พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 23

เซียวจิ่งเซียนและหลงเฟยซึ่งกำลังจะยกถ้วยและตะเกียบขึ้นก็ตกตะลึง เมื่อเห็นหยุนชิงเหยียนที่จู่ ๆ ก็บุกเข้ามา พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ นางก็บุกเข้ามา

ทันทีจุดที่หยุนชิงเหยียนเข้ามาในห้องโถง เธอก็ได้กลิ่นหอมของผัก ดูเหมือนว่าเธอจะหิวมากเกินไป เธอเงยหน้าขึ้นและมองดู...

ในห้องอาหาร มีสาวใช้กลุ่มหนึ่งยืนคอนรับใช้อยู่ โต๊ะใหญ่เต็มไปด้วยอาหารเลิศรสทุกชนิด เธอแอบสาปแช่งในใจ ฟุ้มเฟือยจริง ๆ แค่สองคนกินเยอะขนาดนี้

ตอนนี้เซียวจิ่งเซียนสวมหน้ากากครึ่งหน้า และกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น หลงเฟยยังคงแต่งกายด้วยชุดสีขาวนั่งอยู่ตรงข้ามเขา พวกเขาจ้องมองมาที่เธอ

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่? หรือว่าคิดถึงข้างั้นหรือ?" เสียงของเซียวจิ่งเซียนเย็นชาอย่างยิ่ง พร้อมกับถ้อยคำประชดประชัน

"คิดถึงเจ้าหรือ? เจ้ามั่นใจในตัวเองเองไปจริง ๆ จุดไหนของเจ้าที่มีค่าพอให้ข้าคิดถึง?" หยุนชิงเหยียนเหลือบมองเขาด้วยความรังเกียจ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็ตกลงไปที่ใบหน้าของหลงเฟย เธอชี้ไปที่เขาแล้วพูดว่า "ถ้าจะบอกว่าคิดถึง ข้าก็ต้องคิดถึงเขา ดูดีมีออร่า รูปหล่องดงาม แมน ๆ เท่ ๆ ทำให้ผู้หญิงหลงใหลได้เพียงพริบตาเดียว" พูดจบเธอยังจงใจจ้องมองเขาด้วยสีหน้าหลงใหล เธอรู้ตั้งนานแล้วว่า เขาไม่ใช่พ่อบ้านธรรมดา สามารถนั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับปีศาจอ๋อง ดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา

จู่ ๆ ก็มีเสียงสูดลมหายใจจากด้านหลัง สาวใช้ต่างก็เบิกตากว้างจ้องมองนาง นางกล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าท่านอ๋องได้ยังไง? อยากตายจริงสินะ

ความเย็นชาในดวงตาของเซียวจิ่งเซียน ยิงตรงไปที่หยุนชิงเหยียน นางกล้าหาญมาก กล้าท้าทายเขาต่อหน้า

ใบหน้าหล่อเหลาของหลงเฟยแดงเล็กน้อย และหลบตาไม่กล้ามองนางตรง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงชมต่อหน้า

หยุนชิงเหยียนรู้สึกถึงการจ้องมองที่เย็นชาของเซียวจิ่งเซียน แต่ตอนนี้เธอไม่อยากสนใจ และไม่แคร์เลยแม้แต่น้อย เธอดึงเสี่ยวเถาเข้ามาแล้วพูดว่า "นั่งลงแล้วทานข้าว"

"คุณหนู ข้าน้อยไม่กล้าเจ้าค่ะ" เสี่ยวเถาตกใจมากจนกระโดดหนีไปไกล ๆ นางจะกล้ารับประทานอาหารโต๊ะเดียวกันกับเจ้านายได้อย่างไร ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้อยู่ในจวนอ๋อง แม้แต่ในตระกูลหยุน คุณหนูใจดีกับนางขนาดนี้ นางก็ไม่เคยกล้าบุ่มบ่าม

หยุนชิงเหยียนขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็นึกได้ว่าตอนนี้อยู่ในสมัยโบราณ และแนวคิดของชนชั้นโบราณนั้นแข็งแกร่งมาก ถ้าให้ฆ่าเสี่ยวเถานางก็ไม่กล้า เธอแอบถอนหายใจและไม่บังคับอีก เธอเอื้อมมือออกไปหยิบข้าวที่วางอยู่ตรงหน้าเซียวจิ่งเซียนขึ้นมา และหยิบกับข้าวส่งให้เสี่ยวพร้อม ๆ กัน "กินซะ"

"คุณหนู เสี่ยวเถาไม่หิวเจ้าค่ะ" เสี่ยวเถาใช้มือผลักออกไป นางไม่กล้ารับ

"รับไป" หยุนชิงเหยียนยัดลงในมือของนางด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

เสี่ยวเถาในมือถืออาหารที่คุณหนูยัดเยียดให้นาง และยืนอยู่ตรงนั้น ขมวดคิ้วเข้าหากัน นางจะกล้ากินได้ยังไง? นี่คุณหนูให้นางทานข้าวสักที่ไหนกัน แต่กำลังหาทุกข์ทรมานให้นางอย่างเห็นได้ชัด

หยุนชิงเหยียนไม่สนใจคนอื่นต่อไป ตอนนี้เธอแค่อยากจะอิ่มท้อง เธอนั่งลงข้างหลงเฟย เอื้อมมือไปหยิบชามและตะเกียบตรงหน้าเขา แล้วเริ่มกิน

ใบหน้าของหลงเฟยประหลาดใจเล็กน้อย และสาวใช้จุดที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็เบิกตากว้าง ๆ เซียวจิ่งเซียนหรี่ตาหล่อ แล้วจ้องมองนางอย่างรับผิดชอบ