พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 46

เฉินฮ่าวไม่ลังเลสักนิด เขาคุกเข่าดังตุ้บลงตรงหน้าฉินหมิงพลางยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองแรง ๆ สองที

"เลขาฉิน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้เป็นความผิดของผมเอง คุณช่วยแม่ของผมด้วยเจตนาดี แต่ผมกลับทำกับคุณแบบนี้.......”

"ผมมันไม่เอาไหน..."

เฉินฮ่าวรู้สึกผิดเอามาก ๆ และเอาแต่โทษตัวเอง

"ช่างมันเถอะ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นเอง วันหน้าผมหวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรวู่วามแบบนั้นอีก..."

ฉินหมิงรู้ว่าเฉินฮ่าวไม่ได้ตั้งใจเดินมาชนเขาและเขาก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ฉะนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปช่วยประคองให้เฉินฮ่าวลุกขึ้น

เถียนปั๋วไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องราวจะกลับตาลปัตร เขาจึงมีสีหน้าเหยเกพลางแค่นเสียงเย็นชา "ถิงถิง เธอไม่ต้องขอบคุณหมอนี่หรอก!"

"ช่วงนี้หลังจากรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลของพวกเรา อาการของป้าหลี่ก็เกือบจะหายดีแล้ว มันก็แค่บังเอิญเท่านั้นแหละ!"

"พี่ใหญ่เถียน พี่พูดผิดถนัดเลยล่ะ!"

"พวกเราต่างก็เห็นว่าก่อนหน้านี้อาการแม่ของฉันไม่ดีขึ้นเลย กระทั่งจะลุกขึ้นจากเตียงก็เป็นเรื่องยากแล้ว เลขาฉินฝังเข็มรักษาโรคให้ท่าน นี่จะเป็นเรื่องบังเอิญไปได้ยังไงกัน!"

เฉินถิงถิงเอ่ยขึ้นด้วยความทุกข์ใจอยู่บ้าง

"เรื่องนั้น!"

"เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเลขาฉินต้องมีเอี่ยวกับโรงพยาบาล!"

"ฉันไม่ผิดสักหน่อย!"

...

ผู้ป่วยอีกสองคนในแผนกมีสีหน้าดูแคลน พวกเขาไม่ใช่คนโง่เขลา แน่นอนว่าย่อมรู้ว่าเถียนปั๋วกำลังหาข้ออ้าง!

"ต่อให้เด็กคนนี้มีฝีมือแล้วยังไงเล่า?"

"ป้าหลี่อ่อนแอมาก เธออาเจียนเป็นเลือดมากมายขนาดนั้นติดต่อกันโดยไม่ทราบสาเหตุ บางทีเธออาจจะแค่รักษาตามอาการ แต่ไม่ได้รักษาที่ต้นตอจึงทำให้หลงเหลือโรคบางอย่างตามมา!"

เถียนปั๋วไม่เชื่อหรอก

"เรื่องนี้......"

พี่น้องเฉินถิงถิงกับเฉินฮ่าวถึงกับพูดไม่ออก พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองมาทางฉินหมิง เพราะเป็นห่วงว่าร่างกายแม่ของพวกเขาจะหลงเหลือโรคใด ๆ ตามมาจริง ๆ

"สังเกตดูสีเลือดให้ดี ๆ สิ มันจะมีสีดำคล้ำอยู่ในนั้น นี่ไม่ใช่เลือดปกติจริง ๆ แต่เป็นเพียงแค่สารพิษตกค้างจากตัวยา..."

"ช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ คุณป้ากินยาจีนที่บำรุงเลือดลม เนื่องจากตัวยาไม่เหมาะกับอาการของตัวเอง สารพิษบางอย่างที่สะสมอยู่ในร่างกายจึงทำให้อาการของเธอแย่ลงทีละนิด..."

ฉินหมิงอธิบายพร้อมบอกเล่าอาการของหลี่ฉินให้ฟังโดยละเอียด

เมื่อสักครู่นี้ตอนที่เขาใช้หกเข็มพลิกชะตาเพื่อรักษาหลี่ฉิน เขาไม่เพียงรักษาอาการแทรกซ้อน แต่ยังกำจัดสารพิษและรักษาโรคของหลี่ฉินจนหายสนิทด้วย

"ฉันเข้าใจแล้วล่ะ!"

จู่ ๆ หลี่ฉินและคนอื่น ๆ ก็เข้าใจขึ้นมาทันที

จากนั้นเฉินถิงถิงก็ดูเหมือนจะจดจำอะไรสักอย่างได้จึงมองเถียนปั๋วด้วยความโกรธจัด "พี่ใหญ่เถียน ก่อนหน้านี้พี่เคยบอกฉันว่ายาจีนพวกนี้ราคาค่อนข้างแพงและต้องมีค่ารักษาถึงสองสามพันหยวน!"

"แต่อันที่จริงแล้ว ยาจีนพวกนี้ก็เป็นแค่ยาบำรุงเลือดลมทั่ว ๆ ไป มิหนำซ้ำยังเป็นอันตรายต่อร่างกายแม่ของฉันอีก พี่อธิบายมาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!"

"เรื่องนี้......"

เถียนปั๋วตกตะลึงจนพูดไม่ออก เขาไม่นึกฝันเลยว่าจะยกหินทับเท้าตัวเองเพียงเพราะความปากไว!

"ถิงถิง อย่าไปฟังไอ้เด็กคนนี้มันพูดไร้สาระเชียว!"

"จริงอยู่ที่ยาจีนพวกนี้เป็นตัวยาธรรมดาสามัญ แต่บางตัวก็เป็นยาที่มีราคาแพงมาก..."

"พูดง่าย ๆ ก็คือโรงพยาบาลคิดค่ารักษาตามมาตรฐาน เธอเป็นคนเต็มใจส่งป้าหลี่มาแต่แรกเอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย!"

เถียนปั๋วเถียงข้าง ๆ คู ๆ

อันที่จริงแล้ว เขารู้ดีว่ายาจีนพวกนี้เป็นแค่ตัวยาธรรมดาสามัญและจุดเด่นเพียงอย่างเดียวก็คือมีผลช่วยบำรุงเลือดลม

ในฐานะที่เป็นแพทย์ในโรงพยาบาลจึงทำให้เขาได้ค่าคอมมิชชั่นสูงจากการจ่ายยาพวกนี้ให้แก่ผู้ป่วย

"คุณ......"

พี่น้องเฉินถิงถิงกับเฉินฮ่าวโมโหจัด ไม่ต้องใช้นิ้วเท้าคิดก็รู้ว่าเรื่องนั้นคงจะมีอะไรทะแม่ง ๆ เสียแล้ว

เพียงแต่ว่าเถียนปั๋วไม่ยอมรับเสียอย่าง พวกเขาที่ไร้หลักฐานก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี

แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ไป ความประทับใจที่พวกเขามีต่อเถียนปั๋วก็ตกต่ำจนถึงขีดสุด!