พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 880

ปาจรีย์ขมวดคิ้ว “ทำไมไม่เรียกหมอคะ คุณพงศกร คุณไม่สบายไม่ใช่เหรอคะ”

“อือ”พงศกรอือตอบอย่างไม่บอกว่าใช่หรือไม่ใช่

ปาจรีย์เม้มปากแดงของตัวเอง “ในเมื่อไม่สบาย งั้นก็ต้องพบคุณหมอค่ะ และคุณเองก็เป็นคุณหมอด้วย คุณไม่รู้ว่าร่างกายสำคัญมากเพียงใดหรือไงคะ และสิ่งที่คุณหมอเกลียดที่สุดก็คือคนไข้ที่ไม่เชื่อฟัง ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รู้สิ่งนี้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณก็ยิ่งจำเป็นต้องให้คุณหมอตรวจดูค่ะ”

พงศกรได้ยินการพูดที่จริงจังเช่นนี้ของปาจรีย์แล้ว มือที่นวดหว่างคิ้วก็ยิ่งหยุดไม่ได้ จากนั้นก็เงยหน้าจ้องมองเธอ “ทำไม ถึงอยากให้ผมพบคุณหมอแบบนี้ กลัวผมตายหรือไง”

“คุณพงศกร”ปาจรีย์ขมวดคิ้ว “คุณพงศกร ฉันพูดเรื่องซีเรียสกับคุณอยู่กับคุณอยู่นะคะ ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ค่ะ”

“ผมก็พูดเรื่องซีเรียสนะ”พงศกรกอดอก “ปาจรีย์ สำหรับตระกูลจิรดำรงค์พวกคุณ ผมพงศกรก็คือศัตรูของพวกคุณ พวกคุณคาดหวังให้ผมตายๆไปซะไม่ใช่เหรอ และถ้าผมตายแล้ว สำหรับตระกูลจิรดำรงค์พวกคุณ ก็มีแต่เรื่องดีไม่มีเรื่องเสียหายอะไรเลย เพราะต่อจากนี้ ก็ไม่มีใครเป็นศัตรูกับตระกูลจิรดำรงค์แล้ว และจะไม่มีใครค่อยที่จะทำร้ายคุณอีก พวกคุณก็ไม่ต้องค่อยระแวงไปตลอดอีกไม่ใช่เหรอ ดังนั้น คุณไม่ได้คาดหวังให้ผมตายจริงๆเหรอ”

เมื่อได้ยินพงศกรพูดเช่นนั้น ปารจีย์ก็นิ่งอึ้งไปทันที ใช้เวลาสักครู่ได้สติกลับมา แล้วจึงเปิดปากพูด “คุณพงศกร ทำไมคุณถึงมีความคิดแบบนี้ค่ะ ถึงคิดว่าตระกูลจิรดำรงค์ของเราก็น่าจะมีความคิดแบบนี้ด้วยอีก”

“นี่เป็นความคิดที่ทุกคนต้องมีอยู่แล้ว มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้กัน หลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่เป็นผลดีและเข้าหาสิ่งที่เป็นประโยชน์ทั้งนั้น ดังนั้นตระกูลจิรดำรงค์ของพวกคุณ คุณและพ่อแม่ของคุณ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆ ว่าถ้าผมตายแล้วมันก็คงจะดี” พงศกรมองไปที่เธอ

ปาจรีย์เม้มริมฝีปากล่าง และมีสีหน้าที่เข้มงวดและจริงจัง “ขอโทษด้วยค่ะคุณพงศกร ฉันสามารถบอกคุณแน่ใจ ว่าฉันไม่ได้ พ่อแม่ของฉันก็ไม่ได้เช่นกัน พ่อแม่ฉันเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ที่ส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อแม่ของคุณ คุณเกลียดพวกเขามาตลอด เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่พ่อแม่ของฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ พวกเขามีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนั้น ดังนั้นแม้ว่าคุณจะทำกับตระกูลจิรดำรงค์ของเราเช่นนี้ ตระกูลจิรดำรงค์ของเรา ก็ไม่ได้เกลียดคุณจริงๆ และไม่ได้คาดหวังให้คุณตายด้วยค่ะ หากหวังจะให้คุณตาย นั่นแสดงว่าตระกูลจิรดำรงค์ของเราร้อนตัวในความผิด ก็แปลได้ว่า สาเหตุการตายของพ่อแม่คุณนั้นตระกูลจิรดำรงค์จงใจทำให้มันเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอคะ”

พงศกรไม่คิดว่าปาจรีย์จะตอบแบบนี้ ดวงตาจึงประกาย แล้วพูดว่า "คุณอาจไม่เคยคิดให้ผมตาย แต่ใครบอกว่าพ่อแม่คุณไม่เคยคิดล่ะ เมื่อก่อนตอนที่ผมปรากฏตัว สายตาที่พ่อคุณมองมาที่ฉันนั้น เต็มไปด้วยความเป็นศัตรูขั้นสุด และยังลงไม้ลงมือกับผม จนจะเอาให้ถึงตาย ในเวลานั้นพ่อของคุณ ต้องการจะซ้อมผมให้ตายไปจริงๆ เพื่อพาฉันลงนรก เมื่อเป็นเช่นนี้ ตระกูลจิรดำรงค์ของคุณจะได้รับการปลดปล่อย”

“…” ปาจรีย์จู่ๆก็พูดไม่ออก

เธอลืมเรื่องนี้ไปจริงๆ

อันที่จริง ก่อนเกิดเหตุการณ์นี้ ไม่ว่าจะเป็นเธอ หรือพ่อแม่ของเธอ ก็ไม่เคยเกลียดพงศกรเลย

ยังไม่คิดอยากให้พงศกรไปตาย เพื่อแลกกับความสงบสุขของตระกูลจิรดำรงค์ในอนาคต

ดังนั้น เธอลืมไปจริงๆ ว่าที่ตอนนี้คุณพ่อนั้น เกลียดพงศกรจริงๆ และเกลียดจนต้องการให้พงศกรตายไปจริงๆ

“มันเป็นความละเลยฉันเองค่ะ เพราะตอนนี้สำหรับคุณนั้นคุณพ่อฉัน…แต่ก่อนหน้านี้ คุณพ่อฉันไม่เคยความคิดแบบนี้เลยค่ะ ท่านแค่ถูกกดดันหนักเกินไปและรีบร้อนเกินไป ท่านก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง และเป็นหัวหน้าครอบครัว เขาแค่อยากจะปกป้องภรรยาและลูกสาวของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงต้องลุกขึ้นมาต่อต้าน แต่ความเกลียดชังและเจตนาในการฆ่าของคุณพ่อมีนั้นเป็นเพียงความคิดชั่วคราวเท่านั้น เขาไม่ได้เกลียดคุณ และอยากให้คุณตายตลอดนะคะ ไม่อย่างนั้น คุณพ่อคงจะไม่พาคุณมาส่งที่โรงพยาบาลหรอกค่ะ คุณพงศกร......”

ปาจรีย์มองไปที่พงศกร ยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆพงศกรก็ยกมือขึ้น เพื่อส่งสัญญาณให้เธอหยุดพูด

ปาจรีย์อ้าปากจะพูด แต่ก็ต้องหุบปากลงอย่างกะทันหัน

พงศกรมองดูเธอ “พอแล้ว ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณหมายถึง พ่อแม่คุณผมไม่สนใจ ฉันแค่อยากรู้ความคิดของคุณ คุณตอบผม คุณไม่เคยคิดอยากให้ผมตายจริงใช่ไหม ที่ผ่านมาผมทำแบบนั้นกับคุณ และยังบังคับลากคุณให้ไปทำแท้งอีก คุณไม่เกลียดผมเหรอ”

เขาอยากรู้คำตอบของเธอ

แต่ในเวลานี้ ปาจรีย์กลับแสดงสีหน้าสับสน และดวงตาก็ก้มต่ำลงเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็เงยหน้ามองชายหนุ่มบนเตียงผู้ป่วย แล้วส่ายหัว “ฉันไม่รู้ค่ะ”

“ไม่รู้” พงศกรเลิกคิ้ว

ปาจรีย์อือตอบ “คุณพงศกรคุณลืมไปแล้วหรือคะ ฉันสูญเสียความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับคุณในเมื่อก่อนแล้ว ดังนั้นฉันไม่รู้ว่าฉันในเมื่อก่อน เกลียดคุณรึเปล่า และอยากให้คุณตายไหม แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความคิดนั้นค่ะ”

เพราะตอนนี้สำหรับเธอแล้ว เขาเป็นเพียงคนแปลหน้า และเป็นคนที่ตระกูลจิรดำรงค์แค้นคนหนึ่งเท่านั้น

แต่ความแค้นนี้ เธอไม่เคยเกลียดเขา อยากให้เขาตายเลย

อย่างแรกความเมตตาจิตใจดีของเธอ ทำให้เธอทำไม่ลง

อย่างที่สอง เธอมองเห็นอย่างชัดเจน ว่าเขาเป็นเพียงหุ่นเชิดที่น่าสงสารที่ถูกความแค้นครอบงำเท่านั้น

พงศกรหรี่ตาลง และไม่พูดอะไร