สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 792

พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เย้นหว่าน เธอเก็บปืนไว้นะ แล้วเดี๋ยวก็หลบอยู่ตรงนั้น พวกเขาต้องส่งคนมาสำรวจอีกแน่นอน ตอนที่คนน้อยๆ นั้น ฉันจะยิงปืนให้แม่น แต่ถ้าคนเยอะ เธอก็ยิงปืนพร้อมกันทั้งสองกระบอก ยิงมั่วแบบเมื่อกี้ก็พอ”

จะยิงปืนฆ่าคนอีกแล้วหรอ

เย้นหว่านจับปืนที่เย็นเฉียบอยู่ในมือ ก็รู้สึกว่าหนักอย่างกับพันโล ความเย็นของตัวปืนนั้นก็เหมือนจะแพร่เข้ามาในร่างกายของเธอ ทำให้เธอปฏิเสธอย่างไม่สบายใจ

แต่เธอกลับจับปืนอยู่ในมือไว้แน่น ฝืนเก็บความกลับในใจเอาไว้ แล้วพยักหน้าอย่างเข้มแข็ง

“ได้ ถ้าพวกมันกล้ามา ฉันจะยิงพวกมันให้ตายไปเลย”

ในเวลาที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายนั้น เธอไม่กล้าที่จะกลัวอีกแล้ว

ทั้งชีวิตของเธอ และชีวิตของโห้หลีเฉิน ก็อยู่ที่นี่ทั้งนั้น

เสียงของเย้นหว่านเพิ่งจะจบลง และแล้ว ก็มีองครักษ์คนหนึ่ง เดินมาสำรวจทางนี้

เขาพิงไปที่หลังต้นไม้ เหมือนว่าอยากจะสำรวจอย่างละเอียด

โห้หลีเฉินมองดูเขาอย่างเยือกเย็น แล้วค่อยๆ หยิบปืนขึ้นมา แล้วก็ยิง------

กระสุนนั้นแม่นจนยิงไปที่กลางคิ้วของคนคนนั้น

ก็ล้มลงไปกับพื้น เกิดความเงียบแปลกๆ ขึ้นในที่เกิดเหตุ

เสียงปืนทำให้เส้นประสาทของเย้นหว่านตึงเครียดอีกครั้ง และร่างกายของเธอก็เข้าสู่สภาวะตื่นตระหนก เธอมองไปที่ โห้หลีเฉินและเธอก็ได้สังเกตเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างมีสติ

พื้นที่เขายืนอยู่นั้น เปียกโชกไปหมด

แล้วสีเสื้อสูทขอบเขา ก็เข้มผิดปกติ

ด้วยองศาที่เขานั่งนั้น ทำให้เธอมองไม่เห็นข้างหลังของเขา แต่เธอก็จินตนาการได้ว่า เขาบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน

เลือดเยอะขนาดนั้น เขาทนมาถึงตอนนี้ได้ยังไง

ตอนนี้ยังต้องยิงปืนอย่างมีสติอีก เย้นหว่านนั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าโห้หลีเฉินนั้นต้องรับมือกับอะไรบ้างกันแน่

ขอบตาของเธอแดงไปหมด จับปืนไว้แน่นๆ โมโหจนอยากจะฆ่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นตายไปให้หมด

คนพวกนี้ ตายไปซะ ตายไปซะ

โห้หลีเฉินฝืนมาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเย้นหว่านเข้ามาอย่างกะทันหัน ลมหายใจที่เขากำลังฝืนอยู่ ก็คงจะหมดไปแล้ว

แต่เธอมาแล้ว

ก็เหมือนกับว่าเติมพลังให้เขาใหม่ยังไงอย่างงั้น ทำให้เขามีเหตุผลที่จะต้องอยู่ต่อไปให้ได้

แต่ความอ่อนล้าและความเจ็บปวดของร่างกายนั้นมันเป็นเรื่องจริง ปืนที่ยิงไปนัดหนึ่งเมื่อกี้ ร่างกายของโห้หลีเฉินก็เจ็บปวดราวกับว่าจะแตกสลายได้ยังไงอย่างงั้น

จนสีหน้าของเขานั้นซีดขาวไปหมด

แต่ซาอินตินั้นไม่ได้ให้เวลาเขาได้พักหายใจเลยสักนิด

คนหนึ่งตายไปแล้ว แล้วก็มาอีกสองคน แบ่งกันสำรวจกันคนละตำแหน่ง

โห้หลีเฉินสุดหายใจเข้าทีหนึ่ง ยกมือขึ้น “เปรี้ยงๆ” สองนัด แล้วก็ล้มไปอีกสองคน

ซาอินติโมโหจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

องครักษ์บอกว่า “องค์หญิงขอรับ กระผมสงสัยว่าฝั่งตรงข้ามนั้นไม่ได้มีแค่สองคนขอรับ เมื่อกี้โห้หลีเฉินจงใจทำเป็นอ่อนแอ เพื่อหลอกให้พวกเราเข้าไป อยากจะทำลายพวกเราให้หมด ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คนของพวกเราก็จะน้อยลงไปเรื่อยๆ แล้วก็โดนพวกมันฆ่าตายจนหมดนะขอรับ”

“งั้นนายก็ว่ามาสิว่าต้องทำยังไง” ซาอินติโมโหจนตะคอกออกมา

สีหน้าขององครักษ์ประหม่าไปหมด ลังเลไปสักพัก แล้วก็พูดเบาๆ ว่า “พวกเราต้องถอยทัพก่อนขอรับ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป จะโจมตีได้ยาก ตำแหน่งขอพวกเราก็เสียเปรียบมากด้วยขอรับ”

ฝั่งของพวกเขานั้นมองไม่เห็นความเคลื่อนไหวของฝั่งโห้หลีเฉิน แต่ทางฝั่งของโห้หลีเฉินนั้น สามารถมองเห็นความเคลื่อนไหวของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

พวกเขาเดินออกไป แต่ละคนต่างก็เป็นเป้าหมายทั้งนั้น

ถ้าปะทะกับแค่คนเดียวก็ยังดีหน่อย สามารถใช้กลยุทธ์ได้ ตายไปไม่กี่คนแล้วก็พุ่งเข้าไปเลย แต่ฝั่งตรงข้ามนั้นไม่ได้มีแค่คนเดียว บางทีอาจจะไม่ได้มีแค่สองคนด้วยซ้ำ ปะทะรุนแรงขนาดนั้น ถ้าคนเขาพวกเขาพากันกรูเข้าใจ กลัวว่ายังไม่ได้เดินเข้าไป ก็ตายกันหมดซะก่อนแล้ว

“องค์หญิงขอรับ ยังไงพระราชวังก็เป็นพื้นที่ของเรา พวกเราเปลี่ยนที่ให้ได้เปรียบพวกมันหน่อยก็ยังได้นะขอรับ หรือว่าจะกลับไปเปลี่ยนโล่แล้วก็อาวุธ……”

“สวะ!”

ซาอินติโมโหจนด่าออกมา แววตานั้นโหดเหี้ยมสุดๆ