พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 14

"คุณหนู" เสี่ยวเถาเรียกอย่างซาบซึ้ง นางรู้ว่าคุณหนูกำลังทำเพื่อนาง

"เสี่ยวเถา เจ้าไม่ต้องรู้สึกขอบคุณหรอก ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้าคนเดียว แต่ข้าทำเพื่อตระกูลหยุน" หยุนชิงเหยียนตอบอย่างสบายๆ หากเธอถูกอ๋องปีศาจลงโทษ เธอไม่อยากให้เสี่ยวเถารู้สึกผิด จากนั้นเธอก็มองไปที่หลงเฟยแล้วพูดว่า "เมื่อกี้ข้าขอโทษเมื่อกี้ ขออภัยให้ข้าด้วย"

"พระชายาเข้าใจแล้วก็ดี" หลงเฟยยังคงยิ้ม ทำให้ไม่อาจมองเห็นความคิดภายในใจของเขาได้

"เอี้ยด" ประตูถูกเปิดออก หยุนชิงเหยียนพาเสี่ยวเถาออกไป ก็ถูกองครักษ์จุดที่กำลังตามหารอบ ๆ จวนอ๋อง พาตัวไปที่ห้องโถงทันที

เซียวจิ่งเซียน ผู้เป็นท่านอ๋องปีศาจ นั่งอยู่จุดที่นั่งหลัก หน้ากากสีเงินทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ดวงตาที่แหลมคมของเขาประกายออร่าที่น่ากลัว และน้ำเสียงเย็นชา

"หยุนชิงเหยียน ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าทำตัวดี ๆ จะดีจุดที่สุด เจ้าคงรู้ผลที่ตามมาของการไม่เชื่อฟังคำสั่งของข้าสินะ?"

เสี่ยวเถาซึ่งอยู่ข้าง ๆ หยุนชิงเหยียน รู้สึกตกใจจนตัวอ่อนทันที เมื่อนางได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดึงขอบเสื้อของหยุนชิงเหยียนแน่น แล้วก้มหน้าลง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

หยุนชิงเหยียนมองดูเขาอย่างไม่เกรงกลัว และพูดอย่างเย็นชา "หนี? ข้าว่าท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้หนี ข้าแค่ออกไปแล้วหลงทาง อีกอย่างข้างนอกมืดมากและมีเส้นทางหลายเส้น ข้าก็ไม่รู้ว่าข้าเดินไปถึงไหนแล้ว?"

"จริงหรือ? เจ้าหลงทาง แล้วทำไมองรักษ์ไม่เห็นเจ้าล่ะ? อย่าบอกข้านะว่า หลงทางแล้วจึงซ่อนตัวไว้"