พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 47

"หน้าด้านจริง ๆ เลย!"

"พวกเขาใช้ตัวยาขยะมาอุปโลกน์เป็นตัวยาล้ำค่าเพื่อหลอกคนไข้อย่างพวกเราจริง ๆ ด้วย ช่างไม่มีจรรยาบรรณเอาเสียเลย!"

"จริงสิ! ไม่ใช่ว่าตัวยาที่พวกเราใช้ก็เป็นแบบนี้ด้วยหรอกนะ!"

...

ผู้ป่วยอีกสองคนรู้สึกขยะแขยงเหลือเกิน พวกเขายิ่งมองเถียนปั๋วด้วยสายตาดูแคลน ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็แอบกังวลใจว่าตนจะถูกหมอที่ไร้จรรยาบรรณคนนี้หลอกลวงเอาหรือไม่!

"ถิงถิง ช่างมันเถอะ ช่วงนี้เถียนปั๋วช่วยพวกเราเอาไว้ตั้งเยอะและเขาเองก็มีเจตนาดี ให้เรื่องมันจบลงตรงนี้เถอะ!"

"อีกอย่างตอนนี้อาการป่วยของแม่ก็ดีขึ้นแล้ว คงไม่จำเป็นต้องอยู่ในโรงพยาบาลอีกต่อไปแล้ว ลูกกับเสี่ยวฮ่าวไปเก็บข้าวของเถอะ พวกเราจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับบ้านกันเร็ว ๆ"

หลี่ฉินพูดอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะเห็นแก่เรื่องที่ทั้งสองครอบครัวเป็นเพื่อนบ้านกันมานานหลายปี เธอจึงไม่อยากฟื้นฝอยหาตะเข็บ

"ออกจากโรงพยาบาลงั้นเหรอ? จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน!"

"ป้าหลี่ ป้ายังค้างค่ารักษากับค่ายาอีกห้าหมื่นหยวน ป้ายังออกไปไม่ได้จนกว่าจะจ่ายค่ารักษาให้ครบ!"

เถียนปั๋วรีบขวางหลี่ฉินแม่ลูกเอาไว้

"เถียนปั๋ว ตอนนี้พวกเราไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก เธอช่วยบอกโรงพยาบาลให้พวกเขาช่วยผ่อนผันไปสักระยะหนึ่งได้ไหม?"

"พวกเราจะเขียนหลักฐานการยืมเงินมอบให้โรงพยาบาลก่อน วันหลังเมื่อพวกเรามีเงินแล้ว พวกเรารีบเอามาจ่ายให้เลย"

หลี่ฉินมีสีหน้าลำบากใจ

คราวนี้เธอรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลตั้งนานและค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ก็ค่อนข้างสูง ส่วนหนึ่งเธอได้ญาติพี่น้องช่วยเหลือและอีกส่วนหนึ่งก็ต้องขอบใจเถียนปั๋วที่ช่วยรับรองให้ โรงพยาบาลจึงได้แต่ยกเว้นให้เพราะเห็นแก่เถียนปั๋ว เธอมาหาหมอก็ต้องจ่ายค่ารักษา

ถึงแม้ว่าเถียนปั๋วจะเล่นตุกติกกับยาจีนอยู่บ้าง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเถียนปั๋วช่วยพวกเขาไว้

"ป้าหลี่ ผมเข้าใจว่าครอบครัวของป้าลำบากนะ แต่ผมคงจะขอให้โรงพยาบาลช่วยเหลือไม่ได้หรอก ผมไม่สนใจเรื่องนี้แล้วก็ช่วยป้าไม่ได้ด้วย!"

"แต่ผมยังมีหนทางแก้ไขอีกวิธีหนึ่ง!"

เถียนปั๋วแววตาวูบไหว

"วิธีไหนงั้นเหรอ?"

หลี่ฉินถามด้วยสีหน้าหวาดระแวง

"ป้าหลี่ พวกเราทั้งสองครอบครัวเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งนานหลายปี งั้นผมจะบอกอะไรป้าสักหน่อยก็แล้วกัน!"

"อันที่จริง ผมชอบถิงถิงมานานแล้ว ตอนนี้เธอก็ถึงวัยที่ควรจะเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานสักที ถ้าหากป้ายอมตกลงให้เธอแต่งงานกับผมล่ะก็ ผมจะจ่ายเงินก้อนนี้ให้ป้าเอง ถือเสียว่าเป็นเงินค่าสินสอดของถิงถิงก็แล้วกัน!”