พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 117

แต่ไม่รู้เพราะอะไร หลังจากที่ได้พบกับฉินหมิงแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

บางทีอาจเป็นเพราะมีฉินหมิงเป็นคู่หู ทำให้ช่วยบรรเทาความเหงาในใจของเธอได้

หรือบางทีเธออาจจะมองฉินหมิงเป็นเพื่อนสนิทเหมือนหานซี ต่อหน้าฉินหมิงเธอถอดหน้ากากจอมปลอมออกทั้งหมด และใช้ชีวิตอย่างสบายตามความเป็นจริง!

การปีนเขาเป็นเรื่องที่ใช้พลังงานมาก

นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มักจะมารวมตัวกันตามบริเวณเชิงเขาอย่างคึกคัก ซึ่งความเป็นจริงไม่ค่อยมีคนเต็มใจที่จะไปปีนเขามากนัก

มีเพียงคู่รักหนุ่มสาวหรือกลุ่มวัยรุ่นสามถึงห้ากลุ่มกระจัดกระจายอยู่บนบันได ดูเปลี่ยวกว่าที่เชิงเขามาก

ฉินหมิงและหลินหว่านชิงทั้งสองคนกำลังพูดคุยและหัวเราะไปตลอดทางขึ้นไปบนเขา โดยไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีเงาลับ ๆ ล่อ ๆ สี่คนด้านหลังตามมาอย่างเงียบ ๆ

ครึ่งทางขึ้นเขามีพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ มีศาลาหลายหลังที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษในบริเวณจุดชมวิว เพื่อให้นักท่องเที่ยวได้พักผ่อนและชมวิวทิวทัศน์

ที่นี่คือจุดแบ่งของการปีนเขา ภูเขาที่อยู่ไกลออกไปมีความชันมาก ซึ่งไม่เอื้อต่อนักท่องเที่ยวทั่วไป

นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มักจะหยุดพักที่นี่ และนั่งในศาลาที่สามารถมองวิวภูเขาเบื้องล่างแบบไร้สิ่งกีดขวางได้

“หว่านชิง พวกเราจะปีนขึ้นไปต่อไหม? ”

ฉินหมิงถามขึ้น

“เอ่อ…ปีนต่อกันเถอะ ฉันได้ยินมาว่าบนยอดเขาอวิ๋นอู้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่น่าอัศจรรย์ด้วย ฉันอยากเห็นจังเลยว่ามันเป็นยังไง”

หลินหว่านชิงพูดอย่างลังเลเล็กน้อย

ที่มาของชื่อเสียงเขาอวิ๋นอู้ ก็คือเมฆและหมอกบนยอดเขาที่เชื่อมต่อกัน ทิวทัศน์ก็งดงาม เป็นสิ่งมหัศจรรย์บนอากาศที่หาได้ยากมาก

เพียงแต่ว่ายอดเขาอวิ๋นอู้นั้นสูงชันเกินไป ไม่เพียงแต่จะปีนขึ้นยากเท่านั้น แต่ก็ยังก่อให้เกิดความเสี่ยงด้านความปลอดภัยอีกด้วย

ทางจุดชมวิวมักจะห้ามปีนขึ้นยอดเขา มีเฉพาะช่วงสิ้นปีที่มีนักท่องเที่ยวจำนวนมากเท่านั้น ทางจุดชมวิวถึงจะจัดนักปีนเขามืออาชีพและไกด์นำเที่ยวแล้วใช้มาตรการการรักษาความปลอดภัยที่เหมาะสมเพื่อพานักท่องเที่ยวไปปีนเขาด้วยกัน

หลินหว่านชิงเคยได้ยินชื่อของเขาอวิ๋นอู้มาก่อน แต่เธอไม่รู้ว่าบนยอดเขาจะเปิดเฉพาะช่วงสิ้นปีเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่แนะนำให้ไปปีนเขาต่อ

แม้แต่เธอยังไม่รู้เรื่องนี้เลย แล้วนับประสาอะไรกับฉินหมิงซึ่งเป็นมือใหม่

“ในเมื่อคุณอยากขึ้นไปดู อย่างนั้นพวกเราไปต่อกันเถอะ”

ฉินหมิงพูดพร้อมยิ้มอย่างร่าเริง

ทั้งสองคนไม่ได้หยุดเดินแต่อย่างใด พวกเขาเดินขึ้นบันไดต่อ และไม่ทันได้สังเกตว่ามีป้ายเตือนหลังศาลาว่าห้ามไม่ให้ปีนขึ้นไปบนยอดเขา

ทั้งสองเดินไปได้สักพัก ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง

ในเวลานี้ แถบรอบ ๆ ไม่มีนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ อยู่เลย ในที่สุดทั้งสองก็จับสังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อมองย้อนกลับไป ก็เห็นชายหนุ่มสี่คนตามมาด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็น

ชายหนุ่มสี่คนนี้ไม่ใช่ใครอื่น ที่จริงแล้วเป็นชายสี่คนที่สวมต่างหูขับรถคาดิลแลคอยู่ที่บริเวณนอกจุดชมวิวกลุ่มนั้น

“เป็นพวกเขา! ”

หลินหว่านชิงตกใจอย่างมาก เธอจำอีกฝ่ายขึ้นได้ในทันที

ฉินหมิงเองก็ตกใจ เขาคิดอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่งก็เข้าใจในไม่ช้า อีกฝ่ายอาจจะติดตามเขามาตลอดทาง!

“ไอ้หนุ่ม นายคงคิดไม่ถึงสิว่าพวกเราจะได้เจอกันเร็วอีกแบบนี้! ”

“พวกเราตามหานายตั้งนาน ในที่สุดก็ตามพวกนายเจอแล้ว! ”

ชายสวมต่างหูยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็ขยิบตาให้เพื่อน ๆ ของเขา ไม่ช้าพวกเขาหลายคนก็เร่งฝีเท้าตามไปทันที

ที่จริงแล้วตอนที่อยู่ที่เชิงเขา พวกเขาหลายคนได้เห็นฉินหมิงกับหลินหว่านชิงทั้งสองคนแล้ว แต่ตอนนั้นมีนักท่องเที่ยวมากเกินไป พวกเขาไม่สะดวกที่จะลงมือ

ตอนนี้ฟ้าเป็นใจแล้ว ฉินหมิงและหลินหว่านชิงทั้งสองคนเริ่มที่จะไปยังสถานที่ที่ห่างไกลและไม่มีนักท่องเที่ยวเลย ดังนั้นพวกเขายังต้องระวังอะไรอีก!

“แย่แล้ว! ”

“ฉินหมิง พวกเรารีบไปเถอะ! ”