พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 726

“ผมรู้ว่าคุณไม่ไปแน่ ผมก็ไม่อยากไป ดังนั้นผมจึงพูดกับเขาว่า ไม่จำเป็น”นัทธีตอบ

วารุณีพยักหน้า“งั้นก็ดี”

และก็ไม่รู้ว่าพิชิตคิดอย่างไร ทั้งที่รู้ว่าพวกเขาต่างเกลียดนวิยาเข้ากระดูก จะไปร่วมงานศพของนวิยาได้อย่างไร

อย่างไรก็ตามพิชิตก็ยังถามพวกเขาว่าจะไปหรือไม่

“เอาล่ะ ดูทีวีเถอะ”นัทธีหยิบรีโมต กดการ์ตูนที่หยุดชั่วคราว ให้เล่นอีกครั้ง

สี่คนพ่อแม่ลูกเข้าสู่ช่วงเวลาของครอบครัวอันอบอุ่นอีกครั้ง จนสี่ทุ่ม ถึงกลับขึ้นไปพักผ่อนที่ห้อง

วันที่สอง ตอนที่วารุณีตื่นมา ก็เก้าโมงแล้ว

นัทธีไม่อยู่ห้องแล้ว เธอลูบตรงที่เขาเพิ่งนอนไป ยังมีความอุ่นเล็กน้อย

คิดแล้วเขาน่าจะเพิ่งลุกขึ้นไม่นานนัก

วารุณีบิดขี้เกียจ เปิดผ้าห่มออก แล้วลงจากเตียงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ

อาบน้ำเสร็จ เธอเปิดประตูห้อง เตรียมลงไป

ห้องเปิดออก เด็กทั้งสองคนยืนยิ้มให้เธอตรงหน้าประตู“หม่ามี๊ อรุณสวัสดิ์”

วารุณีตกใจลูกทั้งสองคนก่อน จากนั้นยิ้มอย่างประหลาดใจ“ทำไมพวกลูกมาอยู่นี่ล่ะ？ตั้งใจมาเรียกหม่ามี๊เลยเหรอ？”

อารัณพยักหน้า“ครับ พ่อให้พวกเราขึ้นมาเรียกหม่ามี๊ทานอาหารเช้า”

“พ่อ？”วารุณีเลิกคิ้วขึ้น“พ่อยังอยู่บ้านเหรอ？”

“ค่ะ พ่ออยู่ชั้นล่าง”ไอริณตอบ

วารุณีเข้าใจทันที“ที่แท้ก็แบบนี้เอง ในเมื่อพ่อเรียกพวกเรากินอาหารเช้า งั้นพวกเราลงไปกันเถอะ”

เธอยังคิดว่านัทธีออกไปทำงานแล้ว คิดไม่ถึงว่าจู่ๆจะอยู่บ้าน กินอาหารเช้ากับพวกเขา

ยังไงตอนนี้ก็เก้าโมงแล้ว ถึงเวลาเข้างานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปแล้ว

วารุณีจูงมือลูกสองคนคนละข้างลงไปชั้นล่าง นัทธีนั่งบนโซฟาห้องรับแขก ในมือยังถือนิตยสารเศรษฐกิจไว้ กำลังอ่านอยู่

ได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็วางนิตยสารแล้วหันหน้าไปมอง เห็นสามคนแม่ลูกลงมา ใบหน้าที่เยือกเย็นก็มีรอยยิ้มอันอบอุ่น“ตื่นแล้วเหรอ？”

“อือ”วารุณีพยักหน้า“ฉันคิดว่าคุณไปทำงานแล้วเสียอีก”

“วันนี้ผมไม่ต้องไปบริษัท ต้องไปตระเวนตรวจสำนักงานสาขาของจังหวัดจันทร์ ดังนั้นออกไปสายหน่อยได้”นัทธียืนขึ้นมาแล้วพูด

วารุณีเงยคางขึ้น“ที่แท้ก็แบบนี้”

“ไปเถอะ ไปกินอาหารเช้าก่อน”นัทธีเดินไป

เด็กสองคนสบตากัน จากนั้นปล่อยมือของวารุณี ผลักวารุณีไปในอ้อมแขนของนัทธี

วารุณีก็คิดไม่ถึงว่าลูกสองคนนี้จะทำแบบนี้ จึงไม่ทันระวัง โผเข้าหานัทธีอย่างตกใจ

นัทธีเลิกคิ้วขึ้น จากนั้นหัวเราะรับเธอไว้

“ไม่เป็นไรใช่ไหม？”นัทธีโอบเอวของเธอไว้แล้วถาม

วารุณีส่ายหน้า ตบหน้าอก“ไม่เป็นไร แค่ตกใจเด็กบ้าสองคนนี้”

พูดไป เธอก็หันหน้าไป แกล้งทำเป็นโกรธลูกสองคน“ลูกสองคนนี่......”

เธอยังพูดไม่จบ เด็กทั้งสองคนก็ทำท่าล้อเลียนใส่เธอ จากนั้นจูงมือกัน วิ่งไปที่ห้องอาหารด้วยรอยยิ้ม

วารุณีมองแผ่นหลังของเด็กทั้งสองคน ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย“เด็กสองคนนี้นี่ จริงๆเลย”

“พวกเขาเพิ่มความรู้สึกให้พวกเรา”นัทธีก้มหน้ามองเธอแล้วพูด

วารุณีส่ายหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้“ฉันรู้ ดังนั้นฉันจึงไม่ได้โกรธจริงๆ ถ้าจู่ๆทำแบบนี้โดยไม่มีเหตุผล งั้นก็ต้องสั่งสอน”

“ผมเชื่อว่าลูกของพวกเรา จะไม่ใช่เด็กซนไร้เดียงสาแบบนั้น”นัทธีหัวเราะเบาๆ จากนั้นเอามือที่ไว้ตรงเอวเธอออก เปลี่ยนเป็นจูงมือของเธอ“เอาล่ะ ไม่พูดละ ไปเถอะ ไปห้องทานข้าวก่อน”

“อือ”วารุณีพยักหน้ายิ้มๆ

ช่วงอาหารเช้า จู่ๆป้าส้มก็พามารุตเดินเข้ามา

มารุตยืนตรงหน้านัทธี“ประธานคุณหญิง อรุณสวัสดิ์ครับ อรุณสวัสดิ์ด้วยนะเด็กน้อยทั้งสอง”