พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 86

อย่างไรก็ตาม มีปัญหาหนึ่งที่เขาสังเกตเห็น

“หว่าน…ประธานหลิน ส่วนแบ่งการขายนั้นโจวกรุ๊ปเองก็ไม่ใช่ว่าเป็นรายชื่ออันดับที่หนึ่งเหรอ ทำไมบริษัทของเราถึงไม่เลือกร่วมมือกับพวกเขากันล่ะครับ? ”

ฉินหมิงถามด้วยความสับสน ในใจรู้สึกคุ้น ๆ ว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับชื่อโจวกรุ๊ปมาเล็กน้อย แต่เขาเองก็จำไม่ได้ว่าได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหน

ทันทีที่ฉินหมิงพูดสิ่งนี้ ห้องประชุมขนาดใหญ่ก็เงียบสงบลงอย่างน่าประประหลาด

ทุกคนต่างก็มองมาที่เขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ ราวกับว่าพวกเขากำลังมองคนโง่อยู่

“เลขาฉิน ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เคยเตรียมงานใด ๆ มาก่อนเลย แม้แต้สามัญสำนึกพื้นฐานที่สุดคุณก็ยังไม่รู้เลย! ”

รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของตู้เซียว

“สามัญสำนึกพื้นฐานอะไร? ”

ฉินหมิงทั้งหัวแข็งทื่อ

“ฉินหมิง คุณเลิกทำขายหน้าได้แล้ว! ”

“ช่างเถอะ ฉันจะเป็นคนบอกคุณเองดีกว่า! ”

หานซีจ้องมองฉินหมิงอย่างหงุดหงิดใจพร้อมพูดขึ้นว่า“ช่องทางการขายเครื่องสำอางของโจวกรุ๊ปนั้น พวกเขาใช้เส้นทางสินค้าระดับไฮเอนด์และสินค้าฟุ่มเฟือย! ”

“เครื่องสำอางและสินค้าฟุ่มเฟือยที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติจำนวนมาก ทั้งหมดถูกส่งมอบให้กับตัวแทนโจวกรุ๊ป ซึ่งตัวแทนทั้งหมดของโจวกรุ๊ปเป็นตัวแทนระดับภูมิภาคของทั้งเมืองเจียงรวมถึงเมืองโดยรอบอีกหลายแห่ง! ”

“เครื่องสำอางที่ผลิตโดยบริษัทของพวกเราเป็นเครื่องสำอางระดับกลางถึงสูง ในตอนแรกทางเราเริ่มที่จะติดต่อกับทางโจวกรุ๊ปเพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือ แต่พวกเขาปฏิเสธที่จะร่วมมือกับเรา! ”

“ไม่ใช่ว่าเราไม่ต้องการร่วมมือกับพวกเขา แต่พวกเขาไม่ชอบบริษัทและแบรนด์สินค้าของพวกเรา และเราเองก็ไม่มีความสามารถในการแข่งขันมากพอ…”

“ตอนนี้คุณเข้าใจแล้วหรือยัง! ”

หานซีพูดจบในคราวเดียว ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหลินหว่านชิงจัดการประชุมระดับสูงขนาดนี้ ถึงต้องพาฉินหมิงคนที่ไม่เข้าใจอะไรเลยมาด้วยทำไม นี่ไม่ใช่การหาเรื่องทำให้ตัวเองขายหน้าหรืออย่างไร!

“ขอโทษด้วย…”

ฉินหมิงยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก เขาไม่คิดว่าตัวเองจะทำเรื่องตลกต่อหน้าผู้คน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะหาโพรงกระโดดเข้าไปเพื่อหลบ

“สมัยนี้ความไม่รู้ไม่ได้น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวก็คือความไม่รู้แถมยังโง่เขลาอีกต่างหาก! ”

ตู้เซียวยิ้มเยาะเย้ย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี

ทุกคนที่เหลือเองก็ส่ายหัวเช่นกัน พวกเขามองว่าฉินหมิงเป็นเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง

ตื้ด ตื้ด ตื้ด!

ในขณะนี้ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือจู่ ๆ ก็ดังขึ้น เสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องประชุม

“โทรศัพท์ของใคร…”

“ไม่ทราบหรือว่าระหว่างการประชุมต้องปิดเสียงโทรศัพท์หรือไม่ก็ปิดเครื่องไป…”

“กฏข้อสำคัญขนาดนี้ ช่างเสียมารยาทจริง ๆ …”

...

ทุกคนประหลาดใจอย่างมาก คุณมองฉัน ฉันมองคุณ สุดท้ายเมื่อตามแหล่งที่มาของเสียงแล้วนั้น ทุกคนต่างก็หันไปมองฉินหมิงทันที

“ของผมเหรอ? ”

ฉินตกตะลึงเล็กน้อย เขายืมโทรศัพท์ออกมาดู และพบว่ามันเป็นเสียงโทรศัพท์ของเขาจริง ๆ

โทรศัพท์เครื่องนี้หลินหว่านชิงเป็นคนมอบให้เขาไว้เมื่อสองวันก่อน เบอร์โทรศัพท์เองก็เป็นเบอร์ใหม่ มีคนไม่มากที่จะรู้เบอร์โทรศัพท์ของเขา เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีคนโทรมาหาเขากะทันหันอย่างนี้

“ผม…”

ฉินหมิงยิ่งทำตัวไม่ถูกมากขึ้น เขาเกิดความรู้สึกละอายใจอย่างมาก แม้แต่สบตากับหลินหว่านชิงเขาก็ยังไม่กล้าที่จะทำ

จากนั้นเขาคิดที่กำลังจะตัดสาย ทว่ากลับถูกหลินหว่านชิงห้ามไว้

“ถ้าหากมีธุระ ก็กรุณาออกไปรับสายข้างนอกได้ แต่ห้ามรับสายในห้องประชุมแห่งนี้! ”

หลินหว่านชิงคิดผิดว่าฉินหมิงต้องการจะรับโทรศัพท์ ใบหน้าของเธอนั้นก็แสดงสีหน้าไม่พอใจในทันที

เธอให้ฉินหมิงเข้าร่วมการประชุมระดับสูงครั้งนี้เป็นเพียงแค่ความคิดชั่วคราวเท่านั้น ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าฉินหมิงไม่มีความสามารถทางธุรกิจอะไรเลย และก็ไม่ได้คาดหวังว่าฉินหมิงจะสามารถเป็นประโยชน์อะไรให้กับเธอได้

แต่สิ่งที่เธอไม่เคยจินตนาการมาก่อนนั่นก็คือ ฉินหมิงไม่เพียงแต่ไม่ช่วยเธอแล้ว กลับกันเขายังเพิ่มความวุ่นวายให้กับเธออีก ทั้งหมดนี่เกือบจะทำให้เธอเสียหน้าแล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะเสียใจขึ้นมาหากเธอรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เมื่อคืนเธอไม่ควรที่จะยินยอมให้ฉินหมิงมาเข้าร่วมการประชุมครั้งนี้เลย

ใบหน้าและหูของฉินหมิงเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาไม่อยากขายหน้าอยู่ที่นี่ต่อแล้ว ดังนั้นเขาจึงรีบถือโทรศัพท์ออกไปจากห้องประชุมในทันที