พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 780

“มีวิธีหนึ่ง！”จู่ๆนัทธีก็พูด

วารุณีมองเขา แล้วก็มีจิตวิญญาณขึ้นมาทันที“วิธีไหน？”

“ไปจากจังหวัดจันทร์ ไปจากพงศกร ยิ่งไกลยิ่งดี แค่พงศกรหาเธอไม่เจอ เธอก็จะคลอดลูกออกมาได้อย่างปลอดภัย และเลี้ยงลูกจนโตได้ แน่นอนว่า เธอพาพ่อแม่เธอไปได้ด้วย แบบนี้พงศกรก็จะขู่เธอไม่ได้ แต่เธอยอมไหมเท่านั้นแหละ？”

นัทธีมองวารุณี“ไปแบบนี้ หมายความว่าเธอกลับมาไม่ได้เลยตลอดชีวิต ได้แต่ทำแบบนี้ เธอถึงแน่ใจได้ว่าพงศกรจะหาไม่เจอ แต่ขณะเดียวกัน เธอก็จะเจอพงศกรอีกไม่ได้ ดังนั้นผมถึงพูดไง เธอจะทำได้ไหม ถ้าเธอทำได้ งั้นนี่ก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้ ถ้าไม่ได้ ก็ไม่มีใครช่วยเธอได้แล้ว”

คำนี้ทำให้วารุณีเงียบไป นานมากกว่าจะพูดออกมา“ฉันก็ไม่รู้เธอจะทำได้ไหม เธอรักพงศกรมากขนาดนั้น ดังนั้นถ้าไม่ได้เจอพงศกรทั้งชีวิต ฉันไม่รู้ด้วยเธอจะยอมไหม และก็ ถ้าเธอยอม งั้นฉันก็จะไม่ได้เจอเธออีกด้วยใช่ไหม？”

“ไม่ คุณยังเจอได้”นัทธีส่ายหน้า“ถ้าปาจรีย์อยากไปจากจังหวัดจันทร์ พงศกรต้องสงสัยแน่นอนว่าคุณช่วยเธอ เพื่อจะหาปาจรีย์ให้เจอ เขาต้องจับตาดูคุณแน่ แต่ไม่เป็นไร มีผมอยู่นี่ ถึงเขาจะจับตาดูคุณ ก็ไม่สามารถหาปาจรีย์เจอจากคุณได้ ดังนั้นคุณยังติดต่อหรือเจอกับปาจรีย์ได้”

พอได้ยิน วารุณีก็โล่งอกทันที“งั้นก็ดี ดังนั้นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้ ก็คือปาจรีย์จะไม่เจอพงศกรไปตลอดชีวิตได้ไหม แค่เธอทำได้ ปัญหาเธอก็จะไม่ใหญ่”

“ถูกต้อง”นัทธีเงยคางขึ้น“ดังนั้นต่อไป คุณโน้มน้าวเธอให้ดีๆ แค่เธอยอม ผมก็สามารถหาสถานที่ให้พวกเขาพักทั้งครอบครัวได้ และยังช่วยปกปิดร่องรอยให้พวกเขาด้วย ให้พงศกรหาไม่เจอ”

“ขอบคุณนะสามี”วารุณีมองชายหนุ่มอย่างประทับใจ

ชายหนุ่มลูบผมของเธอ“คุณคือภรรยาผม แค่คุณไม่ไปจากผม คุณอยากทำอะไร ผมทำให้คุณได้หมด ถึงเป็นเพื่อนที่คุณแคร์ ผมก็สามารถช่วยได้อย่างเต็มที่”

เพราะว่ารักเธอ ดังนั้น เขายอมทำทุกอย่างให้เธอ

“คุณดีจัง”ได้ยินคำนี้ของเขา วารุณีก็กอดชายหนุ่มไว้ เอาหน้าซุกไปที่แผ่นอกชายหนุ่ม

ชายหนุ่มโอบเธอเบาๆ ก้มหน้าจูบไปที่หน้าผากเธอ“ผมก็ดีมาเสมอไม่ใช่เหรอ？”

วารุณีหัวเราะเบาๆ“ใช่ สามีฉัน ดีที่สุดในโลกเลย”

เธอกอดเขาไว้แน่น

ชายหนุ่มรู้สึกถึงแรงของเธอ ขณะเดียวกันก็รวบแขนแน่นไปด้วย กอดเธอไว้แน่น“คุณก็ดีที่สุดในโลกเหมือนกัน”

“อี๋......“ตรงมุมบันไดที่อยู่ไม่ไกลนั้น ลีน่าได้ยินคำพูดของทั้งสอง ก็รู้สึกตัวสั่น ถูแขน จากนั้นก้มหน้ามองเด็กหนุ่มที่แอบมองกับตัวเองด้วย พูดไปเสียงเบา：“อารัณ พ่อแม่หนูนี่เลี่ยนมาก”

อารัณพยักหน้าเห็นด้วย“ใช่ พ่อกับหม่ามี๊ทำตัวเลี่ยนจริงๆ แค่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ก็แยกไม่ออกเหมือนแฝดตัวติดกัน แต่ผมก็ชอบพ่อกับหม่ามี๊แบบนี้”

เพราะพ่อกับหม่ามี๊รักกัน ลูกที่พวกเขาให้กำเนิดมา จึงรู้สึกปลอดภัย

“เรานี่เป็นเด็กกตัญญูจริงๆ”ลีน่าลูบหัวเด็กชาย

เด็กชายถอนหายใจ“คุณน้าลีน่า น้าก็รู้ที่หม่ามี๊พูดถึงใช่ไหม เรื่องระหว่างแม่บุญธรรมกับพ่อบุญธรรมผม？”

“รู้สิ”ลีน่าพยักหน้า

ใบหน้าอ่อนเยาว์ของอารัณนั้นก็ดูเศร้าไป“ไม่รู้จริงๆว่าทำไมพ่อบุญธรรมกับแม่บุญธรรมถึงทรมานกันแบบนี้”

ลีน่ายักไหล่“เอาล่ะเด็กหนุ่ม นี่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เราจะไปยุ่งมากมายแบบนี้ทำไมกัน แค่มีความสุขให้มากก็พอแล้ว”

อารัณทำปากมุ่ย“เพราะผมชอบพ่อบุญธรรมกับแม่บุญธรรมมาก ไม่อยากให้พวกเขาเป็นแบบนี้”

“ก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเขาเป็นแบบนี้ไปแล้ว เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ อย่าแอบฟังที่นี่เลย เดี๋ยวพ่อแม่เราเห็นเข้า พวกเราคงอธิบายไม่ถูก”ลีน่าพูดไป ก็อุ้มเด็กชายไปด้วย หันกลับขึ้นไป

แต่คาดไม่ถึงว่า ถึงทั้งสองคนจะหลบๆซ่อนๆแค่ไหน ก็ถูกเห็นเข้าโดยนัทธี

นัทธีเหลือบมองไปทางบันไดชั้นสอง ก็เม้มริมฝีปากบางๆอย่างไม่พอใจ