พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 864

“ในเมื่อฉันไม่ใช่ปีศาจ งั้นเธอกลัวฉันทำไม?” พงศกรจ้องตาของเธอแล้วถาม

ปาจรีย์อ้าปาก “ฉัน......”

เธอพูดฉันไปนานมาก แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

เธอคงจะไม่สามารถบอกได้ว่า เธอไม่ได้เห็นเขาเป็นปีศาจจริงๆ

เขาไม่ใช่ปีศาจ ทว่าความหวาดกลัวที่นำมาให้เธอ กลับไม่ได้แตกต่างอะไรกับปีศาจเลยสินะ?

เห็นปาจรีย์ก้มหน้า กลายเป็นเจ้าขี้ขลาดอีกครั้ง ในใจของพงศกรก็มีความเหนื่อยล้าไม่มากก็น้อย

“ช่างมัน เธอออกไปเถอะ” เขาโบกมืออีกครั้ง ให้เธอออกไป

เขารู้ ความหวาดกลัวที่เธอกลัวเขา มาจากเรื่องในอดีตทั้งหมดที่ตัวเองเคยทำกับเธอ

ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะจำไม่ได้แล้ว ทว่าจิตใต้สำนึกของเธอ กลับไม่สามารถลืมไปได้

ดังนั้นเผชิญหน้ากับเธอ เธอจึงได้ระมัดระวังเช่นนี้ ไม่สบายใจเช่นนี้ และไม่สามารถอยู่กับเขาอย่างอิสระและเป็นตัวของตัวเอง

ดูเหมือนว่าตัวเอง ยังมีทางเดินอีกไกลที่ต้องเดิน

พงศกรนึกคิดด้วยนัยน์ตาที่หม่นหมอง

ปาจรีย์เห็นว่าสีหน้าของเขาไม่ได้ค่อยดี คิดว่าเป็นเพราะตนเองไม่สามารถสงบสติอารมณ์ในการป้อนซุปเขา ดังนั้นสีหน้าเขาจึงไม่ดี ทันใดนั้นในใจก็ยิ่งตื่นเต้นหวาดกลัวไปใหญ่

“คุณพงศกร......”

“ออกไป” เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกพงศกรพูดแทรกตัดคำพูดอีกครั้ง

ปาจรีย์อ้าปาก เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าเห็นนัยน์ตาที่ไม่สามารถถกเถียงได้ สุดท้ายก็ปิดปากลง หันหลังแล้วออกไป

หลังจากที่เธอออกไปแล้ว พงศกรนวดหว่างคิ้ว อดทนกับความตึงแน่นที่นำพาความไม่สะดวก ถือถ้วยซุปซี่โครงหมู่ขึ้นมา ค่อยๆดื่ม

ปาจรีย์ไม่รู้ว่ามือของเขาไม่เพียงแต่สามารถใช้ได้ ยังสามารถใช้ได้ดีขนาดนี้ด้วย

ขณะนี้ เธอเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยแล้ว นั่งลงยังเก้าอี้ตรงทางเดิน ตัดสินใจรอสักพัก ค่อยเข้าไปดูว่าพงศกรดื่มหมดหรือยัง

เขาไม่อยากให้เธอเห็นตอนที่ตัวเขาดื่มซุป งั้นตัวเองก็รอจนกว่าเขาจะดื่มหมดแล้วค่อยเข้าไป

ขณะนี้ จู่ๆ ข้างๆ ก็มีเสียงเท้าเดินดังผ่านมา

ปาจรีย์เก็บอารมณ์แล้วเงยหน้าขึ้นมอง คือคุณพ่อประสิทธิ์และคุณแม่ปารวีควงแขนกันเดินมา

ปาจรีย์ยืนขึ้น “คุณพ่อ คุณแม่ พวกท่านมาได้อย่างไรคะ”

“มาเยี่ยมหนูไง” คุณแม่ปารวียิ้มตอบกลับ

คุณพ่อประสิทธิ์พยักหน้า “ใช่แล้ว หนูดูแลเขาอยู่ที่นี่คนเดียว พวกเราที่เป็นพ่อแม่จะวางใจได้อย่างไร”

นัยน์ตาของคุณพ่อประสิทธิ์มองไปทางห้องผู้ป่วยข้างๆ แล้วพูด

ปาจรีย์พยุงสองสามีภรรยาแล้วนั่งลง จากนั้นก็ตอบกลับว่า “วางใจเถอะค่ะคุณพ่อคุณแม่ หนูไม่เกิดอะไรขึ้นแน่นอน จะพูดแล้ว เขาก็เข้าหาได้ง่ายนะคะ แค่บางครั้งตัวหนูเองที่ปล่อยไม่ลง ดังนั้นจึงดูระมัดระวังเป็นพิเศษค่ะ”

เพราะกลัวว่าพงศกรจะโมโหกะทันหัน ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอยอมทนทำตามทุกอย่าง กลัวว่าจะเป็นการยั่วโมโหเขา

ยังดีที่วันที่ผ่านมานี้ เขาไม่ได้โมโหเลยจริงๆ

ไม่เช่นนั้น เธอไม่มีทางอยู่มาถึงตอนนี้ได้แน่นอน

“เฮอะ เข้าหาง่าย?” คุณพ่อประสิทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก และสีหน้าเยาะเย้ย “หากเขาเข้าหาได้ง่าย บนโลกใบนี้ ศัตรูทุกคน ก็สามารถเข้าหาได้ง่ายเช่นกันแล้ว”

“ใช่แล้วปาจรีย์ เธออย่าคิดว่าไม่อยากให้พวกเราเป็นห่วง ถึงได้ตั้งใจพูดเช่นนี้” คุณแม่ปารวีจูงมือของลูกสาวด้วยความสงสาร และไม่เชื่อคำพูดของเธอ

อย่างไรก็ตามเรื่องก่อนหน้านี้ที่พงศกรทำไว้พวกเขาจำได้อย่างขึ้นใจ

ไม่ใช่คนที่จะเข้าหาได้ง่ายๆ ดังนั้นพวกเขาจะไม่เชื่อก็เป็นเรื่องปกติ

“คุณแม่” ปาจรีย์ยิ้มอย่างจนปัญญา “หนูไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้จริงๆ ค่ะ พูดพูดความจริงค่ะ สองสามวันนี้ เขาเข้าหาได้ง่ายจริงๆ ค่ะ หนูไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนูระมัดระวังหรือเปล่า แต่โดยรวมแล้วเขาไม่เคยโมโหกับหนู และไม่เคยตั้งใจสร้างความลำบากใจให้หนู ดังนั้นหนูถือว่ามีชีวิตที่ดีค่ะ ไม่ได้อกสั่นขวัญแขวนอยู่ตลอดค่ะ”

“จริงเหรอ?” คุณแม่ปารวีเห็นลูกสาวของตนเองพูดอย่างจริงจัง ในใจก็มีความเชื่อรางๆ

ถึงแม้คุณพ่อประสิทธิ์จะไม่พูดอะไร ทว่านัยน์ตา ก็พอประมาณกับคุณแม่ปารวี