พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 72

บทที่ 72สงสัยอีกครั้ง

ฟางหลงเทียนขมวดคิ้วอย่างแรง การปกครองของเมืองจินไห่ในวันนี้ได้เปลี่ยนไปแล้วสินะ ทุกอย่างมันค่อยๆ เปลี่ยนไปจากเดินไปแล้ว

ใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังกันแน่ ต่อให้ฟางหลงเทียนนึกจนหัวระเบิดก็นึกไม่ออกอยู่ดี

แต่คนที่บงการอยู่เบื้องหลังตอนนี้กำลังนั่งกินผลไม้อยู่บนโซฟาอย่างสบายใจเฉิบเลยล่ะ

เพื่อตรวจสอบเรื่องนี้เย่หรูเสว่ถึงได้กลับบ้านดึกขนาดนี้ เธอลากสังขารที่เหนื่อยล้าของเธอกลับมาจนถึงบ้าน พอมาถึงจมูกของเธอก็ได้กลิ่นกับข้าวที่หอมยวนใจ แล้วเธอก็ดูสดชื่นขึ้นมาทันที

“หอมจังเลย ใครอยู่ในครัวเอ่ย?”

“ผมเองครับ พี่หก!”

เนี่ยเฟิงยื่นหัวออกมาจากครัวพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ทำไมวันนี้พี่เลิกงานดึกจังเลยครับ?”

“ที่แท้ก็เสี่ยวเฟิงนี่เอง พี่ต่างหากที่ควรถาม ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่นอน มาทำอะไรในห้องครัวห๊ะ?”

“พอดีผมนอนไม่หลับ แล้วท้องมันก็หิว ผมเลยลุกขึ้นมาต้มบะหมี่กินครับ พี่หกสนใจจะรับสักชามไหมครับ?”

เย่หรูเสว่พยักหน้า “พี่ขอชามหนึ่งจ๊ะ หิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว”

เนี่ยเฟิงออกไปพร้อมกับบะหมี่เนื้อ “พี่งานยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอครับ? ยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าวเลย”

“อย่าให้พูดเลย ตอนแรกพี่ก็จะเลิกงานอยู่แล้ว แต่จู่ๆ ก็มีรายงานที่ไม่ระบุชื่อถูกส่งมา พอฉันเปิดเข้าไปดูเท่านั้นแหละ ฉันไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าในเมืองจินไห่นี้จะมีเรื่องที่ชั่วช้าแบบนี้เกิดขึ้นด้วย”

เย่หรูเสว่ซดน้ำซุปไปคำหนึ่ง แล้วพยักหน้าอย่างพอใจ “ฝีมือใช้ได้เลยนี่!”

“ขอบคุณสำหรับคำชมครับ ผมคิดแค่50ก็พอครับ!”

เย่หรูเสว่ทำตาโตขึ้นมาทันที “นี่ไอ้หนู แกอยากโดนใช่ไหม! เนื้ออันนี้ฉันเป็นคนซื้อมานะ แล้วแกยังกล้ามาคิดเงินฉันอีก?”

เนี่ยเฟิงหดหัวเข้าไป จากนั้นก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที “แล้วที่ว่าชั่วช้านี้มันเรื่องอะไรเหรอครับ? มันถึงทำให้พี่หกต้องโกรธขนาดนี้?”

พอพุดถึงตรงนี้เย่หรูเสว่ก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมาทันที “ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้มีอิทธิพลทั้งสี่นั้นไม่ได้เป็นคนดีกันสักเท่าไหร่ แต่สิ่งที่เกินคาดก็คือ คนที่เป็นถึงคณบดีของโรงพยาบาลเฟิร์สอย่างจูเย่าเหวินจะทำเรื่องที่โหดร้ายโดยการทดลองกับคนเป็นๆ เพื่อต้องการทดลองยาพิษตัวใหม่! แถมเขายังเอาอวัยวะของเหยื่อไปขายอย่างผิดกฎหมายด้วย!”

เนี่ยเฟิงทำเป็นตกใจ “โอ้วแม่เจ้า เขาเป็นหมอนะ! แต่ก็ยังทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ!”

“ก็ใช่นะสิ! หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผู้คนต่างพากันไม่สบายใจ ผู้ป่วยที่อยู่ในโรงพยาบาลเฟิร์สต่างพากันหนีออกมาหมดเลย เพราะพวกเขากลัวว่าคนต่อไปที่ถูกเอาไตไปขายอาจจะเป็นตัวเองนะสิ”

เย่หรูเสว่ส่ายหน้า “บางที่ฉันก็คิดนะว่าความคิดของคนมันน่ากลัวกว่าผีซะอีก คนอย่างพวกเขานั้นทำได้ทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ช่างน่ากลัวจริงๆ!”

“บัดซบจริงๆ! พวกคนไข้คงเดือดร้อนกันน่าดูเลยนะครับ! ดึกดื่นแบบนี้พวกเขาจะหนีไปไหนได้!”

“พี่สี่คงเหนื่อยแย่แล้วมั้ง เพราะคนไข้พวกนั้นต่างพากันย้ายไปที่โรงพยาบาลคังหมิงหมดเลย”

เย่หรูเสว่ถอนหายใจออกมา “แกยังไม่ได้ดูข่าวที่ถูกแชร์อยู่ในเน็ตสินะ? พวกที่มาก่อความวุ่นวายที่โรงพยาบาลเมื่อเช้าได้เข้าไปมอบตัวแล้ว พวกเขาสารภาพว่าถูกจูเย่าเหวินบงการให้ไปก่อความวุ่นวายที่โรงพยาบาลคังหมิง คนๆนี้ช่างชั่วช้าจริงๆ เรื่องที่ทำก็โหดร้ายเกินคน เขาคงถูกตัดสินโทษประหารแน่”

“เอาร่างกายคนอื่นมาซื้อขายเหมือนผักปลา คนแบบนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก ผมว่าโทษประหารมันยังดูน้อยไปด้วยซ้ำครับ”

เย่หรูเสว่พยักหน้าเบาๆ ด้วยความรู้สึกเห็นด้วยกับสิ่งที่เนี่ยเฟิงพูดเป็นอย่างมาก “แต่มันก็ถือว่าเป็นการทดแทนให้ผู้คนที่ตายไปแล้วละนะ ยังไงกฎหมายก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปหรอก”

เนี่ยเฟิงที่กำลังกินบะหมี่อยู่ แววตาก็เผยรอยยิ้มอ่อนๆออกมา

ไม่เป็นไรหรอก เพราะก่อนที่จะถูกประหาร ยังมีความหวาดกลัวอันไม่มีที่สิ้นสุดรอคอยจูเย่าเหวินอยู่

ขอแค่เขาหลับตานอน เขาก็จะถูกความหวาดกลัวเข้าครอบงำ ความฝันที่น่าสะพรึงกลัวไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่

ยาที่เนี่ยเฟิงคนนี้ทำออกมาจะให้มันมีดีแค่นี้ได้ยังไง?

วันต่อมา เนี่ยเฟิงได้ไปที่โรงพยาบาลคังหมิง เขาไม่นึกเลยว่าส่วนกลางที่ปกติเงียบเหงาก็ยังอัดแน่ไปด้วยผู้คน