พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 768

นอกจากนี้แล้ว พวกเขาผู้จัดงาน ยังต้องถูกผู้คนมองเป็นเรื่องตลก ต่อไปจัดงานใหญ่ๆแบบนี้อีก สมาคมอาจจะไม่อนุมัติได้

ยังไงสมาคมก็จะสงสัยว่าความแข็งแกร่งในการตรวจสอบพวกเขาในฐานะผู้จัดงานผ่านหรือไม่

ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร เขาก็ให้จุ๊บแจงไปไม่ได้

ใครจะไปรู้ว่าจุ๊บแจงไปแล้ว จะไปพูดอะไรกับคนข้างนอกบ้าง

ยามตรงนั้นได้ยินคำพูดของผู้จัดงาน ก็วิ่งไปยืนที่หน้าประตูทันที แล้วเฝ้าประตูไว้

จุ๊บแจงหันไปเห็นยามสองคน สายตาก็มีแต่ความหมดหวัง

แย่แล้ว ครั้งนี้เธอจบแล้วจริงๆ

จุ๊บแจงกัดปากแน่น และเนื่องจากออกแรงมากไป เธอกัดจนปากเกือบแตก เสียใจอย่างมาก

เสียใจที่ทำไมตัวเองต้องเข้ามาในวงการออกแบบที่ไม่ได้เป็นของเธอ มาสู้กับวารุณี

ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ตอนนี้เธอก็คงไม่มาถึงจุดนี้

แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์

จุ๊บแจงรู้ ครั้งนี้ตัวเองซวยแล้วจริงๆ

“ครูที่ปรึกษาวารุณี คุณรู้ได้ไงว่าจุ๊บแจงขโมยงานคนอื่น？”มีผู้เข้าแข่งขันถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

วารุณีหัวเราะ“ง่ายมากค่ะ เพราะเมื่อก่อนฉันรู้จักผู้เข้าแข่งขันจุ๊บแจง เธอไม่ใช่ดีไซเนอร์เลย และไม่เคยเรียนออกแบบเสื้อผ้าด้วย และบวกกับที่ไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้ ดังนั้นคนแบบนี้ จะเข้ามาแข่งได้ไงคะ？”

ทุกคนพยักหน้า

และยังมีผู้เข้าแข่งขันพูด；“ถูกต้อง ดูเหมือนฉันจะเดาถูก จุ๊บแจงเป็นคนขโมยงานออกแบบคนอื่น ถึงมาแข่งขันได้ ”

“ใช่ค่ะ”วารุณีถือไมค์ จากนั้นพูดต่อไปว่า：“ดังนั้นฉันจึงหาสาเหตุที่จุ๊บแจงเข้าร่วมการแข่งขันได้ ภายใต้ความแปลกใจของฉัน หลังจากเห็นงานออกแบบที่จุ๊บแจงเอามาเป็นตั๋วเข้า ฉันก็เข้าใจทุกอย่างทันที ที่แท้จุ๊บแจงก็ใช้งานคนอื่นมาแสวงหาชื่อเสียงและโชคลาภ ทำให้เหล่าอาจารย์ที่ตรวจสอบใจเต้น ได้ตั๋วการแข่งขันมา พูดแล้วก็ตลก งานออกแบบที่จุ๊บแจงเอามาแสวงหาชื่อเสียงและโชคลาภ ก็คือของฉันเอง”

คำนี้พูดออกมา ทุกคนต่างมองจุ๊บแจงอย่างไม่เชื่อนัก

งานออกแบบที่จุ๊บแจงขโมยไป ดันเป็นของครูที่ปรึกษาวารุณี！

เอ่อ......

“จริงเหรอ？ครูที่ปรึกษาวารุณี？”มีคนขอพิสูจน์

วารุณีพยักหน้า“แน่นอนว่าจริง ทุกคนได้โปรดดูค่ะ”

เธอกดไปที่คอม จากนั้นทุกคนก็เห็นงานออกแบบสิบใบที่แสนจะสวยงาม โผล่มาบนหน้าจอ

“ภาพออกแบบสิบใบนี้ เป็นสิ่งที่ผู้เข้าแข่งขันจุ๊บแจงเอามาแสวงหาชื่อเสียงและโชคลาภเพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน และทำให้เหล่าอาจารย์ที่ตรวจสอบใจเต้นสำเร็จ”วารุณีพูด

มีคนพยักหน้า“เป็นการออกแบบขั้นสูงมากจริงๆ ถ้าฉันเป็นอาจารย์ตรวจสอบ เห็นผู้เข้าแข่งขันออกแบบได้มาตรฐานสูงแบบนี้ ถึงอีกฝ่ายเป็นคนไม่มีชื่อเสียง ฉันก็ยอมให้เธอมีที่ยืนเพื่อพัฒนาตัวเอง”

“ฉันด้วย มีพรสวรรค์แบบนี้ ฉันก็ยอม”

ที่พูดคำพูดพวกนี้ ล้วนแต่เป็นผู้เข้าแข่งขันที่ใจกว้าง และชอบในความสามารถพูด

วารุณีได้ยินคำพูดพวกเขา ก็หัวเราะอย่างรับรู้ จากนั้นพูดอีกว่า：“และภาพออกแบบสิบใบนี้ ก็เป็นอันที่ฉันโหลดไว้ในหน้าบัญชีของ MN ถูกจุ๊บแจงขโมยไป”

“ไม่ใช่มั้งครูที่ปรึกษาวารุณี เมื่อกี๊พวกเราดูหน้าหลักคุณ ก็เห็นว่าบนนั้นไม่มีภาพสิบใบนี้นี่”มีคนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

ใบหน้าวารุณียังคงมีรอยยิ้ม“นั่นเพราะว่า หลังจากฉันเห็นจุ๊บแจงขโมยงานฉัน ฉันก็ซ่อนภาพสิบใบนี้ทันที ตั้งให้เห็นแค่ฉัน เพราะฉันทำเพื่อวันนี้ค่ะ”

“หมายความว่าไง？”มีคนไม่เข้าใจ

วารุณีตอบกลับ：“หลังจากพบว่าจุ๊บแจงขโมยงานออกแบบของฉัน ฉันก็คิดหาโอกาสเปิดโปงเธอ แต่เพื่อไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น ฉันเลยตั้งใจซ่อนรูปสิบภาพนี้ไป แบบนี้ พอจุ๊บแจงเห็นว่าในเว็บไม่มีภาพที่เธอขโมยไป ก็จะโล่งอก คิดว่าฉันลบไปหมดแล้ว แบบนี้ เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าจมีคนอื่นเห็นงานออกแบบเหล่านั้น และสงสัยว่าเธอขโมยงานออกแบบของคนอื่นมา”

“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”ทุกคนพยักหน้า

จุ๊บแจงจ้องวารุณีด้วยตาแดงก่ำ กัดฟันแน่น เหมือนจะกินวารุณีให้ได้“เธอคิดเล่นงานฉัน！”

วารุณียิ้มอย่างเยือกเย็น“ฉันคิดเล่นงานเธอ？ขอโทษนะ ฉันไม่มีความอดทนนั้นพอ และก็ไม่มีอารมณ์ด้วย สำหรับฉัน จุ๊บแจงเธอแค่คนตัวเล็กๆคนหนึ่ง ไม่มีค่าพอให้ฉันไปคิดเล่นงานด้วย ทุกอย่างที่เธอมาถึงจุดนี้ได้ ก็เพราะเธอทำตัวเองไม่ใช่เหรอ？ฉันไม่ได้ให้เธอทำนี่ใช่ไหม？ดังนั้นเธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าฉันเล่นงานเธอ อย่างมาก ก็เป็นเธอที่ทำร้ายตัวเธอเอง！”

ได้ยินคำนี้ ในหัวจุ๊บแจงก็ว่างเปล่าทันที อ้าปากออกมา พูดไม่ออก

ใช่ ทุกอย่างที่มาถึงวันนี้ ก็ตัวเองทำเองหมดไม่ใช่เหรอ？