พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 6

เมื่อกี้นี้หยุนชิงเหยียนเปลือยเปล่าหมดไม่เหลือ มีผิวขาวราวกับหิมะ ลำตัวที่อ่อนนุ่ม และเชอร์รี่สีชมพู เธออดไม่ได้จุดที่จะรู้สึกอาย และพูดด้วยความโกรธว่า "ไอ้สารเลว ไอ้เวร แน่จริงเจ้าก็ปล่อยข้าไป ข่มขืนผู้หญิง เจ้ายังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม?....."

เซียวจิ่งเซียนแค่มองนางอย่างเย็นชา มองดูปากเล็ก ๆ จุดที่กำลังเปิดและปิดด้วยความโกรธ จู่ ๆ ก็มีแรงกระตุ้นที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในร่างกายของเขา และทันใดนั้นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

"อื้อ..." หยุนชิงเหยียนที่กำลังด่าอย่างเมามัน เบิกตากว้างขึ้นมา และมองดูใบหน้าที่ขยายใหญ่หลายเท่าอยู่ตรงหน้าเธอ เธอสัมผัสถึงจูบอันเร่าร้อนของเขา และการรุกรานที่กดขี่ข่มเหงของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ ฝ่ามือของเขากำลังจับหน้าอกของเธอ

ทันใดนั้นก็เห็นความดูถูกเหยียดหยามในดวงตาของเขา เธอไม่ใจอ่อนแล้ว จ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายตรงหน้าเธอ ทันใดนั้นเธอก็อ้าปากออก และในตอนที่เขากำลังจะแหย่ลิ้นเข้ามาพัวพันกับเธอ เธอก็กัดลิ้นของเขาอย่างแรง

"ให้ตายเถอะ" เซียวจิ่งเซียนผลักนางออกไปด้วยความเจ็บปวด ถอยหลังไปสองก้าว แล้วมองเลือดสดของเขาที่ยังติดอยู่ตรงมุมปากของนาง นางมองเขาอย่างได้ใจ ความโกรธที่ฉายออกมาจากดวงตาสีดำ นางกล้าดียังไงมากัดเขา นางคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ

จู่ ๆ เขาก็ผลักนางลงบนเตียงโดยไร้ซึ่งความสงสาร พลิกตัวขึ้นทับนาง และใช้มือดึงสิ่งกีดขวางบนร่างกายส่วนล่างของนางออกด้วยความโกรธ ตอนนี้หยุนชิงเหยียนเปลือยกายต่อหน้าเขา

"ไอ้ผู้ชายสารเลว ถ้าเจ้ากล้าข่มขืนข้า ข้าจะสาปแช่งทั้งบ้านของเจ้าให้ไม่ตายดี..." เมื่อกี้นี้เธอไม่มีความเขินอายอีกต่อไป มีแต่ความโกรธเท่านั้น

เพี๊ยะ...

เสียงตบที่ชัดเจนดังก้องไปทั่วห้อง

เมื่อได้กลิ่นสายเลือดที่มุมปาก หยุนชิงเหยียนก็ตระหนักว่าเธอถูกเขาตบ ตอนนี้เธอเพิ่งรู้สึกถึงความเจ็บปวดแสบร้อนบนใบหน้าของเธอ เขากล้าตบเธอ เธอจ้องมองเขาด้วยความโกรธและกำลังจะอ้าปากด่า ทันใดนั้นเธอก็เห็นดวงตาสีแดงกระหายเลือดของเขา กำลังจะกลืนกินเธอ เธอก็ตกใจมากจนรีบหยุดพูด ไม่รู้ว่าคำพูดของเธอทำให้เขาขุ่นเคือง

"ด่าสิ ทำไมไม่ด่าแล้ว?" เซียวจิ่งเซียนยื่นมือออกไปบีบคอเรียวของนาง ดวงตาของเขาดูน่ากลัว และในหัวมีแต่ภาพการตายอันน่าสลดใจของมารดาของเขาก็ปรากฏขึ้น เขาระงับความโกรธในใจ และมือของเขาเพิ่มแรงมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"อือ" หยุนชิงเหยียนซึ่งขยับตัวไม่ได้เลย ส่งเสียงได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ใบหน้าของเธอเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีซีด จากสีขาวเป็นสีเขียว และจากสีเขียวเป็นสีม่วง ลำคอของเธอดูเหมือนถูกคีมหนีบไว้ และหน้าอกของเธอก็เต็มไปด้วความเจ็บปวดรวดร้าว ในหัวดังอื้อ แขนขาค่อย ๆ อ่อนแรง ภาพรอบ ๆ ตัวพร่ามัว จู่ ๆ ตรงหน้าก็มีดาวหลายดวงปรากฏขึ้น ดูเหมือนความรู้สึกกำลังจมเข้าสู่ความมืด...

ทันใดนั้นเซียวจิ่งเซียนก็ปล่อยนางไป ดวงตาสีดำคมจ้องมองตรงไปที่นางตรง ๆ เม้มริมฝีปากบางไม่พูดอะไรเลย ใบหน้าที่มืดมนอย่างยิ่งของเขา ดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็งพันปี