พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 49

บทที่ 49 โดนรังแก

เมื่อสมัยที่ตระกูลเนี่ยเกิดเรื่องราวพวกนี้ขึ้นนั้น พวกเธอยังไม่ถูกส่งไปที่พ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยง ด้วยเหตุนี้พี่น้องที่รู้ข่าวการหมดอำนาจของตระกูลเนี่ยจึงรู้สึกตกใจไม่จบไม่สิ้น และอีกอย่างคือภายในใจของพวกเธอตอนที่ยังเด็กนั้นก็ได้ปลูกเมล็ดแห่งความแค้นเอาไว้

พวกเธอคิดอยู่ตลอดเวลาว่าน้องชายถูกคนพวกนั้นทำร้ายจนตาย พวกที่เข้าร่วมนั้นเป็นมือสังหารทั้งหมด

เพียงแต่พวกเธอก็เป็นแค่สาวน้อยเท่านั้นเอง หัวเดียวกระเทียมลีบ ในเวลานั้นพวกเธอจะสามารถทำอะไรได้ล่ะ?

“ตอนนี้พวกเขาก็ถือว่าสมควรได้รับโทษแล้ว พวกพี่สาว ผมรู้สึกหิวแล้ว ผมก็ไม่สามารถกินอาหารได้หรือ?”

เนี่ยเฟิงมองเหล่าพี่สาวอย่างน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง

“ได้ พวกเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก มามามา กินข้าวกัน!”

งานฉลองความสำเร็จนี้ทุกคนล้วนแต่มีความสุขเป็นอย่างมาก และอีกอย่างเพื่อฉลองพวกเขาแต่ละคนต่างก็ดื่มกันคนละนิด

เนี่ยเฟิงนึกถึงเมื่อก่อนท่าทางที่พวกพี่สาวดื่มจนเมา อดไม่ได้ที่จะเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก

พี่สาวทั้งเจ็ดคนของเขาในวันธรรมดานั้นก็มีท่าทางสง่างาม แต่หลังจากที่ดื่มเหล้าหมดไปก็จะเผยโฉมที่แท้จริงออกมา ลักษณะเหมือนกับตอนที่ซนตอนเด็ก ๆ อย่างยิ่ง

“พี่หกพี่เจ็ด พวกพี่ดื่มเยอะหรือยัง?”

เนี่ยเฟิงมองเย่หรูเสว่ที่ในมือถือขวดเหล้าเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะถามไถ่

“ฉันยังไม่ได้ดื่มเยอะเลย!”

เนี่ยเฟิงได้ยินน้ำเสียงของเย่หรูเสว่ ก็เข้าใจทันที เธอไม่ดื่มเยอะได้อย่างไร เธอเมาแล้วจริงๆ

“พอแล้ว พี่ไม่ต้องดื่มอีกแล้ว ถ้าดื่มอีกพี่ก็จะหมดสติจริง ๆ แล้ว”

“นายไม่ต้องมาสนใจพี่ ฉันวันนี้อารมณ์ไม่ดี พี่จะบอกนายให้นะ ถ้านายไม่ให้พี่กิน งั้นพี่ก็จะฟาดนาย!”

เดิมทีเย่หรูเสว่ก็อารมณ์ร้ายอยู่แล้ว วันนี้เธอพบเจอกับค่าตอบแทนที่ไม่เป็นธรรม ทำให้เธออารมณ์ไม่ดีขีดสุด ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะยืมเหล้าย้อมทุกข์ ผ่อนคลายความกลุ้มใจภายในใจพวกนั้นลง

“พี่หก พี่เป็นอะไรเนี่ย? สามารถบอกผมได้หรือเปล่า?”

เนี่ยเฟิงย้ายคางเมิ่งที่ดื่มจนหลับไปอีกด้านเรียบร้อย เขาก็สอบถามอย่างเอาใจใส่

“รองผู้อำนวยการที่น่ารังเกียจนั้น! เขากลั่นแกล้งพี่อีกแล้ว แท้ที่จริงแล้วพี่ก็ไม่รู้ว่าใครเปิดเผยข่าวให้พี่ แต่ว่าอาศัยเพียงข้อมูลทุจริตติดสินบนฉบับนั้นของตระกูลเว่ยเดิมทีพี่ก็สามารถกลับไปที่กองตำรวจอาชญากรรมได้

รองผู้อำนวยการให้พี่กลับไปจริง ๆ แต่ว่ากลับบอกว่าความสามารถพี่ในตอนนี้นั้นยังไม่เพียงพอ ให้พี่ทำจากชั้นล่างสุดก่อน ต้องรู้ว่าพี่ ตอนแรกที่เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้านั้น เขายังไม่ได้ย้ายมา”

เย่หรูเสว่ค่อยๆ พ่นลมหายใจออกมา ดูออกได้ว่าเธอนั้นกลุ้มใจอย่างมาก

“รองผู้อำนวยการของพวกพี่นั้นเลวจริง ๆ เขาทำอย่างงี้กับพี่ได้อย่างไร?”

“เขาคนนี้นั้นก็คืออาศัยเส้นสายถึงได้เป็นรองผู้อำนวยการ ไม่อย่างงั้นนายดูเขาอายุยังน้อย จะสามารถรับหน้าที่ตำแหน่งรองผู้อำนวยการนี้ได้อย่างไร อีกอย่างคือยังสมรู้ร่วมคิดกันกับฟางซื่อเหา!”

เย่หรูเสว่พูดไปก็ดื่มเหล้าเข้าไปอีก “น่ารังเกียจ!”

หลังจากที่เย่หรูเสว่บ่นจบก็บ่นพึมพำอีกไม่กี่ประโยค เพราะว่าดื่มมากเกินไป ดังนั้นสติจึงเลอะ ๆ เลือน ๆ พิงที่โซฟานอนหลับไป

“เสี่ยวเฟิง วันนี้นายก็ลำบากแล้ว ขึ้นห้องไปพักผ่อนก่อนไป ส่วนที่สาวที่เมาของนายไม่กี่คน พวกเรารับผิดชอบดูแลเอง”

วันนี้ชิวมู่เฉิงยังแจ่มใสอยู่มาก เธอตบไปที่บ่าไหล่ของเนี่ยเฟิง

“ต้องการให้ผมช่วยไหม? พวกเธอดื่มเยอะแล้ว พี่เอาพวกเธอไปที่ชั้นสองจะลำบากเอาได้”

“ไม่เป็นไร พี่ทำได้”