พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 47

"หน้าด้านจริง ๆ เลย!"

"พวกเขาใช้ตัวยาขยะมาอุปโลกน์เป็นตัวยาล้ำค่าเพื่อหลอกคนไข้อย่างพวกเราจริง ๆ ด้วย ช่างไม่มีจรรยาบรรณเอาเสียเลย!"

"จริงสิ! ไม่ใช่ว่าตัวยาที่พวกเราใช้ก็เป็นแบบนี้ด้วยหรอกนะ!"

...

ผู้ป่วยอีกสองคนรู้สึกขยะแขยงเหลือเกิน พวกเขายิ่งมองเถียนปั๋วด้วยสายตาดูแคลน ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็แอบกังวลใจว่าตนจะถูกหมอที่ไร้จรรยาบรรณคนนี้หลอกลวงเอาหรือไม่!

"ถิงถิง ช่างมันเถอะ ช่วงนี้เถียนปั๋วช่วยพวกเราเอาไว้ตั้งเยอะและเขาเองก็มีเจตนาดี ให้เรื่องมันจบลงตรงนี้เถอะ!"

"อีกอย่างตอนนี้อาการป่วยของแม่ก็ดีขึ้นแล้ว คงไม่จำเป็นต้องอยู่ในโรงพยาบาลอีกต่อไปแล้ว ลูกกับเสี่ยวฮ่าวไปเก็บข้าวของเถอะ พวกเราจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับบ้านกันเร็ว ๆ"

หลี่ฉินพูดอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะเห็นแก่เรื่องที่ทั้งสองครอบครัวเป็นเพื่อนบ้านกันมานานหลายปี เธอจึงไม่อยากฟื้นฝอยหาตะเข็บ

"ออกจากโรงพยาบาลงั้นเหรอ? จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน!"

"ป้าหลี่ ป้ายังค้างค่ารักษากับค่ายาอีกห้าหมื่นหยวน ป้ายังออกไปไม่ได้จนกว่าจะจ่ายค่ารักษาให้ครบ!"

เถียนปั๋วรีบขวางหลี่ฉินแม่ลูกเอาไว้

"เถียนปั๋ว ตอนนี้พวกเราไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก เธอช่วยบอกโรงพยาบาลให้พวกเขาช่วยผ่อนผันไปสักระยะหนึ่งได้ไหม?"

"พวกเราจะเขียนหลักฐานการยืมเงินมอบให้โรงพยาบาลก่อน วันหลังเมื่อพวกเรามีเงินแล้ว พวกเรารีบเอามาจ่ายให้เลย"

หลี่ฉินมีสีหน้าลำบากใจ

คราวนี้เธอรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลตั้งนานและค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ก็ค่อนข้างสูง ส่วนหนึ่งเธอได้ญาติพี่น้องช่วยเหลือและอีกส่วนหนึ่งก็ต้องขอบใจเถียนปั๋วที่ช่วยรับรองให้ โรงพยาบาลจึงได้แต่ยกเว้นให้เพราะเห็นแก่เถียนปั๋ว เธอมาหาหมอก็ต้องจ่ายค่ารักษา

ถึงแม้ว่าเถียนปั๋วจะเล่นตุกติกกับยาจีนอยู่บ้าง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเถียนปั๋วช่วยพวกเขาไว้

"ป้าหลี่ ผมเข้าใจว่าครอบครัวของป้าลำบากนะ แต่ผมคงจะขอให้โรงพยาบาลช่วยเหลือไม่ได้หรอก ผมไม่สนใจเรื่องนี้แล้วก็ช่วยป้าไม่ได้ด้วย!"

"แต่ผมยังมีหนทางแก้ไขอีกวิธีหนึ่ง!"

เถียนปั๋วแววตาวูบไหว

"วิธีไหนงั้นเหรอ?"

หลี่ฉินถามด้วยสีหน้าหวาดระแวง

"ป้าหลี่ พวกเราทั้งสองครอบครัวเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งนานหลายปี งั้นผมจะบอกอะไรป้าสักหน่อยก็แล้วกัน!"

"อันที่จริง ผมชอบถิงถิงมานานแล้ว ตอนนี้เธอก็ถึงวัยที่ควรจะเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานสักที ถ้าหากป้ายอมตกลงให้เธอแต่งงานกับผมล่ะก็ ผมจะจ่ายเงินก้อนนี้ให้ป้าเอง ถือเสียว่าเป็นเงินค่าสินสอดของถิงถิงก็แล้วกัน!”

เถียนปั๋วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"อะไรนะ?"

"เรื่องนี้ไม่มีทางเสียหรอก!"

"ฉันไม่ตกลง!"

เฉินถิงถิงรู้สึกตกใจแล้วรีบเอ่ยปฏิเสธทันที

หลี่ฉินเงียบไป ครอบครัวของเธอกับเถียนปั๋วรู้จักมักคุ้นกันดี ถ้าหากเถียนปั๋วทำตัวดี ๆ และมาสู่ขอด้วยความจริงใจ เธอก็อาจจะลองพิจารณาดู

ทว่ายามนี้เธอเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเถียนปั๋วเข้าแล้ว เถียนปั๋วแอบเล่นตุกติกกับตัวยาซึ่งนับว่าไร้จรรยาบรรณเอามาก ๆ

ตอนนี้เขาฉวยโอกาสที่คนอื่นตกที่นั่งลำบากเรียกร้องมากเกินพอดีเสียขนาดนั้น อุปนิสัยของเขาเองก็เป็นปัญหาใหญ่เช่นกัน

แน่นอนว่าเธอย่อมไม่ให้ลูกสาวของตัวเองแต่งงานกับคนพรรค์นั้นหรอก!

"เถียนปั๋ว เธอก็ได้ยินถิงถิงพูดแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงความสุขชั่วชีวิต ป้าตัดสินใจแทนไม่ได้หรอกนะ!"

หลี่ฉินเอ่ยเสียงแผ่วเบา

เฉินฮ่าวไม่ได้ฉลาดเท่าผู้เป็นแม่ เขาจึงยิ้มเย็นชาออกมา "คางคกอยากกินเนื้อหงส์!"

"เถียนปั๋ว แกไม่ยอมตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองเสียบ้าง เจ้าเศษสวะที่มีเจตนาชั่วร้ายอย่างแกคู่ควรกับพี่สาวของฉันแล้วเหรอ!"

เถียนปั๋วโมโหจนหน้าดำหน้าแดง เขารู้ดีว่าเดิมทีครอบครัวของหลี่ฉินก็ประทับใจในตัวเขา เป็นเพราะเขาถูกเปิดโปงเรื่องที่เขาแสวงหาผลกำไรจากตัวยาจึงทำให้ความประทับใจที่ครอบครัวของหลี่ฉินมีให้พลิกกลับตาลปัตร

เมื่อเรื่องราวดำเนินมาจนถึงขั้นนี้ ทั้งสองฝ่ายต่างก็ฉีกหน้ากันจนเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไรอีกต่อไปแล้ว!

"ถิงถิง เธอคิดให้ดีก็แล้วกัน!"

"ฉันเป็นหมออยู่ในโรงพยาบาลใหญ่ที่มีเงินเดือนอย่างน้อย ๆ ก็สองหมื่นถึงสามแสนหยวนเข้าไปแล้ว ฉันมีทั้งบ้านและรถจอดอยู่ที่บ้าน ลำพังด้วยฐานะอย่างฉัน แค่กวักมือเรียกก็มีผู้หญิงไม่รู้ตั้งเท่าไรยินดีที่จะแต่งงานกับฉันแล้ว!"

"ส่วนเธอเป็นแค่เลขาที่เพิ่งจะเรียบจบมหาวิทยาลัย เงินเดือนของเธออย่างมากก็แค่สี่ห้าพันหยวนเท่านั้น ครอบครัวของเธอยังยากจนข้นแค้นจนแทบไม่มีอะไรจะกิน แถมยังติดหนี้อีกบานเบอะ!"

"บุญหัวตั้งเท่าไรแล้วที่ฉันชอบเธอ!"

เถียนปั๋วเอ่ยด้วยท่าทีภูมิอกภูมิใจ

"แก......"

"เถียนปั๋ว แกมันหน้าด้านจริง ๆ!"

"ไม่ว่าแกจะฐานะดีสักแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยชอบคนอย่างแกเลย!"

เฉินถิงถิงโกรธเสียจนใบหน้าสวย ๆ แดงก่ำ เมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเคยเรียกอีกฝ่ายว่า "พี่ใหญ่เถียน" ก็ทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนยิ่งนัก!