พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 50

บทที่ 50 การกลั่นแกล้ง

เย่หรูเสว่ผลักคนออกไปอย่างหงุดหงิด “เอาล่ะรีบหลบไปได้แล้ว พี่สายมากแล้ว! ยังต้องไปติดตามคดีของเว่ยฉางจ้านนะ!”

เย่หรูเสว่ล้างหน้าอย่างร้อนรน หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไม่หันกลับมา พุ่งออกไปข้างนอก เนี่ยเฟิงเห็นกุญแจที่วางอยู่บนโต๊ะ ชัดเจนว่าเป็นของเย่หรูเสว่

หลังจากที่เขาถือกุญแจออกมา ก็พบว่าเย่หรูเสว่ได้ขับรถออกไปแล้ว

เนี่ยเฟิงส่ายหัว ดูท่าแล้วเขาคงต้องไปส่งเองสักรอบ

เนี่ยเฟิงตื่นตั้งแต่เช้ามาทำอาหารเช้าและต้มซุปแก้เมาให้พวกพี่สาว จากนั้นก็เรียกรถมาหนึ่งคัน เมื่อมาถึงที่สถานีตำรวจ

เพิ่งจะเดินเข้าไป เขาก็ได้ยินเสียงมีคนกำลังโดนด่าอย่างรุนแรง

“เย่หรูเสว่ ในสายตาของคุณยังมีกฎเกณฑ์ระเบียบอยู่ไหม? ในกองทั้งหมดนั้นก็มีแค่คุณคนเดียวที่ชอบทำอะไรที่แตกต่างจากคนอื่น อย่าคิดว่าที่คุณเสนอเบาะแสให้ก่อนหน้านั้นจะเจ๋ง การไขคดีคดีนี้ สุดท้ายแล้วก็ยังคนต้องพึ่งพาทุกคน!”

เนี่ยเฟิงโผล่หัวออกไปดู เห็นที่ให้คำตักเตือนอยู่ภายในไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือรองผู้อำนวยการหลิวปั๋วทงนั่นเอง

และตอนนี้รองผู้อำนวยการนั้นก็จ้องจับผิดเย่หรูเสว่ไม่หยุด

“ขอโทษค่ะ ครั้งหน้าฉันจะไม่ทำอีกค่ะ”

เย่หรูเสว่กัดฟันกรามหลัง ก้มหัวลง

“คนที่ไม่ยอมรับการสั่งสอนเช่นคุณนั้น ผมก็ไม่คิดว่าจะย้ายคุณกลับมาจากกองตำรวจจราจรอย่างสิ้นเชิง คุณไม่รู้หรือว่าตอนนี้สังกัดที่คุณอยู่นั้นเรียกว่าแผนกอะไร? ที่คุณอยู่ในตอนนี้นั้นเรียกว่ากองตำรวจอาชญากร พวกเราต้องการตำรวจที่ปฏิบัติตามการจัดการ แต่คุณ ถ้าหากว่าตอนที่สะกดรอยประกาศจับนักโทษคุณทำอะไรที่ต่างจากคนอื่น นั่นเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น ทั้งทีมก็จะเสียเวลาเปล่า!”

“ฉันรู้สึกว่าการอุปมาของรองผู้อำนวยการนั้นมีปัญหานิดหน่อย.......”

“คุณดูนะ คุณดู ตอนนี้คุณยังเถียงผมใช่ไหม เห็น ๆ อยู่ว่านี่เป็นเรื่องที่คุณทำผิด ทำไมคุณถึงไม่สามารถที่จะยอมรับผิดอย่างตรงไปตรงมา? คดีของเว่ยฉางจ้านคุณอย่าตามเลย ให้คุณไปทำงานจากชั้นล่างสุดคุณยังทำได้ไม่ดี!”

หลังจากที่เย่หรูเสว่ฟังแล้ว ก็เบิกตาโตทันที ถกเถียงด้วยเหตุผลกล่าว “รองผู้อำนวยการ ฉันคิดว่าแบบนี้มันไม่ดีมั้งคะ ฉันก็แค่มาสายไปสองนาที ฉันรู้ว่าแนวคิดด้านเวลาสำหรับทุกคนนั้นสำคัญ แต่เมื่อคืนนี้เพื่อไขคดีฉันค่อนข้างตื่นเต้นจริง ๆ ดังนั้นวันนี้เลยมาสาย แต่เป็นเพราะว่าเวลาสองนาทีนี้ทำให้คุณมาซักถามความสามารถในการทำงานของฉัน ฉันไม่สามารถยอมรับได้อย่างแน่นอน”

“ต้องปฏิบัติตามที่เบื้องบนการจัดการเท่านั้น! คุณนับเป็นอะไร? หุบปากของคุณซะ รับหน้าที่ของคุณอย่างเชื่อฟัง!”

หลิวปั๋วทงจ้องมองเย่หรูเสว่อย่างโหดเหี้ยม หลังจากที่กลับมาถึงห้องทำงาน ในใจเย่หรูเสว่นั้นไม่ยอมรับจนรู้สึกโมโหตบลงบนโต๊ะ

“เสี่ยวเสว่ คุณก็อย่าไปสนใจเขาเลย หัวหน้าสั่งให้ทำอะไรก็ทำไป ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเบื้องบนให้มาดำรงตำแหน่ง แต่เขาก็เป็นรองผู้อำนวยการจริง ๆ ไม่งั้นอย่างงี้ฉันไปช่วยถามให้ว่าผู้อำนวยการว่าอย่างไร?”

“ช่างเถอะ ผู้อำนวยการกำลังทำคดีอื่นอยู่ พวกเราไม่ต้องไปรบกวนเขา”

เย่หรูเสว่ส่ายหัว มองเพื่อนร่วมงานที่จิตใจดี เธอเพียงยิ้มอย่างแปลกประหลาด

ในตอนที่คนอื่นแยกย้ายกันออกไป เย่หรูเสว่กลับมาถึงที่นั่งคนเดียวนั้น เนี่ยเฟิงก็เดินเข้ามา “พี่หก วันนี้พี่รีบจนไม่ได้หยิบกุญแจมา”

เนี่ยเฟิงหยิบกุญแจในมือส่งให้

“พี่ก็นึกว่าใครกัน ที่แท้ก็เป็นเสี่ยวเฟิงนี่เอง นายดูสมองของพี่หกใช้การได้ไม่ดีแล้วจริง ๆ ดื่มเหล้าทำให้การงานล่าช้า ดื่มเหล้าทำให้การงานล่าช้า”

เย่หรูเสว่กดที่ข้างขมับ เนี่ยเฟิงส่งกล่องที่อยู่ในมือไปให้ “นี่เป็นอาหารเช้าและซุปแก้เมาที่ผมแวะซื้อระหว่างทางมาให้ เดี๋ยวพี่ก็กินนะ จะได้มีกะจิตกะใจทำงาน”

“นาย......เมื่อกี้นายยืนรอนานแล้วใช่ไหม ได้ยินหมดแล้วหรือเปล่า?”

เนี่ยเฟิงส่ายหัว “ไม่มี ผมเพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้ ทำไมหรอ? หรือว่ามีใครมารังแกพี่?”

เย่หรูเสว่ถึงได้ถอนหายใจออกมา “ไม่มีอะไร อีกเดี๋ยวพี่จะไปทำงานแล้ว ดูแลนายไม่ได้ ดังนั้นนายก็กลับไปก่อนไป”