พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 25

หลงเฟยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มอย่างจริงใจ ตรงไปตรงมา และไร้เดียงสาเช่นนี้

"ยังยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ? ตักข้าวให้ข้า" เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง เซียวจิ่งเซียนก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง" สาวใช้จุดที่อยู่ข้าง ๆ รีบยกข้าวมาให้ท่านอ๋องด้วยความเคารพ แล้วยกไปให้หลงเฟย

หลังจากที่หยุนชิงเหยียนกินหมดคำสุดท้าย เธอก็วางตะเกียบงาช้างลงด้วยความพึงพอใจ เธอกระพริบตาและสังเกตเห็นว่าหลงเฟยกำลังกินอาหารช้า ๆ การเคลื่อนไหวของเซียวจิ่งเซียนก็ได้รับการฝึกฝนอย่างมาก เธอทำสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม แบบนี้ไม่เหนื่อยเหรอ? ไม่อยากสนใจพวกเขาอีก เธอลุกขึ้นยืน แล้วพูดกับเสี่ยวเถาว่า "เสี่ยวเถา เรากลับไปที่ห้องกันเถอะ"

"เจ้าค่ะ คุณหนู" เสี่ยวเถารีบวางอาหารในมือลงทันที

"ถือไว้ เจ้ายังไม่ได้กินข้าวเลย เจ้าไม่หิวหรือ?" หยุนชิงเหยียนหยิบข้าวบนโต๊ะ แล้วยื่นใส่มือของนางอีกครั้ง

"คุณหนู นี่มัน..." เสี่ยวเถาแอบเหลือบมองท่านอ๋องที่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วลังเล ได้หรือไม่? ท่านอ๋องจะหาข้ออ้างลงโทษคุณหนูอีกหรือไม่?

"อย่าลีลา กลับห้อง" หยุนชิงเหยียนจ้องเขม็งนาง จริง ๆ เลยนะ ถ้ามีปัญหาอะไรเธอรับไว้เอง นางจะกลัวอะไร? เสี่ยวเถาจึงเดินตามหลังเธอ

หยุนชิงเหยียนเพิ่งเดินออกจากประตู แล้วหันกลับมา

"เจ้าจะทำอะไรอีก?" เซียวจิ่งเซียนมองหยุนชิงเหยียนอย่างเย็นชา

"ข้าไม่ได้หาเจ้า" ดวงตาของหยุนชิงเหยียนกวาดผ่านหน้าของเขา และมองตรงไปที่หลงเฟย "ข้าไม่รู้ทาง ขอรบกวนเจ้าช่วยพาข้ากลับไปได้ไหม?" เหตุผลที่เธอหาหลงเฟย นั่นเป็นเพราะเธอรู้ดีว่า แม้ว่าจะให้สาวใช้จุดที่อยู่ข้าง ๆ นำทาง แต่ถ้าไม่มีคำสั่งของเซียนจิ่งเซียน พวกนางก็ไม่กล้า เธอจะทำเรื่องที่เกินความจำเป็นทำไมอีก

หลงเฟยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "ข้าจะพาเจ้ากลับไป"

"ขอบใจนะ" หยุนชิงเหยียนยิ้มอย่างซาบซึ้ง และทันใดนั้นก็มองไปที่เซียวจิ่งเซียนอีกครั้ง "ขออภัยท่านอ๋อง อาหารเช้าของวันพรุ่งนี้ สามารถไปส่งที่ห้องของข้าได้หรือไม่?"

"หยุนชิงเหยียน เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครงั้นหรือ?" ริมฝีปากของเซียวจิ่งเซียนยกขึ้นพร้อมกับถ้อยคำประชดประชัน

"ข้าเป็นใคร? เจ้าไม่รู้งั้นหรือ? ข้าเป็นถึงพระชายาของจวนอ๋องแห่งนี้ ไม่ว่ายังไงก็อยู่ใต้คนเดียว อยู่เหนือหมื่นคน" หยุนชิงเหยียนเงยหน้าขึ้นและมองดูเขาอย่างทะนงตัว

"พระชายางั้นหรือ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นพระชายาจริง ๆ หรือ" เซียวจิ่งเซียนเยาะเย้ย และจู่ ๆ ก็สั่งอย่างเย็นชา "เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป อาหารการกินทั้งหมดของพระชาบา ต้องให้นางจัดการเอง ไม่ว่าใครก็ห้ามช่วย ไม่เช่นนั้น ข้าจะไม่ปล่อยผ่านแน่นอน" เขาจงใจเน้นทุกคน

หลงเฟยยิ้มเบา ๆ เขาได้ยินคำเตือนในคำพูดของท่านพี่อย่างชัดเจน และเขาก็รู้ด้วยว่านี่เขากำลังจงใจกลั่นแกล้ง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคุณหนูตระกูลหยุนถูกตามใจมาตั้งแต่เกิด ไม่ต้องพูดถึงทำกับข้าว คาดว่าขนาดห้องครัวก็ยังไม่เคยเข้าไปด้วยซ้ำ

"ได้" หยุนชิงเหยียนมองดูเขาอย่างเหยียดหยาม เขาคิดว่าแบบนี้เขาก็จะสามารถกลั่นแกล้งเธอได้หรือ? กลัวว่าเขาคิดใคร่ครวญมาอย่างดี ก็คิดไม่ถึงว่าเธอนั้นข้ามเวลามา แค่ทำอาหาร สำหรับเธอมันเป็นแค่เรื่องง่าย ๆ