พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 816

ใช่ พงศกร เป็นเขาแน่ๆ ！

มีแค่เขา ที่ทำเธอรู้สึกหวาดกลัวได้มากขนาดนี้ แม้ว่าเธอจะลืมเขา และไม่ได้รักเขาแล้ว แต่ความรู้สึกและร่างกายของเธอ ยังคงจดจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขาได้ โดยเฉพาะความรู้สึกหวาดกลัวนั่น

เขารู้เบอร์เธอได้ยังไง แล้วเขาโทรมาทำไม?

ชั่วขณะหนึ่ง ร่างของปาจรีย์ก็สั่นสะท้านจนหยุดไม่ได้ ใบหน้าซีดเผือดจนน่ากลัว รูม่านตาหดเกร็งเท่ารูเข็ม ร่างทั้งร่างก็กระสับกระส่ายไม่หยุด

ปลายสาย พงศกรราวกับสัมผัสได้ถึงความกลัวของหญิงสาว มุมปากยกหยักอย่างชั่วร้าย“ปาจรีย์ ได้ยินเสียงฉัน แปลกใจมากใช่ไหม？”

เขารู้ ว่าเธอรู้ว่าเขาเป็นใคร

ในเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร นั้นก็หมายความว่า เธอไม่ได้ความจำเสื่อม และไม่ได้ลืมเขา

เหอะ นิรุตติ์ยังกล้าโกหกเขาอีก！

แต่ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เบอร์นี้เป็นเบอร์ที่ถูกต้อง และที่อยู่ก็เป็นที่อยู่ที่ถูกต้อง ทุกอย่างเขาไม่ถือสาเอาความก็ได้ ！

ปาจรีย์อ้าปากค้าง เป็นเวลานานกว่าจะเปล่งเสียงที่สั่นเทาออกมาได้“ฉัน......ฉันไม่รู้จักคุณ คุณ......คุณโทรผิดแล้ว！”

พูดจบ ก็กดสายทิ้งในทันที เพื่อกันเขาโทรมาอีกครั้ง เธอรีบปิดเครื่องหนี

แต่ถึงกระนั้น ภายในใจของปาจรีย์ก็ไม่ได้สงบลงเลย เธอโยนโทรศัพท์ทิ้ง สองมือกำผ้าห่มไว้แน่น แล้วปล่อยโฮออกมาทันที

เดิมทีเธอไม่ได้อยากจะร้อง แต่เพราะความรู้สึกหวาดกลัวที่มีต่อพงศกร ทำเธอควบคุมตัวเองไม่ได้

ในห้องถัดไป คุณแม่ปารวีที่กำลังนอนหลับอยู่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้แผ่วเบา ทันใดนั้นก็ตื่นจากความฝันในทันที จากนั้นก็ลุกลงจากเตียง แล้วแนบร่างไปกับผนังเพื่อฟังเสียง

เพราะการเคลื่อนไหวอันรุนแรงและโจ่งแจ้งของเธอ ทำเอาคุณพ่อประสิทธิ์ที่อยู่ข้างๆก็รู้สึกตัวไปด้วยเช่นกัน

หลังจากที่รู้สึกตัว ก็ลืมตาตื่น และเห็นท่าทีของคุณแม่ปารวี ก็ต้องตกใจ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า“ดึกดื่นค่ำคืนไม่หลับไม่นอน มัวทำอะไร？”

“สิทธิ์ มาฟังนี่ เหมือนปาจรีย์กำลังร้องไห้เลย ”คุณแม่ปารวีทำท่าให้เงียบเสียง แล้วชี้ไปยังผนัง ส่งสัญญาณให้คุณพ่อประสิทธิ์มาฟัง

เมื่อคุณพ่อประสิทธิ์ได้ยินที่เธอพูด ก็มีท่าทีจริงจังขึ้นมา รีบเปิดโคมไฟที่ข้างเตียง แล้วลุกขึ้นนั่ง ฟังมันไปพร้อมกับเธอ

เพราะตอนนี้ สำหรับพวกเขาสองคนแล้ว ลูกสาวนั้นสำคัญที่สุด

สิ่งที่พวกเขากังวลที่สุด คือมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับลูกสาว

สองสามีภรรยาเงียบเสียงลง แล้วตั้งใจฟัง

ฟังกันอยู่สักพัก คุณพ่อประสิทธิ์กับคุณแม่ปารวีก็มองสบตากัน ต่างเห็นความเคร่งขรึมผ่านดวงตาของกันและกัน

“ปาจรีย์กำลังร้องไห้จริงๆ ”คุณพ่อประสิทธิ์พยักหน้าแล้วพูด

คุณแม่ปารวีดึงผ้าห่มออกแล้วลุกจากเตียง“ ไม่ได้ ฉันต้องไปดูสักหน่อย ดึกป่านนี้แล้วเธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม หากไม่ได้ไปดู ฉันไม่สบายใจแน่ ”

“ผมไปด้วย”คุณพ่อประสิทธิ์ดึงผ้าห่มออกแล้วสวมใส่รองเท้า

สองสามีภรรยาพากันเดินประคองออกจากประตู แล้วเดินไปยังห้องถัดไป

เมื่อมาถึงหน้าห้องของปาจรีย์ คุณแม่ปารวียกมือขึ้น และเคาะประตู “ปาจรีย์ กำลังร้องไห้อยู่เหรอ？”

ภายในห้อง ปาจรีย์ไม่คิดว่าเสียงร้องไห้ของตัวเอง จะได้ยินไปถึงหูของพ่อกับแม่ อีกทั้งยังตามมาดู จึงรีบเช็ดคราบน้ำตา แล้วนอนลง ตอบกลับด้วยเสียงสะอื้นว่า “ไม่นะ แม่ หนูไม่ได้ร้องไห้ ”

คุณแม่ปารวีที่อยู่หน้าประตูมุมปากกระตุก“นี่ไม่ได้ร้องเหรอ เสียงเปลี่ยนซะขนาดนี้ ลูกเป็นอะไรไป？”

ปาจรีย์ขบริมฝีปาก ไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ว่าตัวเองถูกพงศกรหาเจอแล้ว

ไม่อย่างนั้น พ่อกับแม่ต้องมาเป็นกังวลอย่างแน่นอน

คิดได้ดังนั้น ปาจรีย์ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมตัวเองให้นิ่ง อย่างน้อยก็ไม่ให้มีอาการหวาดกลัวแบบนี้ ตอบกลับว่า“แม่ หนูไม่ได้เป็นอะไร แค่นอนฝันร้าย แม่กลับไปนอนเถอะ อีกสักเดี๋ยวก็คงดีขึ้น”