พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 23

เซียวจิ่งเซียนและหลงเฟยซึ่งกำลังจะยกถ้วยและตะเกียบขึ้นก็ตกตะลึง เมื่อเห็นหยุนชิงเหยียนที่จู่ ๆ ก็บุกเข้ามา พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ นางก็บุกเข้ามา

ทันทีจุดที่หยุนชิงเหยียนเข้ามาในห้องโถง เธอก็ได้กลิ่นหอมของผัก ดูเหมือนว่าเธอจะหิวมากเกินไป เธอเงยหน้าขึ้นและมองดู...

ในห้องอาหาร มีสาวใช้กลุ่มหนึ่งยืนคอนรับใช้อยู่ โต๊ะใหญ่เต็มไปด้วยอาหารเลิศรสทุกชนิด เธอแอบสาปแช่งในใจ ฟุ้มเฟือยจริง ๆ แค่สองคนกินเยอะขนาดนี้

ตอนนี้เซียวจิ่งเซียนสวมหน้ากากครึ่งหน้า และกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น หลงเฟยยังคงแต่งกายด้วยชุดสีขาวนั่งอยู่ตรงข้ามเขา พวกเขาจ้องมองมาที่เธอ

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่? หรือว่าคิดถึงข้างั้นหรือ?" เสียงของเซียวจิ่งเซียนเย็นชาอย่างยิ่ง พร้อมกับถ้อยคำประชดประชัน

"คิดถึงเจ้าหรือ? เจ้ามั่นใจในตัวเองเองไปจริง ๆ จุดไหนของเจ้าที่มีค่าพอให้ข้าคิดถึง?" หยุนชิงเหยียนเหลือบมองเขาด้วยความรังเกียจ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็ตกลงไปที่ใบหน้าของหลงเฟย เธอชี้ไปที่เขาแล้วพูดว่า "ถ้าจะบอกว่าคิดถึง ข้าก็ต้องคิดถึงเขา ดูดีมีออร่า รูปหล่องดงาม แมน ๆ เท่ ๆ ทำให้ผู้หญิงหลงใหลได้เพียงพริบตาเดียว" พูดจบเธอยังจงใจจ้องมองเขาด้วยสีหน้าหลงใหล เธอรู้ตั้งนานแล้วว่า เขาไม่ใช่พ่อบ้านธรรมดา สามารถนั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับปีศาจอ๋อง ดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา

จู่ ๆ ก็มีเสียงสูดลมหายใจจากด้านหลัง สาวใช้ต่างก็เบิกตากว้างจ้องมองนาง นางกล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าท่านอ๋องได้ยังไง? อยากตายจริงสินะ

ความเย็นชาในดวงตาของเซียวจิ่งเซียน ยิงตรงไปที่หยุนชิงเหยียน นางกล้าหาญมาก กล้าท้าทายเขาต่อหน้า