พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 12

"พ่อบ้านหลง ขออภัยขอรับ ท่านอ๋องสั่งให้พวกข้าตามหาพระชายาขอรับ"

หยุนชิงเหยียนกำลังจะพูด ก็ถูกเสียงขององครักษ์จุดที่ตามหาเธอจากนอกประตูขัดจังหวะ ดาบในมือของเธออดไม่ได้จุดที่จะเพิ่มความแรงขึ้นเพื่อข่มขู่เขา

"ท่านอ๋องให้พวกเจ้าตามหาพระชายา พวกเจ้าไม่ไปหา มาห้องข้าทำไม? หรือว่าพวกเจ้ากำลังสงสัยข้าซ่อนพระชายาไว้งั้นหรือ?" เสียงของเขาเย็นชาแต่กลับแอบแฝงความเยือกเย็นของการข่มขู่

"ข้าไม่กล้าขอรับ ขออภัยขอรับพ่อบ้านหลง ไป ไปหาที่อื่น" องครักษ์จุดที่อยู่นอกประตูพูดขึ้นทันทีด้วยความกลัว แล้วพาคนอื่นออกไป

ดวงตาที่สวยงามของหยุนชิงเหยียนเกิดความสงสัย เขาเป็นพ่อบ้าน แต่ถึงแม้เธอจะไม่มีความรู้ แต่เธอก็ยังมีสามัญสำนึก พ่อบ้านจะกล้าเย่อหยิ่งขนาดนี้ได้ไง? องครักษ์จะกลัวพ่อบ้านขนาดนี้ได้ยังไง?

"พระชายา เจ้าวางดาบลงได้ไหม?" เสียงเย็นชาของชายคนนั้นหยุดความคิดของเธอ

หยุนชิงเหยียนวางดาบในมือของเธอลง เธอรู้ว่าเมื่อกี้เขาตั้งใจที่จะช่วยเธอ และไม่กลัวดาบในมือของเธอเลย

"คุณหนูตระกูลหยุน งดงามดั่งบุปผาจริง ๆ ข้าชื่อหลงเฟย พ่อบ้านของจวนซวนอ๋อง" เขาค่อย ๆ หันกลับมา เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอ มีความประหลาดใจเกิดขึ้นในดวงตาของชายคนนั้น เขาชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง และแนะนำตัวเอง

ในเวลานี้เธอเห็นชายตรงหน้าอย่างชัดเจน เขาแต่งกายด้วยชุดสีขาวดุจหิมะ มีดวงตาคู่สวยที่แหลมคม มุมตาของเขายกขึ้นเล็กน้อย สันจมูกที่โด่ง และริมฝีปากบางเซ็กซี่ ทั้ง ๆ ที่เป็นผู้ชาย แต่กลับมีดวงตาไหลที่เหมือนกระแสน้ำไหล และกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เธอตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะหนึ่ง หรือว่าผู้ชายสมัยก่อนหน้าตาหล่อขนาดนี้กันหมดเลยเหรอ?

เมื่อตระหนักได้ว่าเธอเหม่อลอย หยุนชิงเหยียนจึงหรี่ตาลงมองเขา แล้วพูดว่า "ข้าคงไม่ต้องแนะนำตัวเองแล้ว" เขาน่าจะรู้จักเธอดีกว่าตัวเธอเอง