สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 790

โห้หลีเฉินยื่นมือออกมาช้าๆ ฝ่ามือที่กว้างใหญ่วางลงแก้มของเย้นหว่าน เช็ดคราบน้ำตาบนหน้าเธอ

ท่าทางของเธอ ยังคงอ่อนโยน น้ำเสียงก้าวร้าวเล็กน้อย

“เชื่อฟังนะ รีบไป......ผมรอคุณมาช่วยอยู่นะ”

ฝ่ามือของโห้หลีเฉินยังคงอบอุ่นเช่นเคย ให้ความอบอุ่นกับผิวที่เย็นเฉียบของเธอ แต่ตอนนี้ เธอกลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น เข้าไปในใจเธอตามผิวกายของเธอ

เธอรู้สึกถึงแค่ความกลัว ความสับสนวุ่นวายที่เหน็บหนาว

น้ำตาของเย้นหว่านพร่ามัวไม่ชัดเจน ส่ายหัวอย่างสะอึกสะอื้น “ไม่ ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่กับนาย”

เธอจะทิ้งเขาที่บาดเจ็บไว้ที่นี่ได้อย่างไร

จู่ๆโห้หลีเฉินก็ดึงมือกลับ แล้วผลักไหล่ของเย้นหว่านอย่างแรง

เย้นหว่านไม่ทันตั้งตัว นั่งลงพื้นเต็มตูดเลย ถึงขั้นรู้สึกเจ็บที่ไหล่เล็กน้อย

เธอตกตะลึง โห้หลีเฉินไม่เคยหยาบกระด้างกับเธอแบบนี้มาก่อน

โห้หลีเฉินมองท่าทีที่นั่งลงกับพื้นของเย้นหว่าน ลนลานเล็กน้อย แต่เขากลับกลบเกลื่อนได้อย่างรวดเร็ว เขาสีหน้าบึ้งตึง พูดเสียงเข้มว่า

“เย้นหว่าน ถ้าคุณไม่ไป พวกเราสองคนก็ต้องตายที่นี่ แม้จะเพื่อการมีชีวิตรอดของผม คุณไปหาคนมาช่วย ไม่ได้เหรอ?”

น้ำเสียงตำหนิ ทำให้สีหน้าของเย้นหว่านซีดขาว หัวใจราวกับมีก้อนหินใหญ่ทับอยู่

เขาพูดถูก แต่......

เย้นหว่านน้ำตาเอ่อ คำพูดก้ำกึ่งอยู่ในลำคอ รู้สึกแย่มาก

ในขณะนี้ มีเสียงของซาอินติลอยมาในที่ไม่ไกล “โห้หลีเฉินตายหรือยัง? พวกนาย รีบมาหาให้ฉัน อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องพบศพ”

จากนั้น เสียงฝีเท้าก็เดินมาทางทิศทางนี้ห่างๆ

ระยะทางไม่ไกล ประมาณสองสามก้าวก็สามารถเดินมาถึงที่โห้หลีเฉินตรงนี้

ร่างกายของเย้นหว่านเหยียดตรง

แววตาของโห้หลีเฉินเต็มไปด้วยความเย็นชา ในสายตามีความตั้งใจแรงกล้าที่ดุร้าย เขาถือปืน แขนอ้อมผ่านคอ ‘ปังปังปัง’ยิงไปสามนัดที่ข้างหลังของเขา

ทันใดนั้น ฝีเท้าทางด้านก็วุ่นวายไปหมด เหล่าองครักษ์ซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว

มีตนร้องอย่างตกใจ “เขาแย่งปืนไป องค์หญิงระวังจะได้รับบาดเจ็บจากกระสุน”

ซาอินติกลับพูดอย่างตื่นเต้น “โห้หลีเฉิน นายใช่ไหม? นายยังไม่ตายใช่ไหม?”

“แน่นอนฉันยังไม่ตาย”

โห้หลีเฉินตอบกลับอย่างเย็นชา กดเสียงต่ำลง แต่ราวกับใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เขามีในตอนนี้ น้ำเสียงดังมาก

ในน้ำเสียงของซาอินติ มีความดีใจที่ดูออกได้ชัด

“นายได้รับบาดเจ็บใช่ไหม? นายรีบออกมา ฉันให้คนทำแผลให้นายดีไหม?”

โห้หลีทำเสียงหึ “ผมออกมา ก็จะโดนคุณฆ่าอีกรอบไม่ใช่เหรอ?”

ซาอินติรีบอธิบาย “ฉันไม่ได้จะฆ่านาย ฉันไม่ได้ให้คนยิงนาย โห้หลีเฉิน ขอแค่นายละทิ้งเย้นหว่าน ฉันรับประกันว่านายจะไม่ตกอยู่ในอันตรายอีก นายออกมาได้ไหม? ถ้ายังเป็นแบบนี้ นายจะเสียเลือดเยอะนะ”

ในน้ำเสียง มีความเจ็บใจและกังวล แต่ในขณะเดียวกันกลับไม่ยอมถอยให้สักนิด จะเอาชีวิตของเย้นหว่านให้ได้

โห้หลีเฉินไม่ได้สนใจในคำอธิบายของซาอินติ ในตอนที่เธอพูด สายตาจ้องมองตรงไปที่เย้นหว่าน เร่งเสียงต่ำ

“เห็นไหม? เธอไม่ฆ่าผมหรอก ผมสามารถถ่วงเธอเอาไว้ได้ เธอวิ่งเร็วหน่อย ผมก็จะรอด”

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างมึนงง ในใจสับสนว้าวุ่นไปหมด

สวนพฤกษศาสตร์หลวงใหญ่แบบนี้ ในวังก็ใหญ่เหมือนกัน ระยะทางไปบ้านของเวนเดลล์ยิ่งไกลเลย แม้ว่าเธอจะวิ่งด้วยความเร็วแปดร้อยเมตร อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมง

ไปกลับหนึ่งชั่วโมงกว่า โห้หลีเฉิน เขาสามารถถ่วงเวลาไว้นานขนาดนั้นเลยเหรอ?

ในใจของเย้นหว่าน ไม่มั่นใจเลย

“เย้นหว่าน คุณต้องเชื่อใจผมสิ”

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านอย่างจริงจัง ท่าทางมั่นใจ

ทุกครั้งที่เขาให้เธอเชื่อใจเขา เขาก็ไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลย ครั้งนี้ ก็เหมือนกัน

ก้อนหินที่หวั่นไหวไม่นิ่งในใจของเย้นหว่าน ในที่สุดก็พบทางสักที

ช่วงเวลาความเป็นความตาย เธอทำได้เพียงเชื่อใจโห้หลีเฉิน

เขาแข็งแกร่งขนาดนั้น เขาพูดแล้วต้องทำได้แน่นอน!

เย้นหว่านสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจ “ฉันจะรีบไปหาเซอร์ยุนซีให้มาช่วยชีวิตนาย นายต้องรอฉันกลับมานะ อดทนเอาไว้นะ”