พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 73

บทที่ 73กิจการของสำนักมังกร

หมิงอี๋หานวางสาย จากนั้นก็มองมาที่เนี่ยเฟิงอย่างช่วยไม่ได้

เนี่ยเฟิงเองก็ช่วยงานเธอมาทั้งวันแล้วจริงๆ

“น้องเจ็ดมาหาแก เธอรออยู่ข้างล่าง”

เนี่ยเฟิงกะพริบตาปริบๆ “พี่เจ็ดมาหาผมทำไมเหรอครับ?”

“เห็นบอกว่ากลัวแกจะเหนื่อยเกินไป เลยจะพาแกไปเที่ยว”

“งั้นผมไม่ไปครับ ผมจะอยู่ช่วยงานพี่สี่ที่นี่!”

เนี่ยเฟิงส่ายหน้าเป็นการใหญ่

“แกเหงื่อโชกไปทั้งตัวแล้ว ฉันรู้ดีว่าวันนี้แกคงเหนื่อยมากแล้วจริงๆ ยังไงวันนี้งานก็มีมาอย่างไม่จบสิ้นหรอก แกไปเถอะ”

เดิมทีหมิงอี๋หานก็เป็นห่วงเนี่ยเฟิงมากอยู่แล้ว เธอทนเห็นเนี่ยเฟิงต้องถูกเอาเปรียบหรือได้รับบาดเจ็บไม่ได้เลย

“แต่ถ้าผมไปแล้ว พี่สี่ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ เลย”

หมิงอี๋หานโบกไม้โบกมือ “ฉันชินแล้ว อีกอย่าง ตอนบ่ายฉันยังต้องไปเจรจาเรื่องอื่นอีก เดี๋ยวมอบหมายให้หมอคนอื่นไปจัดการแทนก็ได้ ฉันไม่เหนื่อยหรอก”

“พี่แน่ใจนะครับ?”

“แน่ใจสิ”

เนี่ยเฟิงลังเล “ก็ได้ครับ! ถ้ามีเรื่องอะไรพี่ก็โทรหาผมได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมให้พี่เจ็ดมาส่ง! ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ!”

เนี่ยเฟิงถอดชุดกาวน์ของตัวเองออกมาแขวนไว้ข้างๆ พอเดินไปถึงตรงประตูก็ถูกหมิงอี๋หานเรียกเอาไว้ก่อน

“มีอะไรเหรอครับ?” เนี่ยเฟิงหันมาถาม

หมิงอี๋หานส่ายหน้า “แกต้องเชื่อใจพี่สี่คนนี้นะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาพี่สี่ได้ เข้าใจมั้ย?”

“รับทราบครับ!”

เนี่ยเฟิงยิ้มร่า “ผมไปก่อนนะครับ”

หมิงอี๋หานใจเต้นเล็กน้อย พอเห็นเสี่ยวเฟิงที่เป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ เสี่ยวเฟิงไม่เหมือนคนที่จะทำเรื่องอย่างนั้นได้ ถ้าเธอยังคิดที่จะไปสงสัยคนอย่างเสี่ยวเฟิงอีกละก็มันก็ดูจะใจดำไปหน่อยนะ

ตอนที่เนี่ยเฟิงเดินลงบันไดมา เขาก็แอบถอนหายใจไปทีหนึ่ง ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะเปิดเผยตัวตอนของตัวเองอยู่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดซะหน่อย

เขาแค่ยังไม่รู้ว่าจะบอกยังไงก็เท่านั้น ถ้าบอกไปแล้วก็ไม่รู้ว่าพี่สี่จะตอบสนองยังไงเหมือนกัน

ไม่นึกเลยว่า เขายังไม่ทันได้พูดก็ต้องถูกคางเมิ่งโทรมาขัดจังหวะไว้ซะก่อน

พอเนี่ยเฟิงลงมา เขาก็เห็นมินิคันสีชมพูที่คางเมิ่งขับมา เธอยื่นหน้าออกมาจากในรถ “เสี่ยวเฟิง! ทางนี้!”

เนี่ยเฟิงขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ แล้วถามไปว่า “พี่เจ็ดมานี่ได้ยังไงครับ? ช่วงนี้พี่ถ่ายหนังอยู่ไม่ใช่เหรอครับ?”

“ก็ใช่นะสิ ช่วงก่อนออกกองถี่มาก เลยไม่ว่างเข้ามาเลย แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ออกกองเท่าไหร่! แกก็รู้นี่ว่าฉันเป็นนางรอง!”

คางเมิ่งยิ้มจนตาหยี “เป็นไง? พี่เจ็ดมาช่วยแกให้หลุดพ้นจากวิกฤติแล้วใช่ไหม? ฉันรู้ดีว่าวันนี้ที่โรงพยาบาลของพี่สี่นั้นยุ่งมาก ฉันเลยตั้งใจบึ่งมาช่วยแกเลยนะจะบอกให้!”

เนี่ยเฟิงไปไม่ถูกเลย “มันไม่มีอะไรหรอกครับ ตอนแรกผมก็ตั้งใจไปช่วยพี่สี่ทำงานอยู่แล้ว”

คางเมิ่งสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “จะบอกว่าการที่ฉันถ่อมาช่วยแกถึงที่นี่มันเป็นความผิดของฉันอย่างนั้นใช่มั้ย? ถ้าอย่างนั้นแกก็ลงจากรถไป รีบกลับไปเลย ไม่พาแกไปเที่ยวแล้ว!”

“ครับๆๆ! ไม่นะ! ผมผิดไปแล้ว ขอบคุณพี่เจ็ดมากนะครับ พี่เจ็ดยอดเยี่ยมที่สุดเลย!”

คางเมิ่งทำเสียงฮึดฮัด “ทำไมเหงื่อแกถึงออกเยอะขนาดนั้นล่ะ? เดี๋ยวฉันต้องเหม็นแน่เลย ไปพาแกไปซื้อเสื้อผ้าก่อนดีกว่า!”

คางเมิ่งยิ้มออกมา จากนั้นก็เหยียบคันเร่งขับรถพาเนี่ยเฟิงมาถึงอาคารตี้กั๋ว

“วันนี้อยากได้อะไรก็ซื้อไปซื้อได้เลย!”

เนี่ยเฟิงขมวดคิ้ว “พี่? นี่พี่รวยแล้วเหรอครับ?”

คางเมิ่งพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ “ก่อนหน้านี้ฉันเคยรับงานโฆษณามาชิ้นหนึ่งจำได้ไหม? ตอนนี้เงินก้อนนั้นหลังจากที่หักภาษีไปฉันก็ได้รับมันมาแล้ว! ในวงเงินแสนหนึ่งใช่ได้เต็มที่เลย!”

“พี่เจ็ดยอดเยี่ยมไปเลย!”

พอเนี่ยเฟิงพูดจบก็เดินเข้าอาคารตี้กั๋วไปพร้อมกับคางเมิ่ง