ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 2

Chapter 2 สามีใบ้

“ดูสิ...กระท่อมโกโรโกโสยิ่งกว่าเรือนเก็บฟืนหลังเรือนนายท่านหลี่เสียอีก”

สาวใช้บ่นด้วยท่าทางรังเกียจพลางประคองเจ้านายสาวตาบอดให้ก้าวลงจากเกี้ยวอย่างทุลักทุเล เพราะซินเหมยยังไม่คุ้นชินกับการมองไม่เห็นจึงเผลอเหยียบชายกระโปรงตนเองเกือบจะล้มลงหน้าคว่ำ

แม้จะตาบอดแต่ก็รับรู้ได้ว่าเหล่าสาวใช้และบ่าวชายพากันถอนหายใจทำเสียงในลำคออย่างไม่ใคร่พอใจนัก นางจึงเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ อย่างทะนงตน จากนั้นสาวใช้จึงพยุงนางให้ก้าวเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระท่อมหลังเล็กของชายใบ้ที่มีชีวิตอยู่อย่างไร้ตัวตน

“มีใครอยู่มั้ย!”

เสียงคนสนิทของบิดาตะโกนลั่นเรียกหาชายใบ้อย่างวางอำนาจ ซินเหมยยืนนิ่งแทบแข็งเป็นหิน รู้สึกหนักใจกับเหตุการณ์แสนอึดอัดที่ต้องเผชิญ

ชายใบ้เดินออกมาด้วยสีหน้าที่ฉายชัดว่าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด มองคนจากตระกูลหลี่อย่างไม่เข้าใจจุดประสงค์ในการมา อีกทั้งยังมีหญิงงามในชุดเจ้าสาวมาหยุดยืนอยู่หน้าบ้าน นี่มันเรื่องอะไรกัน!

“นายท่านของพวกเรามีเมตตายกบุตรสาวให้เป็นภรรยาของเจ้า รับไว้เสียสิ!”

ว้าย!

ซินเหมยถึงกับตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ถูกผลักที่แผ่นหลังจนนางล้มไปข้างหน้า โชคดีที่มีคนรับไว้ เดาว่าคนที่รับไว้น่าจะเป็นชายใบ้เพราะเขาสวมเพียงแต่กางเกงไม่ได้สวมเสื้อ อีกทั้งหยาดเหงื่อและกลิ่นกายอย่างชายที่ใช้แรงงานกลางแจ้งก็แตกต่างจากกลิ่นตัวบ่าวชายในเรือนสกุลหลี่

เสียงม้าลากเกี้ยวไกลออกไป หลี่ซินเหมยพยายามกดข่มน้ำตาและก้อนแข็งที่แล่นมาจุกอยู่ที่ลำคออย่างยากลำบาก ขอบตาร้อนผ่าว รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเหมือนขยะที่ถูกนำมาทิ้งไว้ข้างถนน หาใช่บุตรสาวของผู้ดีมีชาติตระกูล

นางถูกชายใบ้จับให้ยืนตรงๆ เพื่อทรงตัว นางรู้สึกราวกับว่าเขากำลังเดินจากไปทิ้งให้นางยืนอยู่เพียงลำพังด้วยความเดียวดาย

แม้แต่ชายใบ้ก็ไม่ต้องการเจ้าสาวตาบอดอย่างนาง

ข้าช่างไร้ค่าเหลือเกิน...

แม้เปลือกตาจะปิดสนิทแต่หยาดน้ำใสกลับไหลออกมาอาบแก้มเป็นสาย หลี่ซินเหมยยืนเดียวดายหมุนซ้ายหมุนขวาอย่างไม่รู้ว่าควรจะก้าวเดินไปทางไหน ท้ายที่สุดเมื่อก้าวขาเดินไปเบื้องหน้านางก็ล้มคว่ำคะมำลงไปกับพื้น ชุดเจ้าสาวสีแดงมงคลเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโคลนไม่น่าดู

โชคชะตาช่างใจร้ายเหลือ!

สวรรค์ไม่คิดจะเมตตานางบ้างเลยหรือ!

สองมือค่อยๆ ควานไปรอบๆ ผืนหญ้า ดินโคลน และน้ำขังเป็นแอ่งหลังฝนตกห่าใหญ่ไปเมื่อช่วงเช้าตรู่ยิ่งทำให้หญิงสาวมอมแมมเสียยิ่งกว่าลูกสุนัขตกน้ำ ในที่สุดนางก็พยุงกายให้ลุกขึ้นยืนได้ด้วยสภาพทุลักทุเล

พาดมือไปถูกรั้วไม้อันเป็นการกางกั้นอาณาเขตของชายใบ้ลึกลับ เพียงผลักบานประตูไม้เข้าไปนางก็จะก้าวเข้าไปในนั้น ทว่าหญิงสาวกลับหมุนตัวหันหลังแล้วเดินไปอีกทางซึ่งเต็มไปด้วยป่ารกชัฏ

ในเมื่อไม่มีใครต้องการ แล้วนางจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกันเล่า สู้สังเวยตัวเองให้เป็นประโยชน์ต่อสรรพสัตว์ไม่ดีกว่าหรือ เลือดเนื้อและกระดูกของนางคงเป็นประโยชน์แก่เสือสิงโตหรือหมาป่า ส่วนเศษซากศพก็จะย่อยธุลีกลับกลายเป็นดิน

ซ่า...