พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 47

บทที่ 47 ไม่มีราคา

พวกเขาชำระสะสางกำแพงที่พังทลายรวมไปถึงเลือดเนื้อไม่ชัดเจนของศพอย่างเร่งรีบ

เพียงรวดเร็วบริเวณนี้ก็สะอาดสะอ้าน ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เนี่ยเหล่าสี่ที่เห็นภาพนี้ก็สั่นสะเทือน ไม่มีวิธีที่จะพูดออกมา เขามองไปที่เนี่ยเฟิง กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“คุณชาย นี่คือ.......สำนักมังกร?!”

บนใบหน้าของเนี่ยเฟิงปรากฏรอยยิ้มผลิบาน "ลุงสี่สายตาดีจริง ๆ ดูออกว่านี่คือคนของสำนักมังกร"

“คุณชาย ท่าน ท่านคือ.......”

“คารวะราชามังกร!”

เนี่ยเหล่าสี่ล้วนพูดไม่คล่องแล้ว เขายังไม่ได้ถามออกมา ผลคือเห็นคนมืดฟ้ามัวดินที่ด้านข้าง คุกเข่าข้างเดียวลงบนพื้น ทำความเคารพเนี่ยเฟิง

และเว่ยฉางจ้านที่ถูกระเบิดจนเวียนหัวไม่รู้ทิศทาง ก็ได้ถูกพวกเขาพามาเรียบร้อยแล้ว "กราบทูลราชามังกร คนได้พามาแล้วขอรับ"

เนี่ยเฟิงพยักหน้า นั่งไขว่ห้างอย่างไม่สนใจไยดี หรี่ตามองเว่ยฉางจ้านที่เหมือนกับสุนัขที่ตายไปแล้ว

เว่ยฉางจ้านที่ถูกระเบิดจนฟันหลุดไปหลายซี่ ตอนนี้เวลาพูดก็มีลมเล็ดลอดออกมา เขาเมื่อกี้ยังยโสโอหังอย่างยิ่ง แต่ทว่าในตอนนี้กองทัพกว่าพันคนของเขาพังพินาศไปแล้ว!

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าคนวัยรุ่นที่อยู่ด้านหน้านั้นจะเป็นถึงราชามังกรของสำนักมังกร!

“รู้สึกประหลาดใจหรือไม่?”

เว่ยฉางจ้านนั้นไม่เพียงแค่จะประหลาดใจเท่านั้น ยิ่งถ้าเกิดว่าเขารู้ว่าศัตรูของตัวเองนั้นคือราชามังกร แม้ว่าจะให้ความกล้าแก่เขาสักพันเขาก็ไม่กล้าที่จะเป็นศัตรูด้วย

“ราชามังกร ผมมีตาหามีแววไม่! คุณไว้ชีวิตของผมด้วย! ผมสำนึกผิดแล้ว!”

เว่ยฉางจ้านนั้นกลัวมาก ทั่วตัวสั่นจนเหมือนอาการสั่นระริก

“ไว้ชีวิตของแก?”

เนี่ยเฟิงหรี่ตา “ไว้ชีวิตของแกก็ได้ แต่ว่าฉันนั้นต้องดูก่อนว่าเบาะแสที่แกเสนอให้ฉันนั้นมีค่าเพียงพอหรือไม่”

“ราชามังกร! คุณบอกมา! ขอเพียงผมรู้ ผมจะไม่ปิดบังแม้แต่น้อย!”

“การสังหารหมู่ที่ทะเลในปีนั้นแกได้เข้าร่วมหรือไม่ คนที่เข้าร่วมนั้นมีเท่าใด?”

“ฟ้าดินเป็นพยาน ผมไม่เคยเข้าร่วม ผมก็ไม่รู้เรื่องการสังหารหมู่ที่ทะเล ข่าวนี้บุคคลลึกลับให้ผมมา! ตอนแรกที่ได้รู้ข่าวสาร ผมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่พริบตาหุ้นของตระกูลเนี่ยก็ดิ่งลง ผมรู้ว่านี่อาจจะเป็นโอกาส ผมต้องฉวยเอาไว้ ดังนั้นผมจึง ผมจึงทำให้เกิดการจลาจล......”

ในตอนนี้เว่ยฉางจ้านนั้นจนตรอกเป็นอย่างมาก เขาโดนระเบิดจนหน้าบวมเลือดกำเดาไหลอัปลักษณ์เป็นพิเศษ

“แกพูดจาช้าลงหน่อย ฟันของแกร่วงไปแล้ว ตอนนี้พูดก็มีลมเล็ดลอดออกมา ฉันฟังไม่ชัดเจน”

เนี่ยเฟิงคลึงที่ใบหูของตัวเอง ขัดการพูดของเว่ยฉางจ้าน เว่ยฉางจ้านกลืนน้ำเลือดลงไป จำต้องพูดซ้ำใหม่อีกครั้ง

“ราชามังกรขอให้ท่านตัดสินอย่างเฉียบแหลม ผมไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลยจริง ๆ !”

“หมายเลขในตอนนั้นยังมีอยู่ไหม?” เนี่ยเฟิงถามอีกครั้ง

“นั่นไม่มีชื่อโดเมน ดังนั้นผมก็เลยไม่ได้บันทึกเสียงของอีกฝ่าย ฟังดูแล้วผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่เชิง น่าจะใช้เครื่องมือเปลี่ยนเสียงเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว ผม ผมสำนึกผิดแล้ว! เป็นผมที่มีตาหามีแววไม่! ปล่อยผมไปเถอะนะ!”

เว่ยฉางจ้านพูดไปพลาง คุกเข่าคลานไปพลาง บนตัวของเขามีกระดูกหักหลายส่วน และก็ได้รับบาดเจ็บที่ค่อนข้างรุนแรง ตอนที่เขาคลานเข้าไปก็ต้องทนกับความเจ็บปวด

เนี่ยเฟิงก้มหัวมองเว่ยฉางจ้าน “ตอนแรกแกใช้กำลังแย่งยื้อข้อมูลของตระกูลเนี่ย ฆ่าคนตระกูลเนี่ยจำนวนมาก ในตอนที่บังคับให้ตระกูลเนี่ยถึงทางตันนั้น ทำไมแกไม่ปล่อยพวกเขาไปล่ะ?”

เว่ยฉางจ้านใจฝ่อมาก “ตอนแรกนั้นเป็นผีสิงผม ผมรู้ถึงความผิดแล้วจริง ๆ ! ผม! สิ่งของที่ผมเอามาในตอนนั้นจะคืนให้คุณทั้งหมด ขอร้องให้คุณปล่อยผมให้รอดไปเถอะ!”