พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 50

"ผมเปล่า......"

"ผู้อำนวยการหู ได้โปรดฟังผมอธิบายก่อนครับ ตัวยาที่ผมจัดให้คนไข้มีประโยชน์และไม่เป็นอันตรายแน่นอน..."

เถียนปั๋วรู้สึกตื่นตระหนก เขาอยากจะอธิบาย แต่เมื่อมีสถานะอันสูงส่งของฉินหมิงค้ำคออยู่ เขาย่อมไม่มีทางกล่าวหาคนตัวเล็ก ๆ อย่างผิด ๆ ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็รังแต่จะทำให้เขาดูโง่เง่า!

"ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของแกอีก!"

"เถียนปั๋ว นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป แกถูกไล่ออกแล้ว เก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"

ผู้อำนวยการหูทุบโต๊ะแล้วตะโกนด้วยความโมโหจัด

"ไม่นะ......"

"ผู้อำนวยการหู ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง..."

เถียนปั๋วคร่ำครวญแล้วคลานเข้าไปแทบเท้าของผู้อำนวยการหู จากนั้นก็ขอร้องไม่หยุดหย่อน

"ไสหัวไป!"

"รปภ. โยนมันออกไปซะ!"

ผู้อำนวยการหูถีบเถียนปั๋วออกไปแล้วโบกมือ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก้มตัวลงกระชากตัวเถียนปั๋วแล้วลากเขาออกไปราวกับสุนัขตาย!

"ดี!"

"ดีมาก!"

"ไอ้เศษสวะที่ไร้จรรยาบรรณแพทย์แบบนี้สมควรโดนแบบนี้แล้ว โล่งอกไปที!"

...

ผู้ป่วยอีกสองคนในแผนกต่างปรบมือและส่งเสียงโห่ร้อง

"คุณฉิน โปรดรอสักครู่นะครับ ผมจะช่วยดำเนินขั้นตอนจำหน่ายคนไข้ออกจากโรงพยาบาลให้เอง"

ผู้อำนวยการหูยิ้มให้ด้วยความนอบน้อม จากนั้นก็รับบัตรเครดิตของฉินหมิงแล้วรีบเดินจากไป

เมื่อแผ่นหลังของผู้อำนวยการหูลับตาไปแล้ว เฉินถิงถิงกับน้องชายก็มองหน้ากันแล้วเดินเข้ามาคุกเข่าดังตุ้บให้ฉินหมิงพร้อมกัน

"เลขาเฉิน คุณทำอะไรน่ะ?"

ฉินหมิงรู้สึกประหลาดใจ

"เลขาฉิน คุณช่วยพวกเราไว้เยอะเลย พวกเราพี่น้องไม่มีอะไรจะตอบแทน ได้โปรดรับการคำนับของพวกเราด้วย..."

พี่น้องเฉินถิงถิงกับเฉินฮ่าวคุกเข่าโขกศีรษะให้ฉินหมิงเพื่อแสดงความขอบคุณ

"พวกเราเป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและสหายก็ควรจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน คุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้..."

ฉินหมิงรู้สึกสับสนอยู่บ้างแล้วรีบเข้าไปช่วยประคองเฉินถิงถิงกับน้องชายให้ลุกขึ้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลิกชะตารัก มรดกเซียน