พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 792

เมื่อก่อนปาจรีย์รักพงศกรมาก จึงเก็บเด็กคนนี้ผู้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอาไว้

ทว่าตอนนี้ ปาจรีย์ไม่ได้รักพงศกรอีกต่อไปแล้ว เช่นนั้นเด็กคนนี้ เธอยังต้องการอยู่หรือไม่

เมื่อปาจรีย์ได้ยินคำพูดของคุณแม่ปารวี เธอลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ “แน่นอน หนูจะเก็บเด็กคนนี้ไว้”

“เก็บไว้?” คุณแม่ปารวีประหลาดใจ

ถ้าพูดตามเหตุผล ปาจรีย์ไม่ได้รักพงศกรแล้ว เช่นนั้นไม่ควรทำแท้งไปแล้วหรอกหรือ

ไม่ว่าอย่างไร คงไม่มีผู้หญิงคนไหน ยอมให้กำเนิดลูกของคนที่ตัวเองไม่ได้รัก

แต่ทว่าปาจรีย์กลับพยักหน้ายืนยัน “อืม เก็บไว้ค่ะ แม้ว่าหนูกับพ่อของเด็กคนนี้ไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ความรู้สึกที่มีต่อเด็กในท้องยังหลงเหลืออยู่ และอีกอย่าง ปาจรีย์คนก่อนเขียนไว้ในจดหมายชัดเจน ให้หนูดูแลเด็กคนนี้ให้ดี หนูรับรู้ได้จากประโยคนั้นว่า ปาจรีย์คนก่อนรักเด็กคนนี้มากแค่ไหน ดังนั้นหนูจึงอยากเก็บเขาไว้” เธอพูดอย่างจริงจัง

คุณแม่ปารวีถอนหายใจ “ถ้าอย่างนั้นก็เก็บไว้เถอะ เรามาเริ่มต้นกันใหม่สี่คนพ่อแม่ลูก และระหว่างทางจะไม่กลับไปเหลือสามคนอีก”

“อืม” ปาจรีย์พยักหน้า “ขอบคุณนะคะแม่”

คุณแม่ปารวียิ้มพลางส่ายศีรษะไปมา

ช่างเถอะ หากปาจรีย์ต้องการเก็บเด็กคนนี้ไว้ ก็คงแล้วแต่เธอ

วันนี้ในเมื่อปาจรีย์ไม่ได้รักพงศกรแล้ว แม้ในภายภาคหน้าต้องเห็นหน้าเด็กคนนี้ คงไม่ชอกช้ำใจเพราะคิดถึงพงศกรขึ้นมาอีก

ฉะนั้นเด็กคนนี้ จะไม่มีอิทธิพลต่อปาจรีย์อีกต่อไป

อีกอย่างนางและพ่อของปาจรีย์เองก็แก่มากแล้ว และอยากอุ้มหลานมานาน ยิ่งทุกครั้งเมื่อเห็นหน้าลูกทั้งสองของวารุณี ยิ่งอยากอุ้มหลานเร็วๆ

ดังนั้น การเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ก็ไม่ใช่เรื่องไม่เลวร้ายอะไร

“เอาล่ะปาจรีย์ หนูพักผ่อนก่อนเถอะ แม่จะออกไปหาคุณพ่อหนู เล่าเรื่องของหนูให้ท่านฟัง จะได้ไม่ต้องกังวลหากมารู้ทีหลัง” คุณแม่ปารวีลูบผมปาจรีย์อย่างอ่อนโยน

ปาจรีย์พึมพำในลำคอ “ค่ะ แม่ไปเถอะ”

คุณแม่ปารวีเดินออกไปพร้อมรอยยิ้ม

หลังจากแม่จากไป ปาจรีย์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นต่อสายหาวารุณี

เธอลืมพงศกร แต่กลับไม่ลืมวารุณี เช่นนั้นในกรณีของเธอนี้ จึงเป็นอาการความจำเสื่อมแบบเลือกจำ

ไม่นานวารุณีก็กดรับสาย เสียงจากปลายสายดังขึ้น “ปาจรีย์”

“วารุณี” ปาจรีย์เอื้อนเอ่ย “ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”

“เรื่องอะไรเหรอ” ทางด้านปลายสาย วารุณีกำลังขะมักเขม้นตรวจสอบภาพวาดการออกแบบจากผู้เข้าแข่งขันที่ส่งเข้ามา ขณะกำลังตรวจก็เอ่ยถามไปพลาง

ปาจรีย์กัดริมฝีปากตัวเอง หลังจากเงียบไปหลายวินาที จึงเอ่ยปากพูด “ฉัน…สะกดจิตตัวเอง ให้ลืมผู้ชายที่ชื่อพงศกรคนนั้น”

ปลายสายไร้เสียงตอบกลับมา

เวลาผ่านไปสักพัก วารุณีเพิ่งเข้าใจในสิ่งที่ปาจรีย์พูด พลันลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ “เธอว่าอะไรนะ เธอ…สะกดจิตตัวเอง เพื่อให้ลืมพงศกรงั้นเหรอ”

“ว่าอะไรนะ” ลีน่าผู้ทำงานอย่างขยันขันแข็งอยู่ข้างๆ ได้ยินเข้าต่างตื่นตกใจไม่แพ้กัน เธอโพล่งขึ้นเสียงสูงจนติดสำเนียงภาษาถิ่นทางตะวันออกเฉียงเหนือ

วารุณีส่ายหน้าเบาๆ หัวใจพลันเต้นโครมครามขึ้นมา สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “ดูเหมือนว่าปาจรีย์ทำเรื่องใหญ่เข้าแล้วล่ะ รอฉันถามเธอให้ชัดเจนก่อน”

“อืม” ลีน่าพยักหน้ารับรู้ สายตาจับจ้องไปที่วารุณี ไม่มีแม้นอารมณ์จะทำงานต่อ

ปาจรีย์สะกดจิตตัวเอง เรื่องใหญ่ขนาดนั้น ให้เธอใจเย็นนั่งทำงานต่อได้อย่างไร

อีกด้านของปลายสาย ปาจรีย์ได้ยินเสียงอุทานด้วยความตื่นตกใจอย่างไม่อยากเชื่อของวารุณี เธอสูดลมสายใจเข้า แล้วเอ่ยอีกครั้ง “ฉันหมายถึง ฉัน… สะกดจิตตัวเอง ให้ตัวเองลืมพงศกร”