สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 791

เย้นหว่านวิ่งเร็วมาก ใช้ความเร็วสุดชีวิตนี้พุ่งไป แค่แป๊บเดียวก็วิ่งไปไกลมากแล้ว แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้น เธอก็ยังได้ยินเสียงปืนแว่วๆ อยู่ดี

เสียงปืนที่ดังขึ้น ก็เหมือนกับว่าทุบลงมาบนตัวเธอยังไงอย่างงั้น ทำให้เธอแข็งทื่อและเย็นเฉียบไปทั้งตัว

ข้างใน เกิดการปะทะขึ้นแล้วหรอ

กระสุนนั้นมันไม่มีตา โห้หลีเฉินเป็นคนคนหนึ่ง ยังต้องเจ็บหนักขนาดนั้น เขารับมือไหวได้ยังไงกัน

บนหน้าผากของเย้นหว่านนั้นมีเหงื่อออกเป็นชั้นๆ ขึ้นทันที ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้น

โห้หลีเฉินกำลังหลอกเธออยู่!

เขารู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้คำพูดมายื้อซาอินติไว้นานๆ ได้ แล้วก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่รอตั้งชั่วโมงหนึ่ง

เขาแค่ให้เธอไป ให้เธอมีชีวิตรอดก็แค่นั้น……

ร่างกายที่ฟิตเปี๊ยะของเย้นหว่าน กระวนกระวาย จนแทบจะหกล้ม

ต่อมา เธอก็กลัวแล้วก็หันตัวกลับไปในทางที่มาในตอนแรกแล้วก็วิ่งกลับไป ตาแดงจนเหมือนว่าจะฉีกออกได้ยังไงอย่างงั้น

เธอกลัวสุดๆ

กลัวว่ากลับไปแล้ว สิ่งที่เห็นนั้นจะเป็นศพของโห้หลีเฉิน

ถึงจะต้องตาย เธอก็จะต้องตายไปพร้อมเขา เธอตัวคนเดียว แล้วจะอยู่ได้ยังไงล่ะ

โกหก คนโกหก

ต่อไปเธอจะไม่เชื่อเขาอีกแล้ว จะไม่มีทางเชื่อเขาอีกแล้ว

ตลอดทั้งทาง รู้สึกว่าระยะทางนั้นไกลกว่าตอนที่เย้นหว่านเดินออกมากว่าสิบเท่าพันเท่าเลยล่ะ

ทุกนาทีทุกวินาที ราวกับกว่าเธอนั้นต้องข้ามผ่านหลายภพชาติอย่างทุกข์ทรมานยังไงอย่างงั้น

ยิ่งเดินกลับไป เสียงปืนก็ยิ่งดังขึ้น แล้วก็ยิ่งแสบแก้วหูมากขึ้น

เธอน้ำตาคลอจนตามัว จนเธอไม่กล้านึกเลยว่าสถานการณ์ตอนนี้ของโห้หลีเฉินนั้นเป็นยังไงบ้าง

จะทรมานขนาดไหน จะน่ากลัวขนาดไหน

“ปังๆๆ ------”

กระสุนนั้นยิงไปที่ต้นไม้หลายนัดต่อกัน

พวกองครักษ์ที่ล้อมอยู่ก็เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

กระสุนหลายนัดบวกกับระยะห่างแล้ว แม้แต่จะชักปืนโห้หลีเฉินก็ยังทำไม่ได้ แค่เขายื่นมือออกมาข้างหนึ่ง ก็คงจะโดนยิงตายแน่นอน

เขาไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว พิงอยู่ที่ต้นไม้ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

สีหน้าของเขาดูสงบและนิ่งเฉยเป็นพิเศษ จนไม่ได้สนใจอันตรายกับลูกกระสุนที่อยู่ข้างหลังแล้ว สายตามองตรงไปทางที่เย้นหว่านเดินจากไป แล้วก็หันกลับมาอย่างอ่อนโยน

เป็นเขาเองที่ผิดสัญญา

หลังจากที่เย้นหว่านกลับมา ก็คงจะโทษเขา คงจะเสียใจแย่เลย

แต่แค่ครั้งนี้ เขากลัวว่าจะไม่ได้เช็ดน้ำตาให้เธออีกแล้ว

“ปัง------”

กระสุนลูกหนึ่งทะลุผ่านขอบลำต้นมา แล้วก็ตั้งใจยิงตรงฝ่ามือของเขา

ร่างกายของโห้หลีเฉินสั่นไปด้วย เขาค่อยๆ ก้มหน้าลง มองดูแผลใหม่ที่เพิ่มมาบนมือ แต่สีหน้านั้นกลับไม่ได้เปลี่ยนอะไร

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว คนพวกนั้นก็มากันแล้ว

“ปังปังปัง!”

เสียงปืนที่ดังกระหึ่ม จู่ๆ ก็ดังขึ้นจากอีกทางหนึ่ง

กระสุนแต่ละนัด ยิงมาที่พวกองครักษ์ที่ล้อมอยู่

เสียงดังเปรี้ยงปร้าง แล้วก็ล้มไปกันสองสามคน

โห้หลีเฉินถึงกับไม่มีชีวิตชีวาเลยจริงๆ ในตื่นเต้นกะทันหัน มองหน้าไปทางต้นปืนที่ยิงมา พอเห็นชัดๆ ว่ามีคนมา หน้าของเขาก็ตึงขึ้นทันที

ตะคอกอย่างโมโหว่า “เธอกลับมาทำไม”

ได้ยินเสียงตะโกนของโห้หลีเฉิน ใจของเย้นหว่านที่ห้อยอยู่ตรงคอหอย ในที่สุดก็ร่วงหล่นลงมา

ยังดีที่ เธอมาทันแล้ว

เขายังไม่ตาย

เธอไม่ได้รอช้า เอามือหยิบปืนขึ้นมา ใช้ประโยชน์จากการได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ หันหน้าไปทางกลุ่มคน แล้วยิงปืนออกไปไม่หยุด

ทะลุผ่านต้นไม้ใบหญ้าเสียงดังสนั่น แล้วเธอก็เห็นคนล้มลงบนพื้นทีละคนๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เย้นหว่านฆ่าคน

แต่เธอกลับกลัวจนตัวชาไปหมด เหมือนกับหุ่นยนต์ยิงปืนยังไงอย่างงั้น แล้วก็ยิงต่อเนื่องไม่หยุด