ผิดที่รัก นิยาย บท 47

EP 47

อดิเทพพูดจบรอยยิ้มของทั้งสองก็ปรากฎบนใบหน้ามันตื้นตันใจจนบรรยายออกมาไม่ถูก ไฟนอลบีบมือเล็กเบาๆ แล้วก้มหน้าเข้าไปไกล้ๆเธอจมูกคมสันฝังลงบนแก้มเนียนท่ามกลางสายตาของทุกคนด้วยหัวใจพองโตที่เธอยังอยู่ตรงนี้..

"ต่อไปนี้ถ้ามีปัญหาอะไรให้นึกถึงตอนที่รักกัน...ใช้เหตุผลคุยและรับฟังกันและกันยังไงพ่อก็มั่นใจว่าทั้งสองจะใช้ชีวิตด้วยกันจนถึงวันที่ได้เข้าพิธีมงคล ถ้าเวลานั้นมาถึงพ่อยินดีทำทุกอย่าง...พ่อรออยู่นะ"

"ค่ะ...หนูมั่นใจว่ายังไงวันนั้นก็ต้องมาถึง...ขอบคุณที่ให้โอกาสหนูนะคะ" ลูกพีชตอบกลับนํ้าตาคลอ เธอมองอดิเทพด้วยแววตาซาบซึ่งการที่จะรักใครซักคนที่ฐานะต่างกันขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะถูกยอมรับ แต่ทวาอดิเทพกลับให้โอกาสเธอ...

"รักษาโอกาสนั้นให้ดีด้วย...รวมถึงลูกชายพ่อถ้ามันเกเรก็ลงโทษได้ทุกรูปแบบ"

"ได้ค่ะ...หนูจะจัดการให้อยู่หมัดเลย"

"พ่อไปก่อนนะ...ดูเวลาตอนนี้ไม่เหมาะกับคนแก่ซะจริงๆ"

"ไว้เจอกันครับพ่อ.."

ลูกพีชยกมือไว้ลาอดิเทพด้วยรอยยิ้มรวมถึงสามหนุ่ม ไม่นานอดืเทพก็เดินออกไปพร้อมกับเลขาและคุณหมอ ทำให้ภายในห้องเหลือเพียงลูกพีช ไฟนอล และสามหนุ่มที่ต่างจ้องมองที่เธอเป็นตาเดียวอย่างต้องการคำตอบ...

"มานี้เลยตัวดี....หลอกให้พี่ร้องให้แล้วโอ๋เลยนะ" มือหนาคว้าคนตัวเล็กมากอดเอาไว้แน่นแล้วยื่นมือบีบจมูกเชิดรั้นไปทีนึง โทษฐานที่ทำให้ตัวเองขวัญเสีย

"ตอนนี้ก็หายแล้วไม่ใช่หรอคะ.."

"ไม่...ลูกพีชต้องปลอบใจพี่อีกยาว"

"ปลอบใจแบบไหนดี...หื้มม?"

"มองตาพี่แล้วไม่รู้คำตอบหน่อยหรอ"

ไฟนอลพูดออกมาพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปไกล้ๆลูกพีช สายตาเจ้าเล่ห์บ่งบอกถึงความต้องการชัดเจน จะปลอบใจแบบไหนอีกละถ้าไม่ใช่ปลอบใจแบบตัวต่อตัวบนเตียง..

"ไว้วันหลังนะคะ...วันนี้หนูง่วงแล้ว"

"งั้นเดี๋ยวพี่พากลับห้อง...อยากนอนกอดจะแย่แล้ว"

"....โทษทีนะครับ...เห็นพวกกูเป็นอากาศรึไง"

"กูว่าคงไม่ใช่อากาศแล้วแหละ...เป็นหมาชัวร์" เพิร์ธพูดขึ้นตามด้วยทิศเหนือที่เดินไปกอดคอเพิร์ธพร้อมกับหันไปยิ้มแซวๆให้ไฟนอลที่เมื่อกี้กับตอนนี้เหมือนคนละคน ซึ้งมันก็เซอไพร์ไม่น้อยที่เรื่องมันพลิกคดีแต่มันก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ที่เพื่อนของพวกเขาจะมีความสุขซักที...

"ขอบใจพวกมึงมากที่คอยอยู่เคียงข้างกู...แต่ตอนนี้หมดประโยช์นแล้วเชิญพวกมึงไสหัวกลับไป" ไฟนอลหันไปพูดกับเพื่อนเชิงหยอกล้อกลับในขณะที่ยังกอดลูกพีชเอาไว้อยู่..

"เออสัส...ไม่อยู่เป็นหมาต่อหรอก" เพิร์ธเอ่ยตอบ แล้วเดินออกจากห้องมาพร้อมกับทิศเหนือตามด้วยดีไวน์ที่เพียงปรายตามองไฟนอลกับลูกพีชแค่แวบเดียวก็เดินตามสองหนุ่มออกไป..

"แล้วตอนนี้จะเล่าให้พี่ฟังได้รึยังว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง...พี่เกิดคำถามเต็มไปหมดเลย"

"ความจริงแล้ว..."

เอี๊อด...!

เสียงรถตู้สีขาวคันหรูเบรคกระทันหันตรงร่างของลูกพีชที่ตอนนี้ของที่ถือไว้หล่นลงพื้นพร้อมกับสติที่ดับวูบเนื่องจากตกใจจนไร้สติ..

"พาผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถ...แล้วจัดการจัดฉากให้เร็วที่สุดก่อนที่ลูกชายฉันจะมา"

"ครับท่าน"

ชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดธรรดาทั่วไปขานรับพร้อมกับเดินลงมาจากรถตามมาด้วยอีกสองคนที่เดินลงจากรถมาติดๆ เพื่อไปนำร่างไร้สติของลูกพีชขึ้นมาบนรถ...ผู้ชายคนนั้นที่ถือถุงเลือดหมูก็จัดการเทเลือดใส่พื้นอย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเขาจึงเดินไปหลบอยู่ข้างทางรอไฟนอลมาเจอ ไม่นานรถตู้คันหรูก็เคลี่อนออกไปยังโรงพยาบาลเอกชนที่ไกล้ที่สุดทันที ซึ่งเจ้าของที่นั้นคือคุณหมอใหญ่ผู้เป็นเพื่อนสนิทของอดิเทพเอง...

เวลาผ่านไปราวห้านาทีร่างหนาก็เดินออกมาจากตลอด พลางกวาดสายตามองหาลูกพีช ไฟนอลเดินวนกลับเข้าไปไหม่และเดินข้ามถนนมาเจอที่คาดผมเปื้อนรถ ในขณะนั้นเองรถยนต์ที่กำลังวิ่งมาทางนี้ก็ไกล้เข้ามาเรื่อยๆเขาจึงไปช่วยไฟนอลมาหลบยังข้างทางและทำตามแผนด้วยการบอกให้ไฟนอลเชื่อว่าลูกพีชโดนรถชนจริงๆ...พอหมดหน้าที่ตัวเองเขาก็ปลีกตัวออกมา...

โรงพยาบาล...

หลังจากที่พาลูกพีชส่งเข้าห้องพักฟื้นให้พยาบาลดูแล ทั้งสองก็ปลีกตัวมาคุยกันในห้องของผู้บริหารที่นี้ ซึ่งกิตติรับปากว่าจะรับบทเป็นเจ้าของคนไข้เองและช่วยคิดอาการขึ้นมาให้สมจริง หลังจากที่เตรียมกับพยาบาลหมวดเช็คประวัติเอาไว้แล้วทุกอย่างก็แค่รอเวลาให้ไฟนอลมาถึงและจัดการสร้างสถานการณ์ผ่าตัดจำลองขึ้นมา...เวลาผ่านไปได้ไม่นานลูกพีชก็ฟื้นตัวขึ้นมา พยาบาลจึงไปตามกิตติและอดิเทพมาที่นี้ แต่อดิเทพกลับขอคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว...

"ท่าน..."

"อืม...ฉันเอง" อดิเทพตอบพร้อมกับเดินเข้ามาชิดขอบเตียงที่เธอนอนอยู่ช้าๆ ดวงตากลมโตจึงกวาดสายตามองสภาพของตัวเองที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรทั้งสิ้น..

"ทั้งหมด...มันคือแผนของท่านงั้นหรอคะ?"

"ฉันนึกไว้ไม่มีผิดว่าเธอต้องรู้"

"เพื่ออะไร..หนูไม่เข้าใจ"