ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 1

Chapter 1 ภรรยาตาบอด

วันนี้ ‘หลี่หลงฉาย’ บุตรสาวคนเล็กของตระกูลหลี่ซึ่งเป็นตระกูลทอผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองผิงฉีจะได้หลอมรวมเป็นทองแผ่นเดียวกับ ‘เหยาเสียอี้’ บุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลเหยาซึ่งเป็นตระกูลที่ทำปศุสัตว์ขนาดใหญ่ ส่งออกเนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อแพะไปยังภัตตาคารและหัวเมืองต่างๆ จนมั่งคั่ง

การเกี่ยวดองของตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยนี้ทำให้เมืองผิงฉีถึงกับครึกครื้น สองตระกูลเปิดโรงทานแจกจ่ายอาหารติดต่อกันถึงสามวันสามคืน

ทว่า...

ความจริงแล้วเจ้าสาวที่ควรจะได้แต่งงานกับ ‘เหยาเสียอี้’ หาใช่บุตรสาวคนเล็กของตระกูลไม่ แต่กลับเป็น ‘หลี่ซินเหมย’ บุตรสาวคนโตซึ่งเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาเอก หาใช่บุตรสาวคนเล็กที่เกิดจากอนุภรรยา

ทว่าก่อนวันวิวาห์เพียงสามวัน จู่ๆ หลี่ซินเหมยก็สูญเสียการมองเห็น ดวงตามืดบอดไร้แวว ชีวิตจมหายไปกับความมืดมิดที่แสนอ้างว้าง

นางหวีดร้องเสียใจแทบคลั่ง การที่จู่ๆ โลกทั้งใบไม่สามารถกลับมาสว่างสดใสได้อีกนั้นช่างเจ็บปวดราวกับตายทั้งที่ยังหายใจ

หลี่ซินเหมยนั่งอยู่หน้าโต๊ะกระจกโดยที่ไม่อาจมองเห็นเงาตัวเองในนั้น นางแต่งกายด้วยชุดเจ้าสาวสีแดงมงคลที่ตัดเย็บอย่างประณีตงดงาม เป็นชุดที่จัดเตรียมไว้ตั้งแต่แรกสำหรับแต่งเข้าไปเป็นสะใภ้ตระกูลเหยา ใบหน้าถูกแต่งแต้มสีสันงดงามจนแทบลืมหายใจ หากว่าซินเหมยไม่ตาบอดนางก็จะกลายเป็นสาวงามในเมืองผิงฉีที่ยากจะหาใครเทียบเทียม

“พร้อมหรือยังเจ้าคะคุณหนูใหญ่”

ซินเหมยไม่ตอบทำแค่เพียงพยักหน้าน้อยๆ นางมีสิทธิ์ตอบว่าไม่พร้อมด้วยหรือ แม้ชีวิตจะเป็นของตนเองแต่นางไม่อาจลิขิตทางเดิน จำต้องก้าวไปบนขวากหนามแหลมคมอันเป็นหนทางที่บิดาชี้เป็นชี้ตายอย่างไม่อาจโต้เถียง

‘ไร้ค่า! ตาบอดแบบนี้นับว่าไร้ค่า!’

คำสบถอย่างหัวเสียของบิดาเมื่อได้รู้จากหมอว่านางกลายเป็นหญิงตาบอดภายในชั่วข้ามคืนทำให้ซินเหมยถึงกับสะอื้นไห้ในอกด้วยความปวดร้าว ประมุขตระกูลหลี่ยังคงโวยวายเสียงดังลั่นด้วยความฉุนเฉียว พังข้าวของในห้องนอนของบุตรสาวจนกระจัดกระจายเพื่อระบายความโกรธ

‘เสียหายกันไปหมด งานแต่งงานกำลังจะมีขึ้นอยู่แล้ว แบบนี้จะทำยังไงดีเล่า’

‘ก็ให้หลงเอ๋อร์แต่งแทนสิเจ้าคะท่านพี่’

ซินเหมยยังจำน้ำเสียงของผู้มีศักดิ์เป็นอุนภรรยาของบิดาได้ดี น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวังที่จะได้ยกบุตรสาวเหยียบข้ามหัวนางขึ้นไปสู่ความรุ่งโรจน์

นางมั่นใจว่าการที่นางกลายเป็นหญิงตาบอดก่อนวันวิวาห์ต้องเป็นฝีมือของสองแม่ลูกคู่นี้อย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งสองเกลียดชังนางซึ่งเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลอีกทั้งยังเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาเอก จึงแสดงท่าทางและคำพูดคำจาเหน็บแนมนางมาโดยตลอดอย่างไม่ปิดบัง

‘โชคดีเหลือเกินที่ยังมีหลงเอ๋อร์อยู่ ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี ข้าไม่อยากให้ตระกูลหลี่กับตระกูลเหยาต้องมาผิดใจกันเพราะเรื่องนี้’