พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 14

"คุณหนู" เสี่ยวเถาเรียกอย่างซาบซึ้ง นางรู้ว่าคุณหนูกำลังทำเพื่อนาง

"เสี่ยวเถา เจ้าไม่ต้องรู้สึกขอบคุณหรอก ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้าคนเดียว แต่ข้าทำเพื่อตระกูลหยุน" หยุนชิงเหยียนตอบอย่างสบายๆ หากเธอถูกอ๋องปีศาจลงโทษ เธอไม่อยากให้เสี่ยวเถารู้สึกผิด จากนั้นเธอก็มองไปที่หลงเฟยแล้วพูดว่า "เมื่อกี้ข้าขอโทษเมื่อกี้ ขออภัยให้ข้าด้วย"

"พระชายาเข้าใจแล้วก็ดี" หลงเฟยยังคงยิ้ม ทำให้ไม่อาจมองเห็นความคิดภายในใจของเขาได้

"เอี้ยด" ประตูถูกเปิดออก หยุนชิงเหยียนพาเสี่ยวเถาออกไป ก็ถูกองครักษ์จุดที่กำลังตามหารอบ ๆ จวนอ๋อง พาตัวไปที่ห้องโถงทันที

เซียวจิ่งเซียน ผู้เป็นท่านอ๋องปีศาจ นั่งอยู่จุดที่นั่งหลัก หน้ากากสีเงินทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ดวงตาที่แหลมคมของเขาประกายออร่าที่น่ากลัว และน้ำเสียงเย็นชา

"หยุนชิงเหยียน ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าทำตัวดี ๆ จะดีจุดที่สุด เจ้าคงรู้ผลที่ตามมาของการไม่เชื่อฟังคำสั่งของข้าสินะ?"

เสี่ยวเถาซึ่งอยู่ข้าง ๆ หยุนชิงเหยียน รู้สึกตกใจจนตัวอ่อนทันที เมื่อนางได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดึงขอบเสื้อของหยุนชิงเหยียนแน่น แล้วก้มหน้าลง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

หยุนชิงเหยียนมองดูเขาอย่างไม่เกรงกลัว และพูดอย่างเย็นชา "หนี? ข้าว่าท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้หนี ข้าแค่ออกไปแล้วหลงทาง อีกอย่างข้างนอกมืดมากและมีเส้นทางหลายเส้น ข้าก็ไม่รู้ว่าข้าเดินไปถึงไหนแล้ว?"

"จริงหรือ? เจ้าหลงทาง แล้วทำไมองรักษ์ไม่เห็นเจ้าล่ะ? อย่าบอกข้านะว่า หลงทางแล้วจึงซ่อนตัวไว้"

เซียวจิ่งเซียนยิ้มเยาะเย้ยตรงมุมปาก คำโกหกที่เต็มไปด้วยช่องโหว่แบบนี้ นางก็พูดออกมาได้

"ข้าซ่อนตัวไว้จริง ๆ เพราะได้ยินคนตะโกนว่ามีนักฆ่า ข้ากลัวทันที จึงซ่อนตัวไว้ ถึงได้ออกมาตอนนี้" คำอธิบายของหยุนชิงเหยียนดูสมเหตุสมผล เธอไม่ใช่คนที่จะตื่นตระหนักเมื่อเผชิญหน้ากับปัญหา ความใจเย็นนั้นเธอมีมาแต่เกิด

"ฮ่าฮ่า" จู่ ๆ เซียวจิ่งเซียนก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา จากนั้นเดินไปหานางทีละก้าว ยืนอยู่ตรงหน้านางแล้วพูดอย่างเย็นชา "ถ้าข้าจำไม่ผิด คนที่ตะโกนว่ามีนักฆ่าคนนั้น ก็คือสาวใช้จุดที่คอยดูแลของเจ้า อีกอย่าไม่พบนักฆ่าอยู่ในจวนอ๋องเลย เจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง?" ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มองไปที่เสี่ยวเถาที่อยู่ข้าง ๆ

ทันใดนั้นเสี่ยวเถาก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว ร่างกายของนางสั่นสะท้านไม่หยุด ราวกับลูกแกะที่กำลังรอถูกเชือด

หยุนชิงเหยียนไม่รีบร้อน และพูดพร้อมยิ้มเยาะเย้ยตรงมุมปาก "ท่านอ๋อง เสี่ยวเถาเห็นนักฆ่าจริง ๆ ส่วนทำไมถึงไม่พบนักฆ่านั้น ข้าก็ไม่รู้ บางทีอยากจะเป็นเพราะความสามารถของนักฆ่าสูงเกินไป ดังนั้นองครักษ์ของเจ้าถึงได้ไม่สังเหตเห็น"

ผู้หญิงคนนี้กำลังบอกเป็นนัยว่าองครักษ์ของเขาไร้ประโยชน์งั้นหรือ? นางจะเล่นกับเขา นางยังอ่อนเกินไปหน่อย จู่ ๆ ก็โบกมือหนา แล้วตะโกนว่า "ใครก็ได้มานี่หน่อย นำทุกคนที่เข้าเวรในคืนนี้ไปตัดหัวซะ"

"ท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด ท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด" องครักษ์จุดที่อยู่หน้าประตูคุกเข่าลงทันที และกราบขอไว้ชีวิต

หยุนชิงเหยียนก็ตกใจมาก และพูดด้วยความโกรธ "เจ้ากำลังทำอะไร? เจ้าจะฆ่าพวกเขาทำไม?"

"พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นนักฆ่าที่บุกเข้ามาเลย ข้าเก็บพวกเขาไว้มีประโยชน์อะไร? เว้นแต่ว่าไม่เคยมีนักฆ่าเข้ามา" เซียวจิ่งเซียนขู่อย่างเย็นชา พร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายตรงปากของเขา จุดที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากาก

หยุนชิงเหยียนจ้องมองเขาอย่างโมโห ไร้ยางอายสิ้นดี และน่ารังเกียจมาก เขากล้าใช้ชีวิตขององครักษ์มาข่มขู่เธอ เพื่อที่จะบังคับให้เธอยอมรับว่าเธอหนีไป เมื่อมองดูองครักษ์จุดที่คุกเข่าอยู่ตรงนั้น เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อชีวิตของพวกเขา จึงกัดฟันและพูดอย่างขมขื่นว่า "เจ้าก็แค่อยากลงโทษไม่ใช่หรือ? จะหาข้ออ้างมากมายขนาดนี้ทำไม? จะลงโทษยังไงก็ตามใจ ไม่ต้องใช้คนอื่นมาขู่ข้า"