พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 46

บทที่ 46 ยิงปืน

เว่ยฉางจ้านถึงกับสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือไม่ เขาหรี่ตามองเนี่ยเหล่าสี่ที่กำลังพูดอยู่ จากนั้นก็คิดได้ทันทีว่า “ตาแก่นี่ยังไม่ตายอีกหรือ?”

เนี่ยเหล่าสี่โมโหจนตัวสั่น เพียงแต่ว่าในฐานะที่เป็นพ่อบ้านของตระกูลเนี่ย เขาจะต้องมีจิตใจที่แน่วแน่อย่างแน่นอน

“ไอ้แก่ ปีนั้นคนในตระกูลเนี่ยล้วนตายไปจนหมดแล้ว แท้ที่จริงแล้วแกไปหานักแสดงที่ไหนกัน?ทำไมยังคิดว่าตระกูลเนี่ยจะสามารถทำให้พวกเราตกใจกลัวได้หรือ?”

เว่ยฉางจ้านพ่นบุหรี่ออกมา “ถึงแม้ว่าคนคนนี้จะเป็นเด็กกำพร้าของตระกูลเนี่ย แล้วอย่างไร แกคิดว่าฉันจะกลัวเขาหรือไง?”

“แก!”

เนี่ยเหล่าสี่ได้ยินที่เว่ยฉางจ้านพูดจาไร้มารยาทนั้น ก็โกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เขาคิดที่จะลงมือจัดการ แต่กลับถูกเนี่ยเฟิงขวางเอาไว้

“ลุงสี่ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปทะเลาะกับพวกขยะเช่นนี้”

“เด็กเวรนี่ใกล้จะตายอยู่แล้ว แกยังปากแข็ง! ในเมื่อแกมาถึงที่นี่แล้ว ก็ควรจะเตรียมใจไว้ดี ๆ วันนี้ต่อให้แกมีปีกก็หนีไปไม่รอด!”

ลิซานเผ้าพูดจบก็พุ่งเข้าไปอย่างรู้สึกดีใจมาก เปิดกล่องไม่กี่กล่อง คาดไม่ถึงว่าในกล่องพวกนั้นจะบรรจุเงินกงเต๊กไว้จนแน่นขนัด!

ลิซานเผ้าส่งสายตาหัวเราะ “เป็นยังไง? เงินจำนวนนี้เพียงพอให้แกใช้ในยมโลกหรือเปล่าล่ะ?”

รังแกกันเกินไปแล้ว! เนี่ยเหล่าสี่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธแค้น!

ในปีนั้นเขาก็เห็นโจรพวกฉวยโอกาสตอนที่กำลังวุ่นวายร่วมมือกันกดขี่ตระกูลเนี่ย ขณะนี้พวกเขาถึงกับกล้าที่จะสร้างความอับอายให้คุณชาย! อภัยให้ไม่ได้เลย!

“เจ้าหนู ฉันยังคงชื่นชมความกล้าหาญของแกเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าแกคุกเข่าโขกหัวร้องขอชีวิต เรียกฉันว่าคุณปู่เว่ย ไม่แน่ว่าฉันอาจจะไว้ชีวิตเล็ก ๆ ของแกสักชีวิต”

เว่ยฉางจ้านหัวเราะเสียงต่ำออกมา

“ถ้าหากฉันไม่ล่ะ?”

เนี่ยเฟิงไม่กลัวแม้แต่น้อย ท่าทางมั่นคงเหมือนต้นไม้ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด เขาใช้สายตาที่มองพวกตุ่นมดมองเว่ยฉางจ้าน

“ไม่?”

เว่ยฉางจ้านหัวเราะออกมาเสียงดัง “แกไม่มีคุณสมบัตินี้!”

เว่ยฉางจ้านตบมือ แล้วพวกเดนตายพันกว่าก็ล้อมรอบวิลล่าซิงเยว่เอาไว้แน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ยังผ่านเข้าไปไม่ได้

เนี่ยเฟิงกะพริบตา ปืนสิบกว่ากระบอกบนอาคารล้วนเล็งมาที่เขาทั้งหมด เหมือนกับว่าแค่เขาขยับเพียงนิดเดียวก็จะยิงเขาให้เป็นตะแกรง

“เป็นอย่างไรอา? ตอนนี้รู้สึกถึงความกลัวหรือยัง? ฉันรู้ว่าแกนั้นร้ายกาจเป็นอย่างยิ่ง ไม่เช่นนั้นแกคนเดียวคงจะไม่สามารถจัดการบอดิ้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีสองร้อยกว่าคนของฉันได้ วันนี้ก็ถือว่าฉันไว้หน้าแกแล้ว แกดู ที่นี่มีบอดี้การ์ดเกือบจะพันคนคอยเล่นเป็นเพื่อนแก!”

เนี่ยเหล่าสี่ไม่คิดว่าจะมีคนจำนวนมากมายขนาดนี้ พวกเขามีกันแค่สองคนเท่านั้น แม้ว่าคุณชายของพวกเขาจะร้ายกาจยิ่ง ก็ไม่สามารถเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงได้........

อีกอย่างคนพวกนี้ล้วนมีปืนอยู่ในมือ ลูกกระสุนปืนนี้มันไม่มีตา ถึงอย่างไรเนี่ยเฟิงก็เป็นคนที่มีเลือดเนื้อ จะสามารถต่อยชนะพวกเขาได้อย่างไร?

เนี่ยเหล่าสี่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขามองไปที่เนี่ยเฟิงที่ไม่สะทกสะท้านอย่างเงียบ ๆ ถึงจุดเป็นจุดตายแล้ว คุณชายตระกูลเขาทำไมยังถึงอยู่เฉยได้อีก?

“แค่นี้?”

เนี่ยเฟิงยักไหล่ บนใบหน้าปรากฏความเยาะเย้ยที่มีออกมาทั้งหมด

“ที่นี่คนใดคนหนึ่งก็สามารถทำให้แกทนไม่ไหวแล้ว! แกยังมีหน้ามาปากดีต่อหน้าคุณท่านเว่ย!คุณท่ายเว่ย! ผมไปสั่งสอนไอ้คนที่มันไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำนี่เอง!”

วันนี้ลิซานเผ้าโดนเนี่ยเฟิงจัดการซะน่าสมเพช เกือบจะเสียชีวิต วันนี้มีเว่ยฉางจ้านหมุนหลัง เขาก็เป็นสุนัขอาศัยบารีเจ้าของ จิ้งจอกอ้างบารมีเสือ

เห็นเพียงลิซานเผ้าหยิบปืนพกลูกโม่ออกมา บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่โหดร้ายทารุณ ค่อยๆก้าวเดินไปทางเนี่ยเฟิง

“วันนี้ไม่ใช่ว่าแกอวดดีอย่างบ้าระห่ำหรือไง? ทำไม? บ้าไม่ออกแล้วหรือไง?”

ลิซานเผ้าแกว่งปืนพกลูกโม่ในมือ “ตอนนี้แกคุกเข่าเลียรองเท้าให้ฉัน ฉันก็จะช่วยขอร้องให้แก แบบนี้เป็นไง?”

“ลิซานเผ้า ฉันคุณปู่ของแกตอนที่เล่นปืนนั้น ไม่รู้ว่าแกไปอยู่ซอกหลืบไหน”

ลิซานเผ้าที่ถูกเนี่ยเฟิงทำให้อับอายหลายต่อหลายครั้งจนหมดความอดทนแล้ว เขาถูกเนี่ยเฟิงกระตุ้น ทันใดนั้นก็ยกปืนพกลูกโม่ในมือจ่อไปที่หัวของเนี่ยเฟิง “หุบปากซะ หรือว่าแกอยากจะโดนยิงหัวระเบิดล่ะ!”

“งั้นแกก็ลองดู”

ลิซานเผ้าไม่เข้าใจว่าทำไมเนี่ยเฟิงจนถึงจุดเป็นตายแล้วยังสามารถยิ้มออกมาได้ รอยยิ้มนี้กำลังเยาะเย้ยลิซานเผ้าอยู่ชัด ๆ ช่างบาดตานัก!