พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 25

หลงเฟยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มอย่างจริงใจ ตรงไปตรงมา และไร้เดียงสาเช่นนี้

"ยังยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ? ตักข้าวให้ข้า" เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง เซียวจิ่งเซียนก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง" สาวใช้จุดที่อยู่ข้าง ๆ รีบยกข้าวมาให้ท่านอ๋องด้วยความเคารพ แล้วยกไปให้หลงเฟย

หลังจากที่หยุนชิงเหยียนกินหมดคำสุดท้าย เธอก็วางตะเกียบงาช้างลงด้วยความพึงพอใจ เธอกระพริบตาและสังเกตเห็นว่าหลงเฟยกำลังกินอาหารช้า ๆ การเคลื่อนไหวของเซียวจิ่งเซียนก็ได้รับการฝึกฝนอย่างมาก เธอทำสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม แบบนี้ไม่เหนื่อยเหรอ? ไม่อยากสนใจพวกเขาอีก เธอลุกขึ้นยืน แล้วพูดกับเสี่ยวเถาว่า "เสี่ยวเถา เรากลับไปที่ห้องกันเถอะ"

"เจ้าค่ะ คุณหนู" เสี่ยวเถารีบวางอาหารในมือลงทันที

"ถือไว้ เจ้ายังไม่ได้กินข้าวเลย เจ้าไม่หิวหรือ?" หยุนชิงเหยียนหยิบข้าวบนโต๊ะ แล้วยื่นใส่มือของนางอีกครั้ง

"คุณหนู นี่มัน..." เสี่ยวเถาแอบเหลือบมองท่านอ๋องที่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วลังเล ได้หรือไม่? ท่านอ๋องจะหาข้ออ้างลงโทษคุณหนูอีกหรือไม่?

"อย่าลีลา กลับห้อง" หยุนชิงเหยียนจ้องเขม็งนาง จริง ๆ เลยนะ ถ้ามีปัญหาอะไรเธอรับไว้เอง นางจะกลัวอะไร? เสี่ยวเถาจึงเดินตามหลังเธอ

หยุนชิงเหยียนเพิ่งเดินออกจากประตู แล้วหันกลับมา