พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 15

เซียวจิ่งเซียนยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า "ข้าลงโทษเฉพาะคนที่ทำผิดเท่านั้น ถ้าเจ้าไม่ได้ทำผิด ข้าจะลงโทษเจ้าทำไม? พวกเขาสมควรตาย เพราะว่าพวกเขาไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่อย่างดีจุดที่สุด แล้วเจ้าล่ะ ข้าจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องลงโทษเจ้า?"

"ท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด" องครักษ์จุดที่ประตูยังคงกราบร้องขอความเมตตา

"ยังไม่ลงมืออีก ต้องให้ข้าพูดซ้ำอีกหรือ?" ดวงตาของเซียวจิ่งเซียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา และจ้องมองไปที่องครักษ์ข้าง ๆ องครักษ์จุดที่อยู่ข้างๆรีบยกองครักษ์จุดที่คุกเข่าอยู่กับพื้นขึ้น และกำลังจะลากเขาออกไป

"ท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด ข้าน้อยถูกใส่ร้ายขอรับ" องครักษ์ตะโกนออกมาทีละคน ไม่มีนักฆ่าอยู๋ในจวนอ๋องจริง ๆ จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่อย่างบกพร่องได้อย่างไร

"ช้าก่อน" ในที่สุดหยุนชิงเหยียนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป องครักษ์ครงประตูหยุดทันที เธอหันกลับมามองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนออกคำสั่ง "ปล่อยพวกเขาไป เจ้าก็แค่อยากบังคับให้ข้ายอมรับเองไม่ใช่หรือ? ได้ ข้ายอมรับว่าไม่มีนักฆ่า ข้าอยากหนีไปเอง และไม่เกี่ยวข้องกับเสี่ยวเถา เจ้าน่าจะรู้ว่า ข้าเป็นเจ้านาย และนางก็แค่ทำตามคำสั่งของข้า"

เมื่อเสี่ยวเถาที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ก็น้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้ง ในเวลานี้ คุณหนูยังคิดถึงนาง

"ดีมาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าไม่มีเหตุผลที่จะลงโทษพวกเขาจริง ๆ" เซียวจิ่งเซียนโบกมือ ส่งสัญญาณให้องครักษ์จุดที่ประตูปล่อยตัว

"ขอบพระคุณท่านอ๋อง ขอบพระคุณท่านอ๋อง" ท่าทีของเหล่าองครักษ์เหมือนกับรอดพ้นความตายมาได้อย่างหวุดหวิด แล้วถอยออกไป

"เจ้าคิดว่าข้าควรลงโทษเจ้าอย่างไง?" ทันใดนั้น เซียวจิ่งเซียนใช้มือก็บีบคางของเธอแน่น ๆ และมุมปากภายใต้หน้ากากสีเงินก็บ่งบอกถึงความโหดร้าย

"เจ้าคิดได้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ?" ความเจ็บปวดจากคาง ทำให้หยุนชิงเหยียนขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ แต่มุมปากของเธอยังคงมีร่องรอยของการดูถูกเยาะเย้ย

"อันที่จริงข้าไม่รู้เลยว่าพระชายาของข้าจะกล้าหาญเช่นนี้ ดังนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่โอนโยนต่อเจ้า มานี่ ให้แม่นมฉีไปสอนกฎระเบียนของวังจวนกับพระชายา" จู่ ๆ เซียวจิ่งเซียนก็ปล่อยมือ และตะโกนออกคำสั่ง

"ขอรับ ท่านอ๋อง" องครักษ์คนหนึ่งเดินเข้ามา และพูดกับหยุนชิงเหยียนว่า "พระชายา เชิญขอรับ"

หยุนชิงเหยียนร้องฮึอย่างเย็นชา และจากไปพร้อมกับองครักษ์ โดยไม่แม้แต่จะมองเขาเลย ถึงแม้จะเป็นรังค้ายาในเมื่อก่อน เธอก็ไม่ขมวดคิ้วเลยสักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจวนอ๋องเล็ก ๆ นี้ ถึงแม้แม่นมฉีคนนี้จะน่ากลัวกว่าแม่นมหรงในองค์หญิงกำมะลอเป็นสิบเท่า เธอก็ไม่เกรงกลัว

"คุณหนู" เสี่ยวเถาที่อยู่ข้าง ๆ ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ จู่ ๆ ก็จับแขนของเธอไว้ แล้วพูดว่า "คุณหนู อย่าทิ้งเสี่ยวเถา เสี่ยวเถาจะตามคุณหนูไปเจ้าค่ะ" นางไม่รู้จักใครในจวนอ๋องแห่งนี้ ตามคุณหนูไปถึงแม้จะเป็นทุกข์ อย่างน้อยนางก็มีจุดที่พึ่ง และสบายใจ

หยุนชิงเหยียนมองดูคำวิงวอนและความกลัวในดวงตาของนาง รู้ว่านางกำลังกลัว เดิมทีไม่อยากให้นางเดือดร้อนไปด้วย แต่ถ้าทิ้งนางให้อยู่ในจวนอ๋องตามลำพัง ก็ไม่มีจุดที่พึ่งพา จะถูกรังแกอย่างแน่นอน เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ "ไปกันเถอะ"

องครักษ์พาเธออ้อมผ่านลากกว้างหลายแห่ง และหยุดอยู่จุดที่ ๆ ไม่ใหญ่โตนัก แต่ดูไม่เหมือนสถานที่คนรับใช้ธรรมดาอาศัยอยู่

"พระชายา เขอเชิญท่านเข้าไปเองขอรับ ข้าน้อยไม่สามารถเข้าไปได้ขอรับ" องครักษ์พูดด้วยความเคารพเล็กน้อยหน้าประตู

หยุนชิงเหยียนพยักหน้า ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจและพูดกับเสี่ยวเถาที่ข้าง ๆ ว่า "พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ"