พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 70

บทที่ 70 ยอมรับ

“แกคิดจะทำอะไร! ฉันขอเตือนนะ! มีคนหนุนหลังฉันอยู่! หากแกฆ่าฉันแล้ว แกก็ไม่มีทางได้อยู่เป็นสุขเช่นกัน!”

จูเย่าเหวินกัดฟันมองเนี่ยเฟิง

“เหอะ ฆ่าแกมันน่าเบื่อจะตาย ฉันต้องการให้แกได้ลองดูบ้าง ว่าการถูกคนควักอวัยวะทั้งๆ ที่ยังเป็นๆ อยู่มันเป็นยังไง”

เนี่ยเฟิงพูด พลางสวมถุงมือผ่าตัด ไฟผ่าตัดสว่างจ้าจนจูเย่าเหวินตาลาย!

“ตอนนี้แกรู้สึกมึนหัวนิดหน่อยแล้วใช่ไหม แกวางใจ การใช้ยาชาของฉันยังนับว่าไม่เลว แกยังรู้สึกตัว แกจะได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ฉันจะไม่ยอมให้แกสลบไปก่อนชั่วคราว”

“เนี่ยเฟิง! แกจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันคือหนึ่งในสี่ตระกูลตัวพ่อเชียวนะ หากแกทำร้ายฉัน ลุงใหญ่ของฉันจะไม่ปล่อยแกไปเด็ดขาด!”

จูเย่าเหวินต้องการดิ้นรนขัดขืน แต่เขาถูกมัดอยู่บนเตียงผ่าตัด จึงขยับตัวไม่ได้โดยสิ้นเชิง!

เนี่ยเฟิงไม่สนใจ เขากุมมีดผ่าตัดเปล่งประกายวิบวับไว้ในมือ แถมยังตั้งใจกวัดแกว่งตรงหน้าจูเย่าเหวินเป็นพิเศษ “แกเคยใช้มีดผ่าตัดมาก่อน น่าจะรู้ว่ามีดผ่าตัดนี้มันคมมากแค่ไหน แกสบายใจได้ ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสความเจ็บปวดแสนสาหัสทุกขั้นตอน ไม่มีทางให้แกได้อยู่เป็นสุขเด็ดขาด”

เนี่ยเฟิงสวมผ้าปิดปาก ดังนั้นจึงเผยเพียงดวงตาสองข้างออกมา และดวงตาสองข้างของเขายังโค้งขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ากำลังยิ้ม

ห้องผ่าตัดเงียบเป็นพิเศษ ได้ยินเพียงเสียงผ่าตัดเท่านั้น

จูเย่าเหวินรู้สึกได้ถึงมีดผ่าตัดที่กรีดเปิดผิวหนังของตัวเอง มีดอันเย็นเยียบแนบอยู่บนท้องของตัวเอง!

เขาถึงขั้นรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่กำลังถาโถมเข้ามาอย่างน่ากลัว ทำให้เขาอดงอตัวขึ้นมาไม่ได้!

ถุงมือของเนี่ยเฟิงค่อยๆ เปื้อนสีแดงอย่างช้าๆ เลือดสดๆ กระจายเต็มฝ่ามือของเขาอย่างน่ากลัว

เนี่ยเฟิงยกของในมือขึ้นมา “จูเย่าเหวิน แกลองดูไตอันนี้ของแกสิ ดูไปแล้วเหมือนจะไม่แข็งแรงเลย บางทีบริจาคให้กับคนที่ต้องการ พวกเขาก็ยังไม่อยากได้เลย”

เนี่ยเฟิงส่ายหน้าอย่างกลุ้มใจ “แกว่าไตของแกควรจะเอามาทำอะไรดี? อ้อ ฉันรู้แล้ว เอาไปให้หมากินก็แล้วกัน!”

“เนี่ยเฟิง! เนี่ยเฟิง!”

“หากแกสารภาพความผิดของแก อย่างนั้นฉันจะให้โอกาสแกได้มีชีวิต แกสบายใจได้ เสียไตไปแค่ข้างเดียว ไม่ทำให้คนตายหรอก”

“ฉันไม่ได้ทำ! ฉันไม่ได้ทำ!”

ท่ามกลางความสับสน จูเย่าเหวินยังคงดื้อรั้นอย่างยิ่ง

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันก็จะตัดไตอีกข้างของแกทิ้งซะ คนไม่มีไตข้างเดียวสามารถมีชีวิตอยู่ได้ แต่หากไม่มีสองข้าง ฉันไม่แน่ใจว่าแกจะยังมีชีวิตรอดต่อไปได้ไหม”

เนี่ยเฟิงยิ้มอ่อน เขาหยิบเอาของสิ่งหนึ่งออกมาอีกครั้ง เลือกหยดติ๋งๆ ส่งไปให้จูเย่าเหวินดู “แกดูสิ ตอนนี้มีสองอันแล้ว”

“ฉันพูดแล้ว! ฉันพูดแล้ว! อย่าตัดไตฉันเลย! ฉันยอมพูดหมดแล้ว!”

จูเย่าเหวินที่รู้สึกหวาดกลัวไม่อาจควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีกแล้ว ได้ยินเพียงเขาพูดอย่างรีบร้อนว่า

“ทุกอย่างนี้ฉันเป็นคนบงการทั้งหมด ฉันเป็นคนสั่งให้คนไปก่อเรื่องที่โรงพยาบาลคังหมิง! ฉันตั้งใจติดสินบนเพื่อนในกรมกำกับดูแลยา ให้ตอนที่เขากำลังตรวจสอบขันน็อตของเครื่องมือแพทย์ทิ้ง! ฉันเป็นคนปลอมแปลงประวัติคนไข้ให้พวกเขาเอง! ทุกอย่างนี้เป็นฝีมือฉันทั้งหมด! ฉันแค่อยากให้โรงพยาบาลคังหมิงไม่มีโอกาสฟื้นตัวอีกตลอดกาล!”

เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ดีมาก แล้วเจิ้งเหวินหยู่ล่ะ?”

“ฉันเป็นคนส่งคนไปฆ่าเขา......หากเขายังอยู่จะไม่เป็นผลดีกับฉัน! ฉันจงใจสั่งให้คนฉีดยาพิษชนิดใหม่ให้เขา ยาพิษชนิดนี้จะทำให้คนอยู่ในสภาพตื่นเต้นถึงขีดสุด แต่หากให้ยาเกินขนาด จะทำให้คนหัวใจหยุดเต้น! หลังจากตายเพียงครึ่งชั่วโมง ตัวยาจะค่อยๆ สลายหายไป ไม่เหลือร่องรอยให้ค้นหาอีก!”

จูเย่าเหวินรู้สึกเพียงว่าตนเองตาลาย เห็นของอะไรก็ดูสั่นไหวไปหมด ในความเลือนรางนั้นเขาเห็นคนตายเหล่านั้นที่ถูกตนเองตัดอวัยวะร่างกายไป พวกเขาถึงกับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง!

พวกเขามองลงมาจากที่สูงเพื่อดูจูเย่าเหวิน หนึ่งคนสองคนยิ้มจนปากกว้างเป็นพิเศษ

ปากพวกเขายังพูดพึมพำอีกว่า “เร็วหน่อยสิ รีบมาที่โลกนี้เร็วเข้าสิ!”

“ไม่! ฉันไปไม่ได้! ฉันไม่มีทางไปแน่!”

“ดร.หยางล่ะ?”

“ฉันเป็นคนอยากให้ทำการทดลองมนุษย์เอง! เขาทดลองยาพิษชนิดใหม่ หากยาพิษชนิดใหม่ผลิตได้เป็นจำนวนมาก! พวกเราก็จะได้เงิน! ได้เงินมากมาย!”

จูเย่าเหวินร้องตะโกนเสียงดังขึ้นมาราวกับเสียสติ “อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! ไปให้พ้น!”