สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 734

เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่เพียงแต่เธอที่อันตราย ยังจะทำให้ฉู่ฉู่และบอดี้การ์ดสี่คนตกอยู่ในอันตรายด้วย

เป็นการโดยกระทำฝ่ายเดียว

เธอจะรออยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว!

เย้นหว่านตัดสินใจ พูดกับบอดี้การ์ดทั้งสี่คนว่า

“พวกนายส่งฉันเข้าวัง”

บอดี้การ์ดสี่คนกับฉู่ฉู่ตะลึงกันเป็นแถบ

“คุณหนูเย้น ในวังมีการป้องกันที่แน่นหนา พวกเราคงเข้าไปไม่ได้ และถ้าไปเดินอยู่หน้าประตูวัง อาจจะถูกจับได้ง่ายกว่าเดิม”

พวกเขาไม่รู้ว่าซาอินติจะทำร้ายเย้นหว่าน แต่ก็กังวลคุณป้าที่บ้าคลั่งคนนั้น ถ้ารู้ว่าเย้นหว่านอู่ที่ไหน อาจจะไปโวยวายถึงหน้าประตูวังได้

ถึงตอนนั้น จะยิ่งอับอายกันไปใหญ่

เย้นหว่านส่ายหน้า สายตาเด็ดเดี่ยว

“ฉันมีวิธีเข้าวัง พวกนายส่งฉันไปก็พอแล้ว”

แผนการในตอนนี้ มีเพียงเดินทางไปเอง ไปหาโห้หลีเฉินก่อน อยู่ข้างโห้หลีเฉิน เธอถึงจะปลอดภัยที่สุด

อีกอย่าง ซาอินติอาจจะคิดไม่ถึงว่า เธอจะใจกล้าถึงขนาดเข้าวังได้

พื้นที่ของซาอินติ อันตรายมากที่สุด แต่ก็เป็นแหล่งที่ปลอดภัยมากที่สุด

เห็นเย้นหว่านตัดสินใจเด็ดขาด บอดี้การ์ดทั้งสี่แม้จะยังคงค้างคาใจ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตกลงตามความคิดเย้นหว่าน

เพราะยังไงถ้าให้เย้นหว่านอยู่ด้านนอกต่อไป พอตกดึก ก็ไม่ปลอดภัยแล้ว

ในประเทศนี้ ไม่มีโรงแรมที่ให้ผู้หญิงไปพักหรอกนะ

เย้นหว่านตลอดทางก็หลบหมู่ผู้คนอยู่ตลอด ใช้เวลาอยู่นานมาก มาถึงประตูข้างๆของวัง

ในนี้ เหมือนกับวังขาว มีทหารที่สวมชุดเต็มยศเฝ้าอยู่

ในมือยังมีปืนจริงและกระสุนจริง

ท่าทางดุดัน แค่มองไปไกลๆ ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้มากแล้ว

เย้นหว่านสูดหายใจเข้า เดินเข้าไป ยังไม่ถึงห้าเมตรเลย กระบอกปืนสีดำก็จ่อเข้าที่ขมับเธอ

ทหารคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างดุดันว่า

“ที่นี่เป็นเขตวังหลวง คนนอกอย่าริอ่านเข้าใกล้! ออกไป”

อย่าว่าแต่เข้าไปเลย แค่เข้าใกล้ก็ไม่ได้

ฉู่ฉู่นานๆทีออกบ้าน เห็นภาพแบบนี้ครั้งแรก ก็กลัวจนใบหน้าซีดเซียว ตัวแข็งทื่อไปหมด

เธอจับแขนเสื้อเย้นหว่านเบาๆ พูดเสียงเบาว่า

“เสี่ยวหว่าน ดูสิพวกเราเข้าไปไม่ได้จริงๆ รีบออกไปกันเถอะ”

บอดี้การ์ดสี่คนก็มีสีหน้าลำบากใจ รู้สึกการออกมาครั้งนี้ของเย้นหว่านคงเสียเที่ยวแล้ว

หรืออาจเป็นเพราะครั้งก่อนที่ผ่านความเป็นความตายมา ถูกหยุนซือห้านทรมานจนมีใจกล้า ตอนนี้เห็นกระบอกปืนสีดำ เธอกลับไม่กลัวขนาดนั้นแล้ว

เย้นหว่านส่ายหน้า “พวกนายหาที่ลับๆด้านนอกรอฉันก็พอ”

พูดแล้ว เย้นหว่านก็เดินไปข้างหน้าคนเดียว

ทหารที่ตักเตือนเห็นเย้นหว่านเดินมาข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ก็ยิ่งตื่นตระหนกเข้าไปอีก เขาเหนี่ยวไกปืนขึ้นเสียงดัง “แครก”

เขาตะโกนเสียงดังว่า “หยุด! เธอเดินมาอีกก้าว ฉันยิงจริงด้วย!”

กล้าบุกเข้าวัง ยังเป็นผู้หญิงอีก เขามีสิทธิ์สังหารตอนนี้เลย

เย้นหว่านแข็งใจรนหาที่ตาย หยุดยืนอยู่ในสองเมตร

เธอจ้องมองทหาร พูดว่า

“ทหารท่านนี้ ฉันอยากเข้าวังไปหาพี่ชายฉันน่ะ”

“ไม่มีการเรียกพิเศษ ใครก็เข้าไปไม่ได้ เธอหาใครก็ไม่ได้ กลับไป”

เสียงเข้มงวด ไม่มีพื้นที่ให้ต่อรองเลย