ผิดที่รัก นิยาย บท 49

EP 49

ชายหนุ่มเหลือบมองคนตัวเล็กด้วยแววตาวาบวาม ท่อนแขนกำยำโอบกอดเธอเอาไว้ แล้วไล่จมูกสูดดมเรือนผมหอมกรุ่นด้วยความรักใคร่ ส่งผลให้ลูกพีชอมยิ้มอยู่ลำพัง ใบหน้านวลถูไถกับอกแกร่งด้วยความเขินอาย

"คนบ้า...หนูเขินเป็นนะ"

"บ้าเพราะรักหนูไง.."

"ไม่เอาแล้วไม่คุยด้วย"

ลูกพีชตอบกลับอู้อี้เธอแอบยิ้มอยู่คนเดียวอีกครั้งแล้วกวาดแขนกอดเอวสอบเอาไว้ หัวใจมันไม่เคยจะชินซักทียามได้อยู่ไกล้กัน ยิ่งนับวันมันยิ่งเต้นแรงมากกว่าเดิม เหมือนกับว่าความรักของเธอมันจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับที่ไฟนอลรักเธอมาตั้งนาน...

"หลับแล้วหรอลูกพีช.." ในเวลาต่อมาดูเหมือนคนตัวเล็กที่กำลังมุดอยู่อกอุ่นอยู่จะเงียบลง ลูกพีชเผลอหลับแบบไม่รู้ตัวเนื่องจากเหนื่อยล้ามาทั้งวันไหนจะเมื่อกี้จะโดนดูดพลังงานไปมหาศาลอีก เมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้วมือหนาจึงยื่นไปปัดปอยผมออกจากใบหน้าหวาน..แล้วค่อยๆไล่ปลายจมูกสูดดมพวงแก้มเนียนลงมาถึงกรีบปากกระจับ ก่อนที่ชายหนุ่มจะกดจูบเธอเบาๆ... "งั้นฝันดีนะตัวเล็ก..."

08 : 30 AM.

"โอเครค่ะแม่...ไว้เจอกันนะคะ...จุ๊ปๆ" ลูกพีชในชุดคลุมอาบนํ้ากดตัดสายผู้เป็นแม่ คนตัวเล็กจึงหมุนตัวเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากคุยโทรศัพท์อยู่นอกระเบียงเสร็จ...

"แม่โทรมาหรอ?"

"ค่ะ...พอดีหนูจะกลับไปเยี่ยมแม่ซักอาทิตย์พี่ไฟนอลอยู่ได้ใช่ไหมคะ?"

ลูกพีชตอบด้วยรอยยิ้มแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเก็บของเข้ากระเป๋า ใบหน้าหล่อเหลาที่พึ้งตื่นจากการนอนมาหมาดๆหงอยด์ลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างหนาเดินไปรั้งเอวขอดมานั้งบนตักแล้วกกกอดเธอเอาไว้แน่น...

"พี่ไปด้วยไม่ได้หรอ?"

"พี่มีเรียนนิคะ...หยุดเรียนอีกทีติดเอฟแน่นอน"

"ลืมแล้วหรอพี่ลูกใคร"

"ไม่ได้ค่ะ.."

"พี่ห่างเราไม่ได้แค่หนึ่งชั่วโมงก็จะขาดใจตายแล้ว.."

ไฟนอลพูดอู้อี้แล้วซุกหน้าเข้ากับไหล่มนด้วยท่าทางออดอ้อน ไปตั้งหนึ่งอาทิตย์เขาจะอยู่ยังไงมีหวังได้ตามไปถึงที่แน่ๆ แล้วอีกอย่างวันนี้มันก็เป็นวันสำคัญของชายหนุ่ม เขาแค่อยากอยู่กับคนพิเศษ...

"เดี๋ยวหนูก็กลับมาแล้ว...ปล่อยกอดก่อนนะคะเดี๋ยวหนูไปเรียนไม่ทัน.."

"ทำไมไม่ให้พี่ไปด้วย...จำไม่ได้หรอว่าวันนี้วันอะไร..?"

"วันศุกร์ไงคะ...อาจารย์สอนเก้าโมงครึ่งหนูต้องรีบไปแต่งตัวแล้วด้วย.."

"ลูกพีช.."

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อมือบางพยายามแกะมือหนาออก ไฟนอลจึงยอมปล่อยกอดเธอแล้วก้มหน้าหลบสายตา ลูกพีชที่เห็นท่าทางแบบนั้นจึงอมยิ้มออกมาก่อนจะรีบแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย..

"หนูไปเรียนก่อนนะคะ..."

ฟอด ! ลูกพีชย่อตัวลงหอมแก้มคนตัวโตที่ร่างกายยังเปลือยเปล่าอยู่ ไม่นานเธอก็เดินไปหยิบกระเป๋าเป้แล้วเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้ม...ที่จริงไฟนอลจะไปส่งเธอแต่วันนี้มันคือความต้องการของหญิงสาวที่อยากให้มันเป็นแบบนี้..

.

.

.

[ ลูกพีช ]

ทันทีที่ลงมาจากรถเมล์ฉันก็เดินมาที่โรงอาหารของคณะทันทีเพื่อหาอะไรกินในมื้อเช้า ไม่นานนีโม่ก็เดินมาหาฉันพร้อมกับใครอีกคนที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างหลัง นั้นก็คือพี่บาสเพื่อนของแฟนเก่าฉัน...

"เอ่อ...พี่กลับก่อนได้มั้ย" นีนหันไปคุยกับคนข้างหลัง...ดูจากท่าทางแล้วสองคนนี้ดูมีอะไรมากกว่าที่ฉันรู้อีก ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องขึ้นที่ผับ...ซึ้งฉันก็มองออกว่านีนคงคิดอะไรกับพี่บาสมากกว่ารุ่นพี่แน่นอน...

"ไม่ต้องหรอกนีนให้พี่เขานั้งกินด้วยกันก็ได้.."

"แต่ว่าแก..."

"ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องคิดมาก" ฉันพูดจบนีนก็จำใจเดินมาหย่อนตัวนั้งลงฝั่งตรงกันข้ามกับฉันตามมาด้วยพี่บาสที่นั้งลงข้างๆกัน

"กินไรกัน....เดี๋ยวซื้อมาให้"

"พี่พานีนไปซื้อเลยค่ะ...เดี๋ยวหนูไปซื้อเอง" ฉันตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร ถึงแม้ว่าพี่บาสจะเป็นเพื่อนของแฟนเก่าแต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกลียดพี่บาสไปด้วย อีกอย่างดูเหมือนว่าตอนนี้พี่แกกำลังจีบนีนอยู่ ฉันว่าการทำตัวเป็นมิตรมันคงจะดีที่สุดแล้ว...

"อืม.." พูดจบร่างหนาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตามไปด้วยนีนที่เดินตามไป ฉันจึงเดินมุ้งหน้าไปที่ร้านข้าวราดแกงร้านโปรดแทน ที่จริงฉันจะมาชวนนีนไปเชียงไหม่ด้วยกันเย็นนี้แต่ไว้หลังกินข้าวเสร็จค่อยชวน...

"เอาเหมือนเดิมค่ะป้า"

"รอซักครู่นะหนู...ป้าขอทำให้พ่อหนุ่มที่สั่งเอาไว้ก่อน..."

"ไม่เป็นไรค่ะหนูรอได้.." ฉันตอบกลับไปพร้อมเพ่งมองป้าเจ้าของร้านที่กำลังขนผัดกระเผาในกระทะให้เข้ากันอย่างเร่งรีบก่อนจะตักขึ้นมาใส่จานที่มีข้าวเปล่าวางไว้ก่อนแล้ว จนกลิ่นหอมชวนหิวลอยแตะจมูกฉัน...

"ขอโทษนะครับป้า...รอผมนานมั้ย"

"ไม่จ้าเสร็จแล้ว...สี่สิบจ้ะ"