พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 2
เรือนหอของคู่บ่าวสาวเหรอ? หยุนชิงเหยียนตกตะลึง แล้วมองดูชุดแต่งงานสีแดงของชายบนเตียง ทันใดนั้นพบว่าเธอก็สวมชุดแต่งงานสีแดงด้วย มันเกิดอะไรขึ้น? การแสดงเหรอ? มันเหมือนจริงเกินไปแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการยินยอมจากเธอ
ไม่สิ หรือว่าเธอจะเป็นเหมือนกับที่แสดงบนทีวี วิญญาณข้ามเวลา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เธอต้องนิ่งไว้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง ถ้าเธอข้ามเวลาจริง ๆ มันจะซวยเกินไปแล้ว ในคืนวันที่ส่งตัวเข้าหอ เธอซึ่งเป็นเจ้าสาวกลับถูกมัดไว้ มองดูเจ้าบ่าวกำลังมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นบนเตียง
สายตาของหยุนชิงเหยียนเหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจ เธอเห็นเทียนแต่งงานสีขาวสองเล่มจุดอยู่ในฉากแต่งงานสีแดงสด มันน่าสะเทือนใจมาก นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีก? ทุกอย่างดูแปลกมาก
ในใจมีข้อสงสัยมากมาย แต่เธอไม่สามารถร้องออกมาได้ เธอขยับตัวไม่ได้ ในตอนที่กำลังมองหาของที่จะตัดเชือกได้ จู่ ๆ ก็มีเสียงเย็นชาเหมือนห้องใต้ดินน้ำแข็งลอดเข้ามาในหู
"รู้สึกตัวเร็วขนาดนี้ ข้าประเมินเจ้าต่ำไปจริง ๆ"
หยุนชิงเหยียนเงยหน้าขึ้นกะทันหัน ก็เจอกับดวงตาสีดำคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความดูถูก เยาะเย้ย ความรังเกียจ และความเกลียดชัง ไม่รู้เลยว่าเขาลุกขึ้นจากเตียงตอนไหน และยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ชุดแต่งงานสีแดงสดที่ยุ่งเหยิงพาดอยู่บนตัวเขา
หยุนชิงเหยียนเพียงแค่จ้องมองเขานิ่ง ๆ มองตาเขาโดยไม่ถอยหนี ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร หรือตอนนี้เธอเป็นใคร ยังไงซะเธอก็หนีจากความตายมาแล้ว เธอจะกลัวใครอีกล่ะ?
ความสงสัยแว็บผ่านดวงตาที่เย็นชาของเซียวจิ่งเซียน สายตาที่ไม่เกรงกลัวนี้แตกต่างจากสายตาขี้ขลาดในเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง หรือว่านางตกใจจนบ้าไปแล้ว แต่ว่าถ้าเป็นแบบนี้ มันน่าเสียดายนัก เกมที่เหลือก็จะจบลงแล้ว
"มานี่ ปล่อยยางซะ" เขาตะโกนไปทางประตู
"ขอรับ ท่านอ๋อง" คนรับใช้คนหนึ่งตอบแล้วเดินเข้ามา ปลดเชือกออกจากตัวนาง เอาผ้าที่ยัดออกจากปาก แล้วถอยออกไป
หลังจากได้รับอิสระ หยุนชิงเหยียนก็ขยับตัวที่แข็งทื่อของเธอ ลุกขึ้นมา และจ้องมองเขาที่อยู่ตรงหน้า "บอกฉันได้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?" เมื่อกี้เธอได้ยินคนเรียกเขาว่าท่านอ๋องอย่างชัดเจน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นชื่อสมัยก่อน
ดวงตาที่เย็นชาของเซียวจิ่งเซียนล็อกเธอไว้แน่น นางบ้าหรือเปล่า? ทำไมถึงนิ่งได้ขนาดนี้? ดูจากท่าทางสงบนิ่งของนาง ดูไม่เหมือนคนที่กลัวจนบ้าเลย
"ถ้าคุณไม่อยากบอกก็ช่างมันเถอะ งั้นฉันไปล่ะ ลาก่อน" เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูด หยุนชิงเหยียนก็พูดเองเออเอง ยังไงซะเขาก็ปล่อยเธอแล้ว ยังจะกลัวหาคนถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นไม่ได้เหรอ?
"อยากไป? เจ้าไร้เดียงสาเกินไปหน่อยไหม เจ้าคิดว่าเจ้าเข้ามาแล้ว จะออกไปได้อีกเหรอ?" ดวงตาของเซียวยิ่งเซียนเย็นชา นางแกล้งทำเป็นบ้าจริง ๆ ด้วย เป้าหมายคือรอดออกจากที่นี่ แต่น่าเสียดาย คนที่สามารถไปจากที่นี่ได้ล้วนเป็นคนตาย
หยุนชิงเหยียนเงยหน้าจ้องมองเขา เกิดความสงสัยในสายตาของเธอ ที่นี่คือที่ไหนกันแน่? แล้วเธออยู่ที่ไหน? แล้วเขาคือใคร?
จู่ ๆ ก็มองเห็นกระจกทองแดงที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ พอมองข้ามไป ก็เห็นในกระจกทองแดงนั้น ผู้หญิงสวยคนหนึ่งที่ผมยาวสยาย แต่งหน้าอ่อน ๆ ดวงตาเป็นประกาย ผิวขาวเรียบเนียนราวหยก และปากเชอร์รี่เล็ก ๆ แดงโดยไม่ต้องทาลิปสติก สวมชุดแต่งงานสีแดงสดทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น
นี่ไม่ใช่เธอ? หรือว่าเธอข้ามเวลาจริง ๆ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ