พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 11

เซียวจิ่งเซียนมองไปที่ชุดแต่งงานสีแดงที่ตกอยู่บนพื้นในห้อง ดวงตาแหลมคมดูน่ากลัว ผู้หญิงบัดซบบังอาจหนีไปได้ เขายิ้มเยาะเย้ยตรงมุมปาก เขาไม่อยากให้นางหนีจากเงื้อมมือของเขาได้

"ท่านอ๋อง ข้าไปสืบอย่างชัดเจนแล้วขอรับ" ชายชุดดำหยุดอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเงียบ ๆ คุกเข่าลงข้างหนึ่ง แล้วรายงานด้วยความเคารพ

"ว่ามา" เซียนจิ่งเซียนพูดออกมาอย่างเย็นชา และหน้ากากสีเงินก็เปล่งแสงสีขาวออกมาภายใต้แสงเทียน

"พระชายาคือหยุนชิงเหยียน คุณหนูสามของตระกูลหยุนจริง ๆ ไม่ได้หาใครมาแอบอ้างขอรับ เมื่อกี้นี้ตระกูลหยุนกำลังร้องไห้อย่างโศกเศร้า เพื่อความปลอดภัย ข้านำภาพวาดของคุณหนูตระกูลหยุนมาเพื่อให้ท่านอ๋องแยกแยะโดยเฉพาะขอรับ" องครักษ์เสื้อดำพูดพร้อมหยิบภาพวาดหนึ่งม้วนออกมา แล้วยื่นให้เขาทั้งสองมือ

เซียวจิ่งเซียนรับภาพวาดมา และกางออก ในภาพนั้น เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีน้ำเงิน ยืนอยู่ใต้ต้นพีชสีชมพูกำลังเป่าขลุ่ย กระโปรงและผมของนางปลิวไปตามสายลม ริมฝีปากสีแดงของนางขยับเล็กน้อย และมีดวงตาที่สวยงาม เป็นภาพหญิงงามที่สวยจริง ๆ ผู้หญิงในภาพก็คือหยุนชิงเหยียนในคืนวันแต่งงานอย่างไม่ต้องสงสัย

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หากนางคือคุณหนูตระกูลหยุนตัวจริง ทำไมนางถึงหนีไปโดยไม่สนอันใดเลย หรือว่านางไม่สนใจชีวิตความตายของตระกูลหยุนงั้นหรือ? นางไม่กลัวว่าเขาจะตัดหัวทั้งตระกูลหยุนด้วยความโกรธแค้นหรือ? แล้วศิลปะการต่อสู้แปลก ๆ นั้นของนางล่ะ? หรือว่าการสืบเรื่องหยุนชิงเหยียนก่อนหน้านี้ของเขาจะผิดพลาด มันเป็นไปไม่ได้ เขาปฏิเสธทันที

การเยาะเย้ยอย่างขี้เล่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาหรือว่านี่เป็นแผนการของไอ้แก่หยุนเฮ่อนั้น ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะเล่นด้วยกับพวกเขา เขาไม่ใช่องค์ชายที่ถูกผู้อื่นกดขี่ข่มเหงตามอำเภอใจในตอนนั้นอีกต่อไป

หยุนชิงเหยียน นางคิดว่านางสามารถหลบหนีจากจวนอ๋องที่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ด้วยกังฟูไร้ทักษะของนางงั้นหรือ?