พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 893

ดังนั้นเมื่อจินตนาการก็รู้ได้เลย พวกเขาทะเลาะกันในครั้งนั้นรุนแรงขนาดไหน และสงครามเย็นน่ากลัวเพียงใด

ตอนนี้คิดขึ้นได้ก็ยังรู้สึกกลัว

ไม่รู้ว่าสงครามเย็นครั้งนี้กับนัทธีจะถึงเมื่อไหร่ และระหว่างนี้จะเข้มข้นแค่ไหน

แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ไม่ต้องการที่จะทะเลาะกับนัทธีเหมือนครั้งแรกอีกแล้ว

เธอเคยผ่านความรู้สึกที่ว่าก่อนจะได้มาก็กลัวว่าจะไม่ได้ เมื่อได้มาแล้วก็กลัวว่าจะต้องเสียไป และไม่อยากเผชิญแบบนั้นอีก

เมื่อคิดถึง วารุณีมุดหัวลงในหมอน และถามถึงลมหายใจของนัทธีที่เหลืออยู่ ดวงตาก็ค่อย ๆ ชุ่มขึ้น

ทันใดนั้น โทรศัพท์ข้างเตียงก็ดังขึ้น

วารุณีรีบเงยหน้าขึ้นและคว้าโทรศัพท์จากหัวเตียง เมื่อเห็นสายตาที่คาดหวังก็หรี่ลงทันที

คือปาจรีย์นี่เอง

เธอคิดว่าเป็นนัทธี

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดหวังให้นัทธีขอโทษหรือยอมแพ้

เธอยังคงหวังอะไรอยู่กันแน่?

วารุณีสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์ แล้วรับสาย ไม่อยากให้ปาจรีย์ได้ยินความผิดปกติ เกรงว่าปาจรีย์จะเป็นห่วงเธอ

ปาจรีย์เองก็เพราะเรื่องของพงศกร ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เธอจะให้ปาจรีย์มากังวลเกี่ยวกับเธออีกได้ยังไงล่ะ

“ฮัลโหล ปาจรีย์” วารุณีขยับมุมปาก พยายามบีบรอยยิ้มออกมา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นธรรมชาติ “จู่ ๆ ทำไมถึงโทรหาฉันล่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อเห็นว่าพงศกรหลับไปแล้ว ปาจรีย์ก็ปิดประตูห้องคนไข้อย่างเบามือ เดินไปที่แผนกคนไข้ของตัวเองและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะคุยกับเธอ ไม่ได้ติดต่อหาเธอนานแล้ว"

วารุณีก็หัวเราะเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “โอเค งั้นเรามาคุยกัน พอดีเลยวันนี้ฉันรู้สึกอารมณ์ไม่ดี”

“เกิดอะไรขึ้น?” ปาจรีย์ถามด้วยความเป็นห่วง

วารุณีส่ายหัว “ไม่มีอะไรหรอก ไม่พูดถึงเรื่องนี้กัน พูดถึงเรื่องเธอดีกว่า เธอเองก็เป็นคนโทรหาฉัน ต้องมีหลายเรื่องที่จะพูดกับฉันแน่ ๆ”

“ไม่ผิดหวังที่เป็นเธอเลยวารุณี ใช่เลย ฉันมีคำพูดมากมายอยากพูดกับเธอ” ปาจรีย์เดินไปมาที่ห้องของเธอ ปิดประตูแล้วนอนบนเตียงผู้ป่วย

วารุณีตอบด้วยเสียงอืม "พูดได้เลย ฉันกำลังฟังอยู่ มีอะไรที่คิดไม่ออก ฉันจะช่วยเธอแก้ให้"

ปาจรีย์ยิ้มออกมา "ได้เลย"

“งั้นเธอพูดสิ ฉันฟังอยู่” วารุณีพยักหน้า

ปาจรีย์หรี่เปลือกตาลงและยังไม่พูดในทันที แต่หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ซับซ้อน “วารุณี ฉันคิดว่าพงศกรช่วงนี้เขาดูแปลกมาก”

“เอ๋?” วารุณีเงียบไปครู่หนึ่ง และรู้ว่าเธอต้องพูดถึงพงศกร แต่คิดไม่ถึงว่าประโยคแรกจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขา

วารุณีสติกลับมาแล้วถามอีกว่า “แปลกยังไง?”

"แปลกทุกที่เลย" ปาจรีย์กัดริมฝีปาก " พงศกรในความคิดฉันเป็นคนใจเย็น และสำหรับเขาตระกูลจิรดำรงค์ของเรา สำหรับฉันแล้วเกลียดมากเลยงั้นเหรอ แม้ว่าฉันจะไม่คิดอย่างนั้น แต่ฉันรู้ว่าสำหรับตระกูลจิรดำรงค์และความรังเกียจของฉัน และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีทัศนคติที่ดีต่อฉัน”

“อืม แล้วยังไงอีก？” วารุณีถามอีกครั้ง