ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก นิยาย บท 6

ฟู่เซียวหานกลับมาก่อนมื้อเย็น

เมื่อเห็นหลานชายของตนเอง คุณนายใหญ่ย่อมยิ้มด้วยความดีใจ ดึงมือของฟู่เซียวหานเอาไว้ตลอดพร้อมทั้งถามด้วยความห่วงใย

“ดูสิ ผอมลงอีกแล้ว” คุณนายใหญ่พูดขึ้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “ดูหลานใช้ชีวิตเข้าสิ ทำไมถึงได้ผอมลงกว่าตอนก่อนแต่งงานมากขนาดนั้น ภรรยาของหลานดูแลหลานยังไง?”

คำพูดประโยคนี้ของเธอ เห็นได้ชัดว่าหมายถึงซังหนี่

ซังหนี่ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด ซังฉิงกลับพูดขึ้นว่า “คุณย่า อย่าเข้าใจพี่สาวของหนูผิดสิคะ พี่สาวของหนูยุ่งทุกวันเลยค่ะ ได้ข่าวว่าพี่มีการ์ตูนอีกเล่มที่กำลังจะตีพิมพ์ คุณย่าไม่สังเกตเห็นเหรอคะว่าพี่สาวของหนูก็ผอมลงไปเยอะเหมือนกัน? เมื่อวานหนูเห็นยังสงสารเลยค่ะ”

ดูเหมือนปากของซังฉิงกำลังช่วยพูดแทนซังหนี่

แต่ทำไมคำพูดประโยคนี้ฟังดูแปลก ๆ

แน่นอนว่า คงจะมีเพียงซังหนี่คนเดียวเท่านั้น ถึงเข้าใจคำพูดประชดประชันในนั้นออก

หลังจากคุณนายใหญ่ฟังซังฉิงพูดจบ ก็ไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม “การ์ตูนอะไร? ของไม่เข้าท่าพวกนั้นอีกแล้วเหรอ เธอนี่มัน...”

คุณนายใหญ่เตรียมที่จะสั่งสอน ฟู่เซียวหานก็ตัดบทขึ้นมาทันที “เตรียมตัวกินข้าวได้หรือยังครับ?”

“เซียวหาน หลาน...”

คุณนายฟู่เองก็เอ่ยปากได้ทันเวลาเช่นกัน “คุณแม่คะ เซียวหานก็โตป่านนี้ สามารถดูแลตัวเองได้แล้วค่ะ”

เธอพูดขนาดนี้แล้ว คุณนายใหญ่ทำได้เพียงกลืนคำพูดกลับลงไปเท่านั้น

จากนั้น เธอหันหน้าไปหาซังฉิง “ยังไงซะยัยหนูฉิงของพวกเราก็เป็นเด็กดี รู้ความ รู้จักดูแลคนอื่น ตอนนั้นถ้าหากไม่ใช่เพราะว่า...”

เหมือนกับสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ เสียงของคุณนายใหญ่ค่อย ๆ จางหายไป

คุณนายฟู่ก็เอ่ยขึ้นมาได้จังหวะพอดี “ซังหนี่ คุณพ่อคุณแม่ของหนูยังไม่กลับมาเหรอจ๊ะ?”

น้ำเสียงฟังดูแหลมเล็กน้อย ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

ซังฉิงก็รู้ว่าตนเองเสียมารยาท

เธอกัดริมฝีปาก ถึงได้กล่าวต่อ “ตอนนี้...ตอนนี้หนูยังไม่คิดเรื่องนี้ค่ะ!”

คุณนายฟู่ไม่พูดอะไร เพียงแต่หรี่ตามองเธอเท่านั้น

แน่นอนว่าซังฉิงไม่กล้าสบตาเธอ จึงหันหน้าไปหาฟู่เซียวหานเสียเลย “พี่เซียวหาน ตอนนี้...ตอนนี้ฉันยังไม่อยากคุยเรื่องการแต่งงาน พี่ช่วยฉัน...”

——พี่เซียวหาน

เมื่อซังหนี่ได้ยินคำเรียกนี้ ก็อยากจะหัวเราะออกมาทันที

แต่มุมปากของเธอยังไม่ทันยกขึ้น เธอก็ได้ยินคำตอบของฟู่เซียวหาน “ในเมื่อซังฉิงไม่เห็นด้วย ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะครับ คุณแม่ครับ เรื่องนี้...วันหลังค่อยว่ากันเถอะครับ”