พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 799

“ทำไม?” เชอรีนไม่เข้าใจ

มารุตกุมขมับอีกครั้ง “แน่นอนว่าจะทำให้ท่านประธานโมโหน่ะสิ ถ้าเกิดท่านประธานโมโหขึ้นมา เธอคอยดูแล้วกันว่าพวกเราสองคนจะอยู่ดีได้มั้ย”

เชอรีนปัดมืออย่างไม่เห็นด้วย “โถ่นายวางใจเถอะ ไม่เป็นแบบนั้นหรอก ประธานนัทธีไม่โมโหหรอก เขาชอบ นายไม่เห็นเหรอว่าตอนที่ฉันพูดประโยคนั้นจบ ดวงตาของประธานนัทธีเป็นประกาย? แล้วก็นายรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงแน่ใจว่าประธานนัทธีจะไม่โมโหมั้ย? ”

“ทำไม? ” ตอนนี้ถึงคราวที่มารุตไม่เข้าใจแล้ว

ไม่ใช่แบบนี้สิ เขาเป็นผู้ช่วยของท่านประธานนะ ว่าตามเหตุผลแล้ว เป็นคนที่รู้จักประธานดีที่สุด

ทำไมตอนนี้เห็นที คนที่เข้าใจประธานที่สุด จะกลายเป็นแฟนของตนล่ะ

ปากของเชอรีนยิ้มอย่างหื่นกาม “แน่นอนว่าเพราะวารุณีไง ฉันเคยถามวารุณี ถามเรื่องทำนองนั้นของเธอกับประธานนัทธี วารุณีบอกว่าบางครั้งตัวเองก็เกร็งๆ ทำให้ประธานนัทธีไม่พอใจ ดังนั้นฉันบอกว่าฉันจะพูดกับวารุณี ให้วารุณีให้รางวัลประธานนัทธี ประธานนัทธีถึงไม่โกรธไง เพราะว่าฉันเดาได้นานแล้ว เป็นไงที่รัก ฉันเก่งมั้ย!”

เธอกำมือ ทำท่าว่าตัวเองนั้นเยี่ยมมากๆ

มารุตทำหน้าแหยๆ “เธอนี่นะทำให้ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีเลยจริงๆ ช่างเถอะ ครั้งนี้ช่างมัน แต่ว่าหลังจากนี้ห้ามพูดแล้วนะ เอาล่ะ นั่งดีๆ ฉันจะออกรถแล้ว”

“โอเค” เชอรีนพยักหน้า และนั่งตัวตรง

มารุตเหยียบคันเร่ง และเคลื่อนรถ

ตกดึก นัทธีรับลูกทั้งสองคนเสร็จ ก็กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลไชยรัตน์ และโทรหาวารุณี และเล่าเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่พงศกรไปหาเรื่องรพี ให้เธอฟัง

หลังจากที่วารุณีได้ฟัง ก็ถอนหายใจ “ฉันว่าแล้วว่าเขาจะต้องไปหารพี เห็นที ฉันจะเดาถูกแล้ว”

“แต่ว่าถึงเขาจะไปหารพีก็ไม่ช่วยอะไร รพีไม่รู้อะไรเลย” นัทธีพูด

วารุณีพยักหน้า “แบบนี้ก็ดี ให้พงศกรไม่รู้ต่อไป”

“ใช่แล้ว ยังมีอีกเรื่องที่ฉันจะบอกเธอ” นัทธียกกาแฟบนโต๊ะขึ้นมาจิบ

วารุณีวางดินสอในมือลง กะพริบตาพลางถาม “เรื่องอะไรเหรอ”

“วันนี้พิชิตบอกว่า พงศกรชอบปาจรีย์”

“อะไรนะ? ” วารุณีพูดอย่างตกใจ “พงศกรชอบปาจรีย์? ”

“อืม” นัทธีพยักหน้า “พิชิตพูดมีเหตุผลมากๆ แล้วฉันก็เห็นว่า มันน่าจะจริง”

วารุณีอ้าปากค้าง สักครู่ความตกใจถึงสงบลง และเอาเสียงกลับมา “ไม่มั้ง พงศกรเหนี่ยนะชอบปาจรีย์ นี่......มันจะเป็นไปได้ยังไง!”

“เรื่องนี้น่าตกใจจริง แต่ว่าก็เป็นไปได้” นัทธีพูดเสียงเข้ม

วารุณีกำโทรศัพท์ “ถ้าหากพงศกรชอบปาจรีย์จริงๆ งั้นทำไมเขาต้องทำกับปาจรีย์แบบนี้? เขาไม่ควรจะทำดีต่อปาจรีย์หรอกเหรอ?”

ตรงนี้ ที่เธอไม่เข้าใจ

มุมปากของนัทธีฉีกยิ้มประชดประชันออกมา “นั่นก็เพราะว่า พงศกรเขาเองไม่รู้ว่าตัวเองชอบปาจรีย์”

“ไม่รู้? ” วารุณีเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ

นัทธีพยักหน้า “ใช่แล้ว เพราะว่าไม่รู้ ดังนั้นถึงได้โหดเหี้ยมทำร้ายคนที่ตัวเองรัก ความเกลียดในใจของเขาที่มีต่อปาจรีย์นั้นลึกซึ้ง ได้กลายเป็นสิ่งยึดติด ความลุ่มหลงนี้ทำให้เขาตาบอด ทำให้เขามองความรู้สึกและความคิดที่แท้จริงของตัวเองได้ไม่ชัด ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าตัวเองชอบปาจรีย์”

“นายพูดแบบนี้ มันก็เป็นไปได้จริงๆ” วารุณีพยักหน้า

แต่ว่าถ้าพงศกรรักปาจรีย์ งั้นเมื่อก่อนที่พงศกรเอาแต่บอกว่าชอบเธอ นั้นมันคืออะไร?

วารุณีขมวดคิ้ว อย่างไม่เข้าใจสุดๆ