พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 24

หยุนชิงเหยียนหิวมากมาก ๆ กินอย่างมูมมาม และกวาดทุกอย่างเข้าา โดยไม่เหลือร่องรอยของภาพลักษณ์ของเธอเลย

"คุณหนูเจ้าคะ" ใบหน้าของเสี่ยวเถาแดงเล็กน้อย และเตือนเธอเบา ๆ คุณหนูจุดที่มีความรู้ มีมารยาท สงบเสงี่ยม สง่างามในอดีต จะพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร

"มีอะไรงั้นหรือ? เสี่ยวเถา" หยุนชิงเหยียนเหลือบมองนาง แล้วถามด้วยความสับสน

"คุณหนู ค่อย ๆ ทานเจ้าค่ะ" เสี่ยวเถามองเธอแล้วพูดอ้อม ๆ อย่างลังเล ติด ๆ ขัด

"ข้าไม่ยักรู้เลยจริง ๆ ว่าพฤติกรรมและการอบรมเลี้ยงดูของคุณหนูตระกูลหยุนจะเป็นเช่นนี้ มันช่างผิดหูผิดตาเสียจริง" ดวงตาของเซียวจิ่งเซียนเต็มไปด้วยการดูถูก

ตอนนั้นเองที่หยุนชิงเหยียนตระหนักได้ว่า เขากำลังพูดถึงท่าทางการกินที่หยาบคายของเธอ เธอมองเขาอย่างดูถูกและพูดว่า "ของไร้ประโยชน์พวกนั้นมีไว้ทำให้คนอื่นดู ข้าหิวมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว หรือว่าเจ้าอยากให้ข้าทานทีละน้อย คาดว่ายังทานไม่หมด ข้าก็หิวข้าวจนเป็นลมไปซะก่อน อุตส่ารอดชีวิตมาได้ ข้ายังอยากทะนุถนอมไว้ให้ดี" พูดจบ เธอก็ไม่สนใจเขาอีกและกินต่อ

"ข้าไม่เคยนึกเลยว่าเจ้าจะปากร้ายขนาดนี้" เซียวจิ่งเซียนพูดอย่างเย็นชาอีกครั้ง

"ยังมีอีกหลายอย่างที่เจ้าคาดไม่ถึง" หยุนชิงเหยียนพูดหร้อมข้าวที่อยู่ในปากโดยไม่เงยหน้าขึ้น เพราะเธอไม่ใช่หยุนชิงเหยียนตัวจริง

"หยุนชิงเหยียน เจ้าไม่กลัวความตายจริง ๆ แต่ว่า ข้าอยากเห็นสภาพตายเสียยังดีกว่าอยู่ของเจ้า" มีร่องรอยความโหดร้ายปรากฎขึ้นตรงมุมปากของเซียวจิ่งเซียน

หยุนชิงเหยียนชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเยาะเย้ย "ท่านอ๋อง เจ้ามีไวิธีอันใดก็เอาออกมาใช้ได้เลย ข้าจะรอ และขอบอกให้ว่าข้าไม่กลัว" กระดานเข็มและถ้ำงู เธอก็ผ่านมาแล้ว ยังจะมีอะไรต้องกลัว

เสี่ยวเถามองเธออย่างเหลือเชื่อ ปกติปริมาณอาหารของคุณหนู มีเพียงหนึ่งในสามของข้าวชามนั้น

สาวใช้ไม่ได้รับมา และมองท่านอ๋อง เซียวจิ่งเซียนนั่งนิ่ง ไม่ได้อนุญาต แต่ก็ไม่ได้ไม่อนุญาต สาวใช้ก็ยืนอยู่ตรงนั้น นางไม่กล้าตัดสินใจเอง โดยไม่มีสัญญาณจากท่านอ๋อง

"คุณหนู รับชามนี้ไปเจ้าค่ะ" เสี่ยวเถาได้สติกลับมา และรีบยื่นชามข้าวที่ยังไม่ได้แตะต้องในมือมาตรงหน้าเธอ

"ข้าช่วยเจ้าตักข้าว" หลงเฟยรับชามเปล่าในมือของเธอ เดินไปข้าง ๆ ช่วยเธอเติมข้าวเล็กน้อย แล้วพูดว่า "เจ้าหิวมาตั้งนานแล้ว ห้ามทานมากในคราวเดียว"

"ขอบใจ" หยุนชิงเหยียนรับมาและยิ้ม