เฉินฮ่าวไม่ลังเลสักนิด เขาคุกเข่าดังตุ้บลงตรงหน้าฉินหมิงพลางยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองแรง ๆ สองที
"เลขาฉิน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้เป็นความผิดของผมเอง คุณช่วยแม่ของผมด้วยเจตนาดี แต่ผมกลับทำกับคุณแบบนี้.......”
"ผมมันไม่เอาไหน..."
เฉินฮ่าวรู้สึกผิดเอามาก ๆ และเอาแต่โทษตัวเอง
"ช่างมันเถอะ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นเอง วันหน้าผมหวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรวู่วามแบบนั้นอีก..."
ฉินหมิงรู้ว่าเฉินฮ่าวไม่ได้ตั้งใจเดินมาชนเขาและเขาก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ฉะนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปช่วยประคองให้เฉินฮ่าวลุกขึ้น
เถียนปั๋วไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องราวจะกลับตาลปัตร เขาจึงมีสีหน้าเหยเกพลางแค่นเสียงเย็นชา "ถิงถิง เธอไม่ต้องขอบคุณหมอนี่หรอก!"
"ช่วงนี้หลังจากรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลของพวกเรา อาการของป้าหลี่ก็เกือบจะหายดีแล้ว มันก็แค่บังเอิญเท่านั้นแหละ!"
"พี่ใหญ่เถียน พี่พูดผิดถนัดเลยล่ะ!"
"พวกเราต่างก็เห็นว่าก่อนหน้านี้อาการแม่ของฉันไม่ดีขึ้นเลย กระทั่งจะลุกขึ้นจากเตียงก็เป็นเรื่องยากแล้ว เลขาฉินฝังเข็มรักษาโรคให้ท่าน นี่จะเป็นเรื่องบังเอิญไปได้ยังไงกัน!"
เฉินถิงถิงเอ่ยขึ้นด้วยความทุกข์ใจอยู่บ้าง
"เรื่องนั้น!"
"เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเลขาฉินต้องมีเอี่ยวกับโรงพยาบาล!"
"ฉันไม่ผิดสักหน่อย!"
...
ผู้ป่วยอีกสองคนในแผนกมีสีหน้าดูแคลน พวกเขาไม่ใช่คนโง่เขลา แน่นอนว่าย่อมรู้ว่าเถียนปั๋วกำลังหาข้ออ้าง!
"ต่อให้เด็กคนนี้มีฝีมือแล้วยังไงเล่า?"
"ป้าหลี่อ่อนแอมาก เธออาเจียนเป็นเลือดมากมายขนาดนั้นติดต่อกันโดยไม่ทราบสาเหตุ บางทีเธออาจจะแค่รักษาตามอาการ แต่ไม่ได้รักษาที่ต้นตอจึงทำให้หลงเหลือโรคบางอย่างตามมา!"
เถียนปั๋วไม่เชื่อหรอก
"เรื่องนี้......"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลิกชะตารัก มรดกเซียน
พระเอกน่ารำคาญ...
รออัพเดท ตอนต่อ ๆ ไป ครับ...