พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 51

ณ หูหลงวิลล่า

เมื่อฉินหมิงกลับถึงบ้าน แม่บ้านหลิวกำลังทำอาหารมื้อค่ำอยู่ในห้องครัว

"ป้าหลิว หว่านชิงอยู่ที่ไหนเหรอครับ ทำไมผมไม่เห็นเธอเลยล่ะ?"

ฉินหมิงถามด้วยความแปลกใจ

"อ้อ คุณผู้หญิงทำงานล่วงเวลาที่บริษัท ยังไม่กลับมาเลยค่ะ"

"แต่อีกไม่นานก็น่าจะกลับแล้วล่ะ"

ป้าหลิวเอ่ยพลางยิ้มให้ เพราะบางครั้งหลินหว่านชิงก็จะทำงานล่วงเวลาและเธอก็ชินกับเรื่องนั้นเสียแล้ว

"ตอนนี้สามทุ่มแล้ว เธอทำงานหนักจริง ๆ!"

ฉินหมิงถึงกับพูดไม่ออกและรู้สึกชื่นชมที่หลินหว่านชิงทำงานหนัก!

หลังจากหลินหว่านชิงเข้ามารับช่วงกลุ่มธุรกิจอานิสทรีกรุ๊ป ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผลประกอบการจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในเวลาเพียงสองปี นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูเปิดออกแล้วหลินหว่านชิงก็กลับมา

ฉินหมิงเดินมาที่ห้องรับแขกแล้วรินน้ำอุ่นให้หลินหว่านชิงถ้วยหนึ่ง

"หว่านชิง ทำไมคุณถึงได้ทำงานล่วงเวลาเสียจนดึกขนาดนั้นล่ะ? คุณไม่เหนื่อยเหรอ?"

"ช่างเถอะน่า!"

"เมื่อไม่นานมานี้บริษัทมีความร่วมมือครั้งสำคัญมาก ๆ ที่จำเป็นต้องคอยติดตามผลซึ่งเกี่ยวพันถึงช่องทางการพัฒนาของบริษัทในภายภาคหน้า ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น..."

หลินหว่านชิงอธิบายให้ฟังตามตรง

อันที่จริงแล้ว เธอไม่ค่อยทำงานล่วงเวลาเสียจนดึกขนาดนั้นหรอก แต่เพื่อโครงการนี้เพียงโครงการเดียว ทำให้พักนี้เธอต้องทำงานหนักขึ้น

"โครงการอะไรงั้นเหรอ มีอะไรให้ผมช่วยไหม?"

ฉินหมิงลังเลไปชั่วขณะ เพราะอยากจะช่วยแบ่งเบาความกังวลใจของหลินหว่านชิง

"นายน่ะเหรอ? ลืมไปได้เลย!"

"ตอนนี้นายไม่เข้าใจอะไรเลย ช่วยอะไรได้ไม่มากนักหรอก!"

"นายควรจะเรียนรู้พื้นฐานให้ดีแล้วพยายามจับทางให้ถูกเสียแต่โดยเร็ว"

หลินหว่านชิงยิ้มอ่อนโยน ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกฉินหมิงหรอกนะ แต่ความสามารถอันน้อยนิดของฉินหมิงไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริง ๆ

"งั้น...ก็ได้"

ฉินหมิงถอนหายใจด้วยสีหน้าผิดหวังอยู่บ้าง เขาก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่เขาอยากจะช่วยหลินหว่านชิงมากจริง ๆ เผื่อว่าเธอจะมองเขาต่างออกไป น่าเสียดายที่เขาไม่มีความสามารถขนาดนั้น

"เอ้านี่ โทรศัพท์ของนาย"

หลินหว่านชิงหยิบกล่องของขวัญที่ห่อมาอย่างสวยงามออกมาจากกระเป๋าถือของตัวเองแล้วยื่นให้ฉินหมิง ข้างในเป็นโทรศัพท์มือถือตัวท็อปรุ่นล่าสุด

"คุณให้ผมเหรอ?"

ฉินหมิงหยิบโทรศัพท์ออกมาดูพร้อมด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

"ใช่แล้ว!"

"ก่อนหน้านี้โทรศัพท์มือถือของนายพังไม่ใช่เหรอ? ฉันรู้ว่านายไม่มีโทรศัพท์มือถือเลย ตอนขากลับฉันก็เลยแวะไปที่ห้างสรรพสินค้าแล้วซื้อมาให้"

หลินหว่านชิงเอ่ยพลางยิ้มให้

"หว่านชิง คุณ..."

ฉินหมิงรู้สึกจมูกแสบร้อนและความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ท่วมท้นจิตใจ

ในช่วงเวลาสามปีนับตั้งแต่เขาแต่งงานกับภรรยาแซ่หม่า หม่าลู่ไม่เคยสนใจว่าเขาจะเป็นหรือตาย นับประสาอะไรกับเรื่องอื่นของเขากันเล่า

แต่หลินหว่านชิงไม่เหมือนกัน เธอถึงกับสังเกตเห็นว่าเขาไม่มีเวลาไปซื้อโทรศัพท์มือถือ ก็เลยไปซื้อมาให้เขาเองเสียเลย

มีความอบอุ่นที่ยากจะอธิบายบังเกิดขึ้นในใจของเขา

"ฉินหมิง นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"

หลินหว่านชิงมองฉินหมิงด้วยสีหน้าแปลกใจ

"มะ...ไม่มีอะไรหรอก"

ฉินหมิงยิ้มพลางส่ายหน้าแล้วสะกดกลั้นความรู้สึกในใจเอาไว้

"คุณผู้หญิง คุณฉินหมิง อาหารมื้อค่ำพร้อมรับประทานแล้วค่ะ"

เสียงของป้าหลิวดังขึ้นมาจากห้องครัว

ฉินหมิงกับหลินหว่านชิงลุกขึ้นเดินออกจากห้องรับแขกเข้าไปในห้องครัวพร้อมกัน

หลังอาหารมื้อค่ำ

หลินหว่านชิงก็เดินกลับขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน

เธออาศัยอยู่ชั้นสองและฉินหมิงอาศัยอยู่ชั้นล่าง

เมื่อถึงยามดึกดื่นเที่ยงคืน ฉินหมิงเดาว่าหลินหว่านชิงน่าจะหลับไปแล้ว เขานึกถึงแผนการที่จะไปสำรวจบริเวณหลังเขาขึ้นมาได้จึงลอบออกไปจากคฤหาสน์ตามลำพัง จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่บริเวณหลังเขาในยามค่ำคืน

บนยอดเขา

มีพืชพันธุ์พฤกษาและบุปผาอยู่ทั่วทุกหนแห่ง มิหนำซ้ำอากาศยังสดชื่นมาก ๆ ด้วย