สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 735

เดินได้สักพัก มองดูตำหนักและทางเดินข้างๆ ขมับเย้นหว่านกระตุกใหญ่ รู้สึกจะเดินมั่วอีกไม่ได้แล้ว

ไม่งั้นไม่เพียงแต่หาโห้หลีเฉินไม่เจอ อาจจะบังเอิญเจอซาอินติก็ได้

อย่างนั้นก็เข้าถ้ำเสือแล้วจริงๆ

คิดได้แบบนี้ เย้นหว่านก็เดินไปด้านหน้าต่อ ตั้งใจเดินไปทางเดินเล็ก หยุดรอคนเดินผ่านข้างๆ

ไม่นาน ก็เห็นผู้หญิงที่ถือถาด เดินกันมาเป็นขบวนเรียบร้อย

พวกเธอใส่ชุดเหมือนกัน ทั้งสาวทั้งสวย เหมือนกับสาวรับใช้ในวังโบราณเลย

แต่งตัวและทำงานแบบนี้ในวัง โดยทั่วไปแล้วก็มีแต่คนในวังเท่านั้น

เย้นหว่านรีบเดินไปข้างหน้า ยิ้มและพูดกับผู้หญิงนำขบวนว่า

“ขอโทษที รบกวนหน่อยนะ ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?”

ผู้หญิงนำทาง พอเห็นเย้นหว่าน ก็กำลังจะเคารพ แต่พอเห็นเธอสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา และไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน ก็จึงสงสัยและขมวดคิ้วเป็นปม

ทำสีหน้าคิ้วขมวด ถามอย่างระวังว่า

“เธอเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่?”

เย้นหว่านเหนื่อยใจ หยิบป้ายดยุกออกมาอีกครั้ง

“ฉันเป็น……”

“คุณหนูเย้น!”

ผู้หญิงพูดอย่างตกใจ ต่อมาสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที รีบโค้งคำนับเก้าสิบองศา พูดว่า “ขออภัย ที่ฉันจำคุณในตอนแรกไม่ได้ ไม่เคารพคุณ โปรดลงโทษฉันด้วยเถอะ”

ผู้หญิงด้านหลังเธอก็รีบโค้งคำนับเก้าสิบองศาเหมือนกัน

เย้นหว่านกระตุกมุมปาก รับรู้ได้ถึงประโยชน์ของป้ายดยุกอีกครั้ง

เธออยู่ในวังนี้ ไม่ต้องพูดเลยด้วยซ้ำ อยากทำอะไร แค่เอาป้ายดยุกออกมาก็พอแล้ว

เธอก็รับรู้ทีหลังแล้ว ทำไมเซอร์ยุนซีถึงได้หยิ่งผยอง และมั่นใจว่าเธอจะต้องแต่งงานกับเขา

ผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตก็ไม่เคยมีใครขัดคำสั่ง ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร

ถูกเลี้ยงดูอย่างดีและยังถูกตามใจมาแต่เด็กของแท้เลยสินะ

“ไม่เป็นไร”

เย้นหว่านปัดมือ “เธอมีเวลาไหม ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ?”

“มีค่ะ มี”

ผู้หญิงรีบเอาถาดในมือให้ผู้หญิงด้านหลัง ดูกระตือรือร้นมาก “คุณหนูเย้นเชิญพูดเลยค่ะ ขอแค่เป็นเรื่องที่ฉันทำได้ บุกน้ำลุยไฟ ฉันก็ยอมค่ะ”

“ไม่หรอก ไม่ต้องถึงขั้นบุกน้ำลุยไฟก็ได้ แค่อยากให้เธอนำทางให้หน่อย ฉันอยากไปหาคนที่กระทรวงการต่างประเทศน่ะ”

“กระทรวงการต่างประเทศ? ยังห่างจากตรงนี้อยู่มาเลยนะคะ”

ผู้หญิงสงสัยเย้นหว่านจะไปกระทรวงการต่างประเทศทำไมถึงมาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอพูดอย่างจริงใจว่า

“ตอนนี้ฉันนำทางคุณไปได้เลยค่ะ”

มีคนนำทาง มีประสิทธิภาพมากกว่าเธอเดินคนเดียวอีก

เย้นหว่านก็ยินดีอย่างมาก เธอยิ้มและพูดว่า “งั้นรบกวนเธอหน่อยนะ”

ผู้หญิงได้รับคำชม ก็เดินถอยหลังไปสองก้าว

“นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำค่ะ”

เธอจะกล้าให้ผู้มีตำแหน่งสูงศักดิ์ขอบคุณตัวเองได้ยังไงกัน?

เห็นผู้หญิงก้มหน้าลง เย้นหว่านก็รู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย

ที่นี่ไม่เพียงแต่ผู้หญิงที่ต้องก้มหัวต่อผู้ชาย ในวัง ก็เหมือนมีกฎเกณฑ์ดังเดิม ต้องคุกเข่าเคารพรับใช้คนของราชวงศ์ เหมือนกับทาส

พื้นที่แบบนี้ มีเทคโนโลยีและชีวิตที่ก้าวหน้า แต่กลับไม่มีความคิดที่ก้าวหน้าเหมือนยุคสมัยกับความปรองดอง

และสถานที่ของห่างไกล แทบจะเป็นพื้นที่ที่คนตามหาได้ยาก ก็จึงทำให้อำนาจราชวงศ์อยู่คงนานและมั่นคง อยากปฏิวัติ ก็เป็นเรื่องยากที่จะเกิดขึ้นมาได้