู้สึกที่เจ็บปวดตลอด ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุข ดังนั้นฉันรู้สึกว่าเธอควรจะละเลยสายตาที่จดจ่อบนตัวพงศกร หันไปยังผู้ชายคนอื่น ในเวลานั้น เธอจะพบว่า จริงๆ แล้วยังมีผู้ชายอื่น ที่คู่ควรกับรักของเธอ”

วารุณีนั่งขยับไป วางมือไว้บนไหล่เธอ ตบลงไปเบาๆ “ปาจรีย์ เธอต้องเข้าใจ เธอกับพงศกรผิดอยู่แล้วตั้งแต่แรก เธอไม่มีทางรอเขาได้ และไม่สามารถหลอมละลายเขาได้ ในสายตาของเธอ ไม่ควรจะมีเพียงแค่คนเดียว ลองนึกถึงคุณอาและคุณน้า พวกเขาก็ไม่หวังว่าเธอจะเจ็บปวดเพราะพงศกร พวกเขาหวังให้เธอเริ่มความสัมพันธ์ใหม่ ตกหลุมรักผู้ชายอื่นมากกว่า ฉันรู้ เธอไม่รักรพี แต่เธอสามารถลองไปรักเขา ไปยอมรับเขาดูได้”

“ลองรักเขา? ยอมรับเขา?” ปาจรีย์มองลงล่าง

วารุณีพยักหน้า “ใช่ ไม่แน่สุดท้ายเธออาจจะรู้สึกว่า เขาคือคนที่เหมาะสมกับเธอ บอกกันว่า ยอมที่จะอยู่กับคนที่รักตัวเอง ก็อย่าไปอยู่กับคนที่ไม่รักตัวเองไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นปาจรีย์ เดินข้ามก้าวนี้ ลองดูเถอะ ลองเริ่มความสัมพันธ์ครั้งใหม่ดู”