"ผมเปล่า......"
"ผู้อำนวยการหู ได้โปรดฟังผมอธิบายก่อนครับ ตัวยาที่ผมจัดให้คนไข้มีประโยชน์และไม่เป็นอันตรายแน่นอน..."
เถียนปั๋วรู้สึกตื่นตระหนก เขาอยากจะอธิบาย แต่เมื่อมีสถานะอันสูงส่งของฉินหมิงค้ำคออยู่ เขาย่อมไม่มีทางกล่าวหาคนตัวเล็ก ๆ อย่างผิด ๆ ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็รังแต่จะทำให้เขาดูโง่เง่า!
"ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของแกอีก!"
"เถียนปั๋ว นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป แกถูกไล่ออกแล้ว เก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"
ผู้อำนวยการหูทุบโต๊ะแล้วตะโกนด้วยความโมโหจัด
"ไม่นะ......"
"ผู้อำนวยการหู ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง..."
เถียนปั๋วคร่ำครวญแล้วคลานเข้าไปแทบเท้าของผู้อำนวยการหู จากนั้นก็ขอร้องไม่หยุดหย่อน
"ไสหัวไป!"
"รปภ. โยนมันออกไปซะ!"
ผู้อำนวยการหูถีบเถียนปั๋วออกไปแล้วโบกมือ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก้มตัวลงกระชากตัวเถียนปั๋วแล้วลากเขาออกไปราวกับสุนัขตาย!
"ดี!"
"ดีมาก!"
"ไอ้เศษสวะที่ไร้จรรยาบรรณแพทย์แบบนี้สมควรโดนแบบนี้แล้ว โล่งอกไปที!"
...
ผู้ป่วยอีกสองคนในแผนกต่างปรบมือและส่งเสียงโห่ร้อง
"คุณฉิน โปรดรอสักครู่นะครับ ผมจะช่วยดำเนินขั้นตอนจำหน่ายคนไข้ออกจากโรงพยาบาลให้เอง"
ผู้อำนวยการหูยิ้มให้ด้วยความนอบน้อม จากนั้นก็รับบัตรเครดิตของฉินหมิงแล้วรีบเดินจากไป
เมื่อแผ่นหลังของผู้อำนวยการหูลับตาไปแล้ว เฉินถิงถิงกับน้องชายก็มองหน้ากันแล้วเดินเข้ามาคุกเข่าดังตุ้บให้ฉินหมิงพร้อมกัน
"เลขาเฉิน คุณทำอะไรน่ะ?"
ฉินหมิงรู้สึกประหลาดใจ
"เลขาฉิน คุณช่วยพวกเราไว้เยอะเลย พวกเราพี่น้องไม่มีอะไรจะตอบแทน ได้โปรดรับการคำนับของพวกเราด้วย..."
พี่น้องเฉินถิงถิงกับเฉินฮ่าวคุกเข่าโขกศีรษะให้ฉินหมิงเพื่อแสดงความขอบคุณ
"พวกเราเป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและสหายก็ควรจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน คุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้..."
ฉินหมิงรู้สึกสับสนอยู่บ้างแล้วรีบเข้าไปช่วยประคองเฉินถิงถิงกับน้องชายให้ลุกขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลิกชะตารัก มรดกเซียน
พระเอกน่ารำคาญ...
รออัพเดท ตอนต่อ ๆ ไป ครับ...