พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 858

ทั้งคู่สามีภรรยาเลิ่กลั่กและลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง

อารัณเองก็ตกตะลึงครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขารีบปิดปากไอริณอย่างรวดเร็ว กลัวว่าเธอจะพูดอะไรอีก และยิ้มแห้งๆ ให้วารุณีกับนัทธี “เอ่อ...ปะป๊า หม่ามี๊ ไอริณก็แค่ปากไม่มีหูรูด อย่าคิดเล็กคิดน้อยเลยนะครับฮ่าๆ”

วารุณีกุมขมับและกล่าวอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “เอาละจ้ะ ปล่อยน้องได้แล้ว”

“ครับ” อารัณเชื่อฟังคำพูดของเธอ จึงเอามือออกจากปากของไอริณ

ไอริณกะพริบตามองไปยังนัทธีกับวารุณีปริบๆ “หม่ามี๊ เมื้อกี้ไอริณพูดอะไรผิดไปหรือ?”

วารุณีย่อตัวลง จับไหล่สาวน้อยด้วยมือทั้งสองข้างพลางกล่าวเบาๆ “ไม่ได้พูดผิดหรอกจ้ะ แต่คำพูดพวกนี้วันหลังห้ามพูดแล้ว ปะป๊าหม่ามี๊ยังพอโอเค ไมโกรธลูกหรอก แต่ถ้าไอริณเห็นคนอื่นกำลังกัดปากกันแล้วพูดออกไป คนอื่นจะโกรธ เข้าใจไหมจ๊ะ?"

ไอริณกะพริบตาดูเหมือนเข้าใจแต่จริงๆ ไม่เข้าใจ "ปะป๊า เป็นอย่างนั้นจริงหรือ?"

นัทธีตอบรับ "ใช่ลูก"

“ก็ได้ค่ะ” ไอริณพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ไอริณรู้แล้ว วันหลังไอริณจะไม่พูดแล้ว”

“แบบนี้ถูกแล้วจ้ะ” วารุณียกมือขึ้นเกาจมูกจิ๋วๆ ของสาวน้อย แล้วยืนขึ้น

แม้ว่าไอริณจะเปิดเผยว่าเธอเพิ่งจูบกับนัทธี ทำให้เธอก็ค่อนข้างอาย

อย่างไรก็ตาม เด็กทั้งสองคนไม่เคยเห็นเรื่องแบบนี้มาก่อน ดังนั้นความเขินอายก็อยู่แค่ครู่เดียวเท่านั้น และหลังจากนั้นก็จะดีเอง

“จริงสิ พวกลูกเรียกหาปะป๊ากับหม่ามี๊มีอะไรหรือเปล่า?” นัทธีมองไปยังเด็กสองคนพลันถามทันที

คำพูดเหล่านี้ทำให้วารุณีนึกขึ้นได้

วารุณีเองก็ยังถามขึ้นอีก “จริงด้วย เมื่อกี้ตะโกนหาเหมือนรีบร้อน มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าจ๊ะ?”

“ไม่มีฮะ” อารัณสั่นศีรษะ จากนั้นสอดมือเข้าไปที่คอเสื้อของเขา และนำหยกที่แกะสลักอย่างละเอียดอ่อนออกมา “คุณป้าลีน่าให้ของขวัญเรามา ไอริณก็แค่อยากจะให้ปะป๊ากับหม่ามี๊ดู พวกเราเลยลงมาตามหา”

“ใช่ค่ะ ปะป๊าหม่ามี๊ดูไหม” ไอริณนำหยกแกะสลักของเธอออกมาพลางถามด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

นัทธีย่อลงนั่งยองๆ หยิบหยกแกะสลักของเธอแล้วมองดู “ไม่เลวเลย ฝีมือละเอียดและงดงามมาก ลีน่าใส่ใจกับมันเลยทีเดียว”

การออกแบบดีมากอย่างไม่ต้องพูดถึง ในแง่ของการทำงานก็ไม่ด้อยกว่าผู้เชี่ยวชาญด้านการแกะสลักหยกมืออาชีพ

แม้ว่าวัสดุจะไม่แพงมาก แต่ก็ไม่ใช่หยกน้ำแข็งราคาถูก สำหรับลีน่าแล้วกว่าจะได้มาคงเลือดตาแทบกระเด็น

เห็นได้ว่าลีน่าทุ่มเทสุดหัวใจที่จะมอบของขวัญให้กับลูกทั้งสามของเธอ

วารุณียังคงมองดูงานแกะสลักหยกของอารัณ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นงานแกะสลักหยกที่ลีน่ามอบให้กับเด็กๆ

ก่อนหน้านี้ เธอเพิ่งฟังลีน่าพูดคุยเกี่ยวกับการออกแบบ แต่ไม่เห็นรายละเอียด ดังนั้นเธอจึงจินตนาการไม่ออกเลย

เพียงเดาได้รางๆ ว่ามันจะต้องสวยมากแน่ๆ

แต่ตอนนี้ได้มองดูมัน เธอกพบว่ามันสวยกว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก

วารุณีพยักหน้า “ลีน่าใช้ความพยายามอย่างมาก งานแกะสลักหยกที่วิจิตรงดงามแบบนี้ ถ้าวางร้านขายเครื่องประดับทั่วไป ก็ถือว่าเป็นสมบัติของร้านในเมืองเชียวละ”

นัทธีตอบรับ “ของอารัณกับไอริณล้วนประณีตทั้งคู่ ของสุขใจก็คงเหมือนกัน หยกแกะสลักสามชิ้น ก็อาจจะหลายล้านเลย”

“เงินเยอะขนาดนี้เลยหรือคะ?” ไอริณตกใจ

เธอยังเด็ก แม้ว่าจะมีความคิดเกี่ยวกับเรื่องเงินๆ ทองๆ ไม่มาก แต่หลังจากได้ยินเงินเป็นล้านแล้ว ยังรู้ว่ามีเงินมากมาย

อารัณมองดูงานแกะสลักหยก แล้วหันไปมองวารุณีกับนัทธีพลางคิดว่า "ปะป๊าหม่ามี๊ เจ้านี่มันมีค่าเกินไป เราคืนให้ป้าลีน่าดีไหม?"

“ไอริณก็จะคืน” ไอริณเองก็โพล่งขึ้นมา