ผิดที่รัก นิยาย บท 46

EP 46

เหมือนโลกทั้งใบมันแตกสลายลงกับที่ ร่างกายทรงตัวไม่อยู่อ่อนแรงลงจนดีไวน์และเพิร์ธต้องพยุงร่างเอาไว้..

"ไม่...อึก...ไม่!!" ไฟนอลแทบสติแตก ร่างหนาสะบัดออกเพื่อจะวิ่งไปหาลูกพีชแต่กลับถูกสองหนุ่มรั้งตัวเอาไว้ ก่อนที่ร่างกายมันจะไร้เรี่ยวแรงอีกครั้ง..

"ไอ้ไฟมึงหยุด!....มึงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วตั้งสติ...พวกกูอยู่ตรงนี้" ดีไวน์ที่ทนเห็นเพื่อนเหมือนตายทั้งเป็นไม่ไหว ชายหนุ่มดึงร่างของไฟนอลมาสวมกอดปลอบใจ...ทิศเหนือเองก็ทนมองภาพแสนเจ็บปวดนั้นไม่ไหวมือหนายกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองลวกๆ...ส่วนเพิร์ธได้แต่เบียนหน้าหนีเพราะนํ้าตามันไหลออกมาด้วยความสงสาร..

"...."

ดวงตาคู่นั้นเหม่อลอยเอ่อท่วมด้วยหยดนํ้าตา ภาพตรงหน้ามันพร่ามัวจนโฟกัสอะไรไม่ได้ใบหน้าหล่อเหลาแสดงออกว่าเจ็บปวดราวกับจะขาดใจ...ไฟนอลทิ้งหน้าลงกับบ่าแกร่งปล่อยโฮออกมาจนร่างกายสะอึกสะอื้น...ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจว่าตัวเองควรจะดีกับเธอตั้งแต่แรกก่อนที่โอกาสมันจะมาถึงเร็วขนาดนี้วันที่ลูกพีชอาจจะจากไปแสนไกล..

"มึงร้องออกมาให้หมด....แล้วกลับมาเป็นเหี้ยไฟคนเดิมของพวกกู.."

"คนที่ผ่านเรื่องแย่ๆมามากมาย...แต่กลับผ่านมันมาได้..." เพิร์ธพูดก่อนลงท้ายด้วยทิศเหนือ คำปลอบใจจากเพื่อนๆยิ่งตอกยํ้าความเจ็บให้ชายหนุ่มมากกว่าเดิม...

"ไม่มีเธอแล้วกูจะอยู่ยังไงว่ะ...ฮึก...อยู่ไปทำไม...กูอยู่ไม่ได้..."

"อยู่เพื่อคนที่รักมึงไง...อยู่เพื่อพวกกู...อยู่เพื่อพ่อมึงที่มึงเคยเลวขนาดไหนท่านยังให้อภัย.." ดีไวน์เป็นคนพูดพลางคิดย้อนเหตุการณ์ที่ไฟนอลเคยเล่าให้ฟัง..

"พวกกูรู้ว่ามึงรักลูกพีชมาก...แต่มึงต้องเดินหน้าต่อไป.." เพิร์ธเอ่ยต่อ..

"อึก...ทำไมว่ะ...ทำไมคนที่โดนชนไม่เป็นกู" ไฟนอลตัดพ้อออกมาด้วยดวงตาเหม่อลอย...แล้วร่างกายมันก็ทรุดลงไปกองอยู่บนพื้นราวกับคนที่ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อบนโลกใบนี้ไปเพื่ออะไร...

"พี่ไฟ...หนูอยู่นี้"

แต่แล้วเสียงของใครบางคนที่คุ้นหูชายหนุ่มเป็นอย่างดีก็สอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท จนไฟนอลที่ไร้สิ้นความหวังเต็มทนค่อยๆเงยหน้าไปยังประตูทางเข้าพร้อมสายตาอีกสามคู่ที่หันไปมองยังทางเดียวกัน...

"ลูกพีช.." นํ้าเสียงไร้เรี่ยวแรงบ่นพึมพำออกมาเบาๆ เพ่งมองใบหน้าเปื้อนคราบนํ้าตาบนใบหน้าหวานก่อนจะทรุดหน้ากลับมาร้องให้ดังเดิมกับภาพลวงตาตรงหน้าที่ในใจมันโหยหาเธอเกินไปจนเกิดภาพหลอน...ก่อนที่อ้อมกอดอันคุ้นเคยของหญิงสาวจะโอบกอดร่างหนาเอาไว้จากด้านหลังพร้อมกับซบใบหน้าเข้ากับแผ่นหลังกว้าง..

"หนูทำตามสัญญาแล้วนะ...หนูไม่ไปไหนแล้ว...ฮึก..."

"กลับมาหาพี่นะลูกพีช...กลับมาเป็นแสงสว่างในชีวิตพี่เหมือนเดิม.." ศรีษะของคนตัวโตถูกซบเข้ากับอกอุ่น มือบางโอบกอดไฟนอลเอาไว้แน่นพร้อมกับลูบเรือนผมเบาๆด้วยความอ่อนโยน ร่างเล็กอยู่ในท่านั้งพับเข่า...เธอเองก็ร้องให้ไม่ต่างจากไฟนอล...

"มองหนูชัดๆสิคะ...จะได้เห็นว่าหนูยังคงเป็นแสงสว่างให้พี่เหมือนเดิม...ฮึก...หนูไม่ได้จากพี่ไปไหน หนูจะอยู่ตรงนี้กับพี่ตลอดไป.." นํ้าเสียงสั่นเครือพูดออกไปสายตาที่ไกล้จะปิดเพราะหัวใจและร่างกายที่เหนื่อยล้าเกินจะฝืนก็เพ่งมองเธอชัดๆ ลูกพีชจึงเอื้อมมือหนามาอังไว้ที่แก้มตัวเอง ร้องปล่อยโฮออกมาสุดขีด เธอไม่คิดว่าผู้ชายคนหนึ่งจะรักเธอมากกว่าชีวิตตัวเองได้ขนาดนี้ "พี่ไม่ได้คิดไปเอง...ตะ...แต่หนูไม่ได้ไปไหนต่างหาก...อย่าร้องให้นะคะคนดีของหนู.."

"ฮือ..."

หมับ ! สิ้นเสียงพูดร่างหนาก็เหมือนจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ไฟนอลโผล่กอดเธอแน่นจนลูกพีชเซไปตามแรง ทั้งสองกอดกันแน่นท่ามกลางสายตาของสามหนุ่มที่มองมาด้วยแววตาซึ้งใจ....หยาดนํ้าตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาเป็นทางยาวก่อนที่ลูกพีชจะเป็นฝ่ายผละออกแล้วยื่นมือไปเช็ดคราบนํ้าตาบนใบหน้าชายหนุ่มออก...

"มันเกิดอะไรขึ้น...หรือว่าคนที่เข้าห้องฉุกเฉินห้องนั้นไม่ใช่เธอ.." ไฟนอลยังคงไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นชายหนุ่มเสมองไปทางอื่นพร้อมกับคิดหาคำตอบ

"ทุกอย่างมันคือแค่การจัดฉากค่ะ.."

"ใครเป็นคนทำ?"

"?"

คำตอบของลูกพีชทำเอาทุกคนในห้องต่างแสดงสีหน้าสงสัย โดยเฉพาะไฟนอลที่ตอนนี้ในใจมันเกิดคำถามขึ้นมามากมายและพร้อมจะลงมือกับคนที่กล้าคิดทำเรื่องแบบนี้..

"ใครหน้าไหนมันเป็นคนทำ?"

"ถ้าหนูบอกพี่สัญญาได้ไหมจะไม่ทำอะไรเขา.."

"มันเป็นใคร.."