พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 11

เซียวจิ่งเซียนมองไปที่ชุดแต่งงานสีแดงที่ตกอยู่บนพื้นในห้อง ดวงตาแหลมคมดูน่ากลัว ผู้หญิงบัดซบบังอาจหนีไปได้ เขายิ้มเยาะเย้ยตรงมุมปาก เขาไม่อยากให้นางหนีจากเงื้อมมือของเขาได้

"ท่านอ๋อง ข้าไปสืบอย่างชัดเจนแล้วขอรับ" ชายชุดดำหยุดอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเงียบ ๆ คุกเข่าลงข้างหนึ่ง แล้วรายงานด้วยความเคารพ

"ว่ามา" เซียนจิ่งเซียนพูดออกมาอย่างเย็นชา และหน้ากากสีเงินก็เปล่งแสงสีขาวออกมาภายใต้แสงเทียน

"พระชายาคือหยุนชิงเหยียน คุณหนูสามของตระกูลหยุนจริง ๆ ไม่ได้หาใครมาแอบอ้างขอรับ เมื่อกี้นี้ตระกูลหยุนกำลังร้องไห้อย่างโศกเศร้า เพื่อความปลอดภัย ข้านำภาพวาดของคุณหนูตระกูลหยุนมาเพื่อให้ท่านอ๋องแยกแยะโดยเฉพาะขอรับ" องครักษ์เสื้อดำพูดพร้อมหยิบภาพวาดหนึ่งม้วนออกมา แล้วยื่นให้เขาทั้งสองมือ

เซียวจิ่งเซียนรับภาพวาดมา และกางออก ในภาพนั้น เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีน้ำเงิน ยืนอยู่ใต้ต้นพีชสีชมพูกำลังเป่าขลุ่ย กระโปรงและผมของนางปลิวไปตามสายลม ริมฝีปากสีแดงของนางขยับเล็กน้อย และมีดวงตาที่สวยงาม เป็นภาพหญิงงามที่สวยจริง ๆ ผู้หญิงในภาพก็คือหยุนชิงเหยียนในคืนวันแต่งงานอย่างไม่ต้องสงสัย

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หากนางคือคุณหนูตระกูลหยุนตัวจริง ทำไมนางถึงหนีไปโดยไม่สนอันใดเลย หรือว่านางไม่สนใจชีวิตความตายของตระกูลหยุนงั้นหรือ? นางไม่กลัวว่าเขาจะตัดหัวทั้งตระกูลหยุนด้วยความโกรธแค้นหรือ? แล้วศิลปะการต่อสู้แปลก ๆ นั้นของนางล่ะ? หรือว่าการสืบเรื่องหยุนชิงเหยียนก่อนหน้านี้ของเขาจะผิดพลาด มันเป็นไปไม่ได้ เขาปฏิเสธทันที

การเยาะเย้ยอย่างขี้เล่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาหรือว่านี่เป็นแผนการของไอ้แก่หยุนเฮ่อนั้น ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะเล่นด้วยกับพวกเขา เขาไม่ใช่องค์ชายที่ถูกผู้อื่นกดขี่ข่มเหงตามอำเภอใจในตอนนั้นอีกต่อไป

หยุนชิงเหยียน นางคิดว่านางสามารถหลบหนีจากจวนอ๋องที่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ด้วยกังฟูไร้ทักษะของนางงั้นหรือ?

หยุนชิงเหยียนพาเสี่ยวเถาไปซ่อนตัวอยู่ในห้องอย่างเร่งรีบ เธอมองไปรอบ ๆ ในห้องเรียบร้อยมาก แต่ก็เรียบง่ายและสะอาดมากอย่างผิดปกติ ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถซ่อนคนไว้ใต้เตียง ถ้าซ่อนอยู่ใต้เตียง คาดว่าองครักษ์เดินเข้ามาก็คงจะหาเจอทันที แต่จะออกไปอีกก็ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

"คุณหนู เมื่อกี้นี้พวกเราควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ?" เสี่ยวเถาดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าหนีไม่พ้นแล้ว จึงมองดูเธออย่างกังวล

"ไม่มีทางอื่น นอกจากรอ" หยุนชิงเหยียนขมวดคิ้วสวย เมื่อกี้นี้ดูเหมือนว่าคงต้องทำไปคิดไปเท่านั้น จะหนีไปได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับชะตาฟ้าลิขิตแล้ว ในขณะที่พูด จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ มาจากนอกประตู

"คุณหนู" เสี่ยวเถาดึงขอบเสื้อของเธอแน่นด้วยความกลัว ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเธอติด ๆ และเรียกเธอเบา ๆ แต่ก็แอบกังวลในใจว่า ถ้าถูกปีศาจหวังจับได้ พวกนางจะถูกเขาประหารชีวิตหรือไม่

"ชู่ว" หยุนชิงเหยียนส่งสัญญาณให้นางเงียบ เธอตระหนักได้อย่างเฉียบแหลมว่า เสียงฝีเท้านี้ไม่ใช่องครักษ์จุดที่กำลังค้นหาอยู่ เธอหยิบดาบที่แขวนอยู่บนผนังออกมาอย่างเงียบ ๆ และกัดฟันแน่นต้องสู้เท่านั้น

ทันทีจุดที่ประตูเปิดออก ดาบอันแหลมคมของหยุนชิงเหยียนก็พาดไว้บนคอของบุคคลนั้น และขู่เขาอย่างเย็นชาจากด้านหลัง "อย่าส่งเสียง ไม่เช่นนั้น ข้าจะฆ่าเจ้า"

"ไม่นึกเลยว่าพระชายาจะมีทักษะดีขนาดนี้" ผู้มาเยือนดูไม่ตื่นตระหนกเลย และน้ำเสียงของเขาค่อนข้างชื่นชมด้วยซ้ำ

หยุนชิงเหยียนตกตะลึงเล็กน้อย แล้วรู้สึกโล่งใจ ตอนนี้เกรงว่าทั้งจวนอ๋องต่างก็รู้ว่าพระชายาหนีไปแล้ว และการที่เดาตัวตนของเธอได้ มันไม่มีอะไรน่าประหลาดใจเลย