พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี นิยาย บท 2

เฉียวเนี่ยนชะงักงัน หัวใจที่คิดว่าไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วยังคงเต้นผิดจังหวะเพราะเสียงที่คุ้นเคยนั้น

นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มในรถม้า

เป็นแม่ทัพหนุ่มที่ถูกแต่งตั้งผู้นั้น อดีตคู่หมั้นของนาง เซียวเหิง

นางแทบจะคุกเข่าลงทันที “บ่าวคารวะแม่ทัพเซียวเจ้าค่ะ”

คิ้วของเซียวเหิงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย สายตากวาดมองข้อเท้าของนางแวบหนึ่ง เอ่ยถามเสียงเรียบว่า “แม่นางหลินจะกลับจวนหรือ?”

เฉียวเนี่ยนหลุบตามองเข่าทั้งสองข้างของตัวเอง แล้วพยักหน้า “เจ้าค่ะ”

สิ้นเสียงก็เงียบไปพักหนึ่ง

เซียวเหิงรอให้นางพูดต่อ

เพราะเมื่อก่อน ต่อหน้าเขานางมักมีเรื่องพูดไม่จบตลอด

เขาไม่ชอบคนพูดมาก แต่เห็นแก่มิตรภาพของทั้งสองตระกูลจึงไม่ตําหนินางมากเกินไป แต่ก็ไม่เคยปิดบังความเบื่อหน่ายของตัวเอง

บางครั้งถูกรบกวนจนรําคาญจริงๆ ก็จะหยิบขนมกล่องหนึ่งออกมาอุดปากนาง ทุกครั้งที่ถึงเวลานั้น นางมักจะดีใจเหมือนเด็กๆ แต่ปากที่หนวกหูนั้นอย่างมากก็อุดได้แค่ครึ่งก้านธูปเท่านั้น

นึกไม่ถึงว่าไม่ได้เจอกันสามปี นางตอบแค่คําสั้นๆ คําเดียว

เซียวเหิงลงจากรถม้า ไม่ได้เข้าไปประคองนาง เพียงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ข้าเข้าวังไปรายงานพอดี แม่นางหลินสามารถนั่งรถม้าของข้ากลับไปได้”

เฉียวเนี่ยนคิดจะปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่เพิ่งจะอ้าปาก น้ำเสียงเย็นชาของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ได้รับบาดเจ็บก็อย่าฝืนเลย แม่นางหลินไม่ทําเพื่อตัวเอง ก็ควรคิดถึงฮูหยินเฒ่าหลินบ้าง”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม

เฉียวเนี่ยนนึกถึงฮูหยินเฒ่าที่รักและเอ็นดูนางมากที่สุด นึกถึงว่าตอนนี้ตนสามารถออกจากกรมซักล้างได้ต้องเป็นฮูหยินเฒ่าที่ขอร้องฮองเฮาด้วยตัวเองแน่ หากรู้ว่านางเดินกลับไปด้วยอาการข้อเท้าเคล็ดเช่นนี้ ฮูหยินเฒ่าจะต้องเสียใจแน่นอน

ดังนั้นจึงไม่ปฏิเสธอีก ตอบเสียงต่ำ “บ่าวขอบคุณแม่ทัพเซียวเจ้าค่ะ”

พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่รถม้า

เมื่อเดินผ่านข้างกายเขา ร่างกายของนางยังคงแข็งทื่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เมื่อเทียบกับสามปีก่อน เซียวเหิงสูงขึ้นไม่น้อย และกำยำขึ้นไม่น้อยด้วย

ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้เพิ่งได้รับชัยชนะกลับมา ทั้งตัวยังเหมือนถูกย้อมไปด้วยกลิ่นอายสังหารที่ชวนให้ใจหายใจคว่ำในสนามรบ จนนางแค่เดินผ่านเขาไป หัวใจก็เต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ

นางเคยรักเซียวเหิงอย่างเร่าร้อน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยตอบรับก็ตาม

ตอนนั้นนางรู้สึกว่าเซียวเหิงเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง เย็นชาและห่างเหินกับทุกคน แต่ขอแค่ตัวเองมีความกระตือรือร้นมากพอ ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะต้องถูกหลอมนางละลาย

แต่ต่อมาเมื่อได้เห็นเซียวเหิงมองหลินยวนด้วยสีหน้าอ่อนโยนและเอ็นดู เฉียวเนี่ยนจึงเข้าใจว่า หลายสิ่งหลายอย่างในโลกนี้ไม่ใช่ตนพยายามแล้วก็จะได้ผล

บางคนถูกลิขิตให้ได้รับสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถได้รับตลอดชีวิตโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก

ดังนั้น วันนั้นตอนที่เห็นเซียวเหิงปกป้องหลินยวน และใช้สายตาอันดุร้ายเตือนนาง คําพูดที่โต้แย้งเพื่อตนเองเหล่านั้นก็ถูกนางกลืนลงท้องไปจนหมด

พ่อ แม่ พี่ชาย และคนที่นางรักมากที่สุด

พวกเขาทั้งหมดเลือกที่จะยืนเคียงข้างหลินยวนและหวังให้นางรับบาปแทน

จริงๆ แล้วมีประโยคหนึ่งที่หลินเย่ว์พูดถูก

นางได้เสวยสุขแทนหลินยวนมาสิบห้าปี บาปสามปีนี้ถือว่านางคืนให้กับหลินยวนแล้ว

แต่น้อยใจไหม?

ย่อมต้องน้อยใจเป็นธรรมดา

ทั้งๆ ที่นางไม่เคยทําอะไรเลย แต่คนที่รักนางและปกป้องนางกลับยื่นคมมีดใส่นางเพียงแค่ชั่วข้ามคืน

จะไม่น้อยใจได้ยังไงล่ะ?

อุณหภูมิในรถม้าอุ่นกว่าข้างนอกไม่น้อย ภายในรถมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เป็นกลิ่นหอมที่เซียวเหิงใช้เป็นประจํา

บนโต๊ะเตี้ยด้านข้างมีเตาอุ่นมือและขนมกล่องหนึ่งวางอยู่

เฉียวเนี่ยนจําได้ว่าร้านนั้นเป็นร้านที่หลินยวนชอบกินที่สุด

มันเหมือนกับเมื่อสามปีก่อน

เฉียวเนี่ยนทําเป็นมองไม่เห็น หลุบตาลง

ฮูหยินหลินกลับปลื้มใจ “ใช่ กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว” ระหว่างที่พูด นางมองรถม้าที่อยู่ข้างๆ

มองปราดเดียวก็รู้ว่านั่นเป็นของตระกูลเซียว

เมื่อนึกถึงท่าทางโมโหโกรธาของหลินเย่ว์เมื่อกลับจวนเมื่อครู่ ฮูหยินหลินก็บิดเกลียวในใจ ถลึงตาใส่หลินเย่ว์แล้วดึงมือของเฉียวเนี่ยนมาปลอบใจ “พี่ชายเจ้าสารเลว แม่สั่งสอนเขาแทนเจ้าแล้ว เจ้าวางใจเถิด วันหลังแม่จะไม่ปล่อยให้เจ้าได้รับความไม่เป็นธรรมอีก”

ดวงตาของนางมีน้ำตาคลอ รู้สึกปวดใจจริงๆ

แต่เฉียวเนี่ยนกลับชักมือกลับทันที

การกระทํานี้ทําให้หลินเย่ว์ที่โกรธอยู่แล้วอดตะโกนด้วยความโกรธไม่ได้ “หลินเนี่ยน เจ้าอย่าไม่รู้จักดีชั่ว!”

เฉียวเนี่ยนกลับเพียงเหลือบตาขึ้นมองหลินเย่ว์แวบหนึ่ง ยังคงไม่พูดอะไร

ฮูหยินหลินตะคอกใส่หลินเย่ว์ “น้องสาวของเจ้าเพิ่งกลับมา เจ้าจะโกรธอะไรนักหนา”

"ท่านแม่! ท่านดูสิว่านางมีท่าทีอย่างไร!” หลินเย่ว์ขมวดคิ้วแน่น จ้องเฉียวเนี่ยนเขม็ง“ข้าบอกเจ้าตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ยอมกลับมาก็ไสหัวกลับไปกรมซักล้างของเจ้าซะ! จวนโหวเลี้ยงดูเจ้ามาสิบห้าปี ไม่เคยติดหนี้อะไรเจ้าเลย เจ้าทําหน้าบึ้งตึงกับข้าก็แล้วไป เพื่อเจ้าท่านแม่แทบจะร้องไห้ฟูมฟายทุกวัน เจ้าจะทำนิสัยคุณหนูอะไรอีก?”

นิสัยคุณหนูเหรอ?

เฉียวเนี่ยนแอบถอนหายใจอยู่ในใจ

นางไม่ใช่คุณหนูอะไรตั้งนานแล้ว ทําไมถึงมีนิสัยคุณหนูล่ะ?

เมื่อเห็นนางไม่พูดอะไร ฮูหยินหลินก็ขมวดคิ้วอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ยังคงตําหนิหลินเย่ว์ “น้องสาวของเจ้าแค่ไม่ชินกับมันชั่วคราวเท่านั้น เจ้าอย่าโทษนางอีกเลย!”

พูดไปฮูหยินหลินก็ยกมือเรียกสาวใช้มา จึงพูดกับเฉียวเนี่ยนว่า “ท่านย่าของเจ้ารู้ว่าเจ้ากลับมาวันนี้ รอเจ้าอยู่ตลอด เจ้ากลับไปแต่งตัวที่เรือนฟางเหอก่อน แล้วค่อยไปคารวะท่านย่าของเจ้า ต่อไปนี้ เจ้าก็ยังคงเป็นคุณหนูใหญ่จวนโหวของข้า วางใจเถิด ทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลง”

เฉียวเนี่ยนพยักหน้า ทักทายลากับฮูหยินหลิน แต่ในใจกลับรู้สึกน่าขัน

ทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่นางจะไม่มีวันกลับไปอยู่ในเรือนเดิมอีกแล้ว