ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 45

"คุณเหยาครับ ถ้าคุณอยากรักษาโรคมะเร็งเนื้อเยื่อบ็อกซิกา ก็กรุณาอย่าทำตัวหยาบคายกับหมอเซียว!" หลี่ฉิงซานเอ่ยอย่างเย็นชา

"ฝันไปเถอะ! ฉันจะปล่อยให้ไอ้ชั่วตัวนี้รักษาลูกสาวฉันรึไง? ต่อให้หมอทุกคนบนโลกตายหมด ฉันก็ไม่บากหน้าไปรักษากับมันหรอก!" เหยาจิงกรีดร้องบ้าคลั่ง

“หึ คุณเหยา คุณไม่เห็นจะต้องพูดจารุนแรงขนาดนี้เลย!” หยูซือม่านเอ่ยเสียงเย็นเยียบ ขณะที่ยืนเคียงข้างเซียวอี้

“ก็ฉันจะพูด มีอะไรไม่ทราบ? บอกแล้วไง ไล่มันออกไป ฉันไม่ยอมให้มันเข้าใกล้ลูกสาวฉันเด็ดขาด!” เหยาจิงยืนเท้าสะเอว เธอตวาดลั่นอย่างเกรี้ยวกราด และกัดฟันกรอด

ใบหน้าเซียวเทียนเซี่ยงก็เขียวคล้ำเช่นกัน เขาตำหนิหลี่ฉิงซานว่า "คุณหมอหลี่ อย่าให้มันรักษาลูกสาวผมเด็ดขาด ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าพวกเราอีกแล้ว ถ้าคุณปล่อยให้มันแตะต้องลูกสาวของผม ผมจะร้องเรียนเรื่องคุณ! ส่วนโรงพยาบาลในเครือน่ะเหรอ? ตระกูลเซียวของเราไม่คิดจะเมตตาคนอื่นง่าย ๆ อยู่แล้ว!”

พอได้ยินวาจาข่มขู่ของเซียวเทียนเซี่ยง หลี่ฉิงซานก็โมโหจนหายใจแทบไม่ทัน เขาหันขวับมองเซียวอี้ แล้วตวัดเสียงห้วนด้วยความขุ่นเคือง "เซียวอี้ คุณพูดถูก ผมไม่น่าเชิญคุณมารักษาพวกไม่รู้จักบุญคุณเลย!"

เซียวอี้แค่นยิ้มเย็นชา ก่อนจะโบกมือ แล้วกล่าวว่า "คุณหมอหลี่ ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อรักษาลูกสาวพวกเขาหรอกครับ อิงรั่วอยู่ที่ห้องไหนครับ? คุณหมอหลี่ช่วยพาผมไปที่นั่นที!"

หลี่ฉิงซานพยักหน้า แล้วสะบัดแขนเสื้อนำเซียวอี้ กับหยูซือม่านเดินไปที่ห้องอิงรั่วทันที

“มัน ไอ้สารเลวนั่นยังมีชีวิตอยู่ มันกลายเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญได้อย่างไรน่ะ?” เหยาจิงถลึงจ้องแผ่นหลังของเซียวอี้ แล้วรู้สึกวิงเวียนขึ้นมา

ใบหน้าเซียวเทียนเซี่ยงมืดครึ้ม เขาไม่เอ่ยอะไรสักคำ

ในทางกลับกัน เซียวอี้เข้าไปในห้องของอิงรั่วแล้ว

อิงรั่ว เด็กสาวในร่างผอมแห้งกำลังขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ดวงตาที่ร้องไห้อย่างหนักของเธอแดงช้ำและบวมเป่งประดุจลูกท้อ

ทันทีที่เธอเห็นเซียวอี้เดินเข้ามา อิงรั่วก็ผุดขึ้นนั่งด้วยความตกใจ เธอเปล่งเสียงสั่นเครือ "เซียวอี้..."

หัวใจของเซียวอี้เต็มไปด้วยความสงสาร เขาก้าวออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่ออิงรั่วนึกถึงอาการป่วยของตัวเอง เธอก็รีบโบกมือห้ามเซียวอี้ และตะโกนเสียงดังอย่างกระวนกระวายใจ "เซียวอี้ อย่าเข้ามา โรคนี้แพร่เชื้อได้!"

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็ทรุดพิงเตียงอย่างอ่อนล้า เมื่อนึกถึงโรคแสนสกปรกโสมมนี้ ไม่เพียงแต่จะรักษาไม่หายไปชั่วชีวิตเท่านั้น แต่นี่ยังเป็นโรคติดต่อร้ายแรงมากอีกด้วย ทุกคนทำได้แค่หลีกหนีห่างจากเธอ ชีวิตของเธอพังทลายย่อยยับ อิงรั่วหลุดร้องไห้โฮด้วยความสิ้นหวัง

"อิงรั่ว ไม่ต้องร้องไห้ ฉันมาที่นี่เพื่อรักษาเธอ" เซียวอี้พูดเสียงเบา ขณะเดินเข้ามาใกล้เธอ

ทว่าอิงรั่วกลับส่ายหน้าด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเรียวเล็กเต็มไปด้วยน้ำตา เธอร้องไห้เสียงแหบแห้ง “เซียวอี้ คนที่ป่วยเป็นโรคนี้ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเซียวน่าต่างหาก เซียวน่ารู้ว่าตัวเองป่วย เธอไม่ปล่อยฉันไป และจงใจแพร่เชื้อให้ฉัน เธอทำลายชีวิตของฉันด้วยน้ำมือตัวเอง”

ความสิ้นหวังอ้างว้างในน้ำเสียงอิงรั่วช่างสลดหดหู่เกินประมาณ จนทำให้หยูซือม่านหลั่งน้ำตา เธอแอบวิจารณ์ในใจว่า "เซียวน่าคือผู้หญิงต่ำช้าจริง ๆ! หล่อนปฏิบัติต่อสาวน้อยน่าเอ็นดูแบบนี้ได้อย่างไรกัน!"

เซียวอี้นั่งบนเตียงอิงรั่ว เขาเอื้อมมือจับไหล่อันสั่นเทาของเธอ แล้วเอ่ยเบา ๆ ว่า "อิงรั่ว ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครทำลายเธอได้ทั้งนั้น ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่!"

"เซียวอี้ ฉันติดโรคนี้ไปแล้ว แค่นายมาเยี่ยมฉันก็ดีใจแล้ว นายควรรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย อย่าปล่อยให้เชื้อฉันแพร่ใส่!" อิงรั่วพยายามสะบัดตัวหนีจากมือของเซียวอี้

ทว่าเซียวอี้กลับจับไหล่ของเธอแน่นกว่าเดิม "อิงรั่ว เธอทรมานมามากแล้ว ฉันจะรีบรักษาเธอเดี๋ยวนี้เลย!"

"เซียวอี้ ฉันรู้ว่าตอนนี้นายเก่งแพทย์แผนจีนมาก ฉันเห็นตอนที่นายรักษาบริกรในวันนั้น แต่ฉันติดเชื้อบ็อกซิกา นี่คือโรคร้ายแรง หมอทั่วโลกก็รักษาโรคนี้ไม่หาย ฉันรู้ว่านายหวังดี...” พอเอ่ยเช่นนี้ อิงรั่วก็สะอื้นไห้ออกมา

เซียวอี้ไม่เอ่ยอะไรกับเธออีก เขาหันกลับมาเอ่ยกับหลี่ฉิงซานว่า "รบกวนขอเหล้าขาวดีกรีสูง 1 ชาม แล้วก็ผ้าก๊อซประมาณ 2-3 ชิ้นครับ"

หลี่ฉิงซานเคยเห็นเซียวอี้รักษาโรคมะเร็งเนื้อเยื่อบ็อกซิกาด้วยตาตัวเองแล้ว เขาจึงตอบตกลงทันที และสั่งการให้คนรีบนำของดังกล่าวมาโดยเร็ว

ไม่นานหลังจากนั้น เหล้าขาวและผ้าก็อซก็ถูกจัดเตรียม

เซียวอี้ประคองอิงรั่วให้ลุกยืนขึ้น เขาเอ่ยว่า "ลุกขึ้นแล้วไปยืนชิดกำแพง!"

อิงรั่วยังคงสงสัยงุนงง

หลี่ฉิงซานเดินเข้ามาหา และเอ่ยอย่างใจดีว่า "อิงรั่ว เชื่อเซียวอี้เถอะ ในโลกนี้มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถรักษาโรคนี้หาย! ถ้าเซียวน่าอยากหายดี เธอก็ต้องพึ่งเขาเหมือนกัน!"

"จริงเหรอคะ?" ใบหน้าอิงรั่วเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เธอไม่คิดว่าแม้แต่หลี่ฉิงซานผู้ดำรงตำแหน่งคณบดีจะกล้าประกาศเช่นนั้น

"จริงรึเปล่า แค่ลองดูก็รู้แล้ว" เซียวอี้พยุงอิงรั่วด้วยรอยยิ้ม และประคองเธอยืนชิดกำแพง

เซียวอี้หยิบเข็มเงินออกมา ก่อนกล่าวกับเธอว่า "อิงรั่ว ถอดเสื้อผ้าออก แล้วให้เหลือแค่ชุดชั้นใน"

"หา?" เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าอิงรั่วขึ้นสีก่ำทันที

เมื่อหันมองผู้คนในห้องที่อยู่ด้านหลังเธอ หยูซือม่านเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้อง ส่วนหลี่ฉิงซานก็ตั้งใจจะอยู่ต่อ ทว่าเซียวอี้เป็นชายหนุ่มในวัยฉกรรจ์ ทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก เธอจะกล้าทำตัวไร้ยางอายต่อหน้าเขาได้อย่างไรกัน?