ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 9

“ได้! ”

ฉินจิ้งเจาตอบรับ และลากหลี่จิ่นซูที่สีหน้าซีดเผือดเข้ามาในทันที

หลี่จิ่นซูถูกหลินเมิ่งหวันถีบ อีกทั้งยังถูกตบ และในตอนนี้เขาก็หมดสติไป

แต่ฉินลั่วเฟิงได้ตรวจดูชีพจรของเขาแล้ว ยืนยันได้ว่าหลี่จิ่นซูไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต

ส่วนเสวียนยีก็พาตัวหลินเป้ยเหยาที่แต่งตัวเป็นสาวใช้เข้ามาในห้อง

“ท่านย่า ดูสิเจ้าคะว่าสาวใช้ผู้นี้เป็นใคร?”

หลินเมิ่งหวันดึงฉู่โม่หยวนและให้เขานั่งลงบนที่นั่ง หลังจากนั้นมองไปที่หลินฮูหยินใหญ่ด้วยรอยยิ้มและเอ่ยปาก

หลินฮูหยินใหญ่ที่กำลังมองหลี่จิ่นซู สีหน้าเปลี่ยนในทันที ในตอนนี้เมื่อได้ยินที่หลินเมิ่งหวันพูด สายตาก็จ้องมองไปยังสาวใช้

สาวใช้ผู้นั้นก้มหน้าและตัวสั่นไม่หยุด

หลินฮูหยินใหญ่ขมวดคิ้ว

นางรู้สึกว่าเสื้อผ้าของสาวใช้ผู้นี้ดูคุ้นๆ เมื่อเห็นท่าทางที่กลัวจนหัวหดของสาวใช้ผู้นี้ นางก็รู้สึกไม่ดีในทันที

หลินเมิ่งหว่านกล่าวว่า “พี่สาวใหญ่ ท่านรอให้ท่านย่าช่วยเงยหน้าของท่านขึ้นมาอย่างนั้นหรือ?”

หัวใจของหลินเป้ยเหยาหล่นลงไปถึงก้นบึ้ง และโขกศีรษะให้หลินฮูหยินใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ท่านย่าได้โปรดอภัย ท่านย่าได้โปรดอภัย ฮือๆๆๆ......”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย หลินฮูหยินใหญ่ก็ผิดหวังไปแล้วครึ่งหนึ่ง

นางมองไปที่หลินเมิ่งหวันและถามว่า “เมิ่งหวัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ”

จาการแต่งตัวของหลินเป้ยเหยา แม้ว่าจะไม่ได้ถามอะไร ก็รู้ว่านางไม่ได้ทำเรื่องดี!

หลินเมิ่งหวันพูดกับหลินฮูหยินใหญ่ว่า “ท่านย่า เมื่อครู่ตอนที่หลานกำลังพูดคุยกับพี่ๆ ทั้งหลาย หลานได้รับจดหมายของคุณชายหลี่ เขาต้องการให้หลานไปพบที่เรือนในสวนไผ่”

หลินฮูหยินใหญ่และฉินชิงรุ่ยสีหน้าเปลี่ยนในทันที

หลินเมิ่งหวันกล่าวต่อว่า “หลานรู้ว่าคำพูดและการกระทำของตนเองก่อนหน้านี้ไม่เหมาะสมเพียงใด ในตอนนี้ได้พบกับคุณชายหลี่ และอยากพูดให้ชัดเจน จึงขอให้พี่ๆ ทั้งหลายไปกับหลานด้วย”

“เพียงว่าเมื่อหลานและพี่ๆ ไปถึง พบว่าพี่สาวใหญ่ที่ควรจะอยู่ในอุโบสถกลับสวมชุดสาวใช้อยู่ที่นั่น”

“หลานไม่รู้ว่าทั้งสองคนสมรู้ร่วมคิดกันอย่างไร และสงสัยว่าทำไมคุณชายหลี่ที่เป็นคนนอกถึงมาปรากฏตัวในสวนไผ่ตระกูลหลินของเราได้อย่างไร้อุปสรรค ดังนั้นหลานจึงทำได้เพียงพาพวกเขาสองคนมาตรงหน้าท่านย่า ท่านย่าได้โปรดตัดสินใจ”

คำพูดของหลินเมิ่งหวันนั้นสง่าอย่างไม่สามารถปกปิดได้

ฉู่โม่หยวนมองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง แต่มีคำถามแฝงอยู่นัยน์ตาลึกๆ

หลินเมิ่งหวันเด็ดขาดมาก นางละทิ้งหลี่จิ่นซูแล้วจริงๆ หรือ?

สีหน้าของหลินฮูหยินใหญ่หม่นหมอง และมองไปที่หลินเป้ยเหยาอย่างโกรธเคือง “เจ้ายอมรับผิด! ”

เมื่อคืนหลินเมิ่งหวันบอกว่าการหนีของนางกับหลี่จิ่นซูเป็นเพราะจดหมายจากหลินเป้ยเหยา

ตอนนี้หลี่จิ่นซูปรากฏตัวที่จวนหลินอย่างลึกลับ แม้ว่าหลินฮูหยินใหญ่จะไม่ได้ถาม ก็รู้ว่าหลินเป้ยเหยาต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน

ช่วยให้ชายที่เป็นคนนอกได้พบกับน้องสาวของตนเอง หลินเป้ยเหยาสงบจิตใจอะไรกัน!

สีหน้าของหลินเป้ยเหยาซีดขาว และส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ท่านย่าได้โปรดอภัย เหยาเอ๋อร์...…”

“ฮูหยินใหญ่โปรดระงับความโกรธ”

เสียงอ่อนโยนดังขึ้น ผู้คนหันไปมองหลี่อี๋เหนียงที่เข้ามาในห้องด้วยความร้อนใจ

นัยน์ตาของหลินเมิ่งหวันหรี่ลงอย่างอันตราย และเม้มริมฝีปากอย่างเย็นเยียบ

หลี่อี๋เหนียงมาอย่างรวดเร็ว

นางรู้ข่าวเร็วมาก หากว่าการปรากฏตัวของหลี่จิ่นซูในวันนี้ หลี่อี๋เหนียงจะมีส่วนร่วมด้วย?

“ท่านแม่! ”

ทันทีที่หลินเป้ยเหยาเห็นหลี่อี๋เหนียง นางก็มีที่พึ่งพิงในทันที และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างดุเดือดยิ่งขึ้น

หลี่อี๋เหนียงขยิบตาให้นางโดยไม่พูดอะไร และคุกเข่าลงข้างๆ หลินเป้ยเหยาในทันที